Nadat er maandag een absoluut dieptepunt was in het ziek-zijn van mijn moeder, is er daarna een heel voorzichtig stijgende lijn gekomen. Het is niet zo, dat we meteen hoopvol gestemd zijn. Het is eerder weinig hoop vermengd met veel vrees. Vanmiddag is er een familiegesprek met de zaalarts. Dat is wel fijn, want er zijn vele vragen. Maar aan de andere kant, zie ik er ook tegenop. Want het zal echt geen goed-nieuws-gesprek worden. Dat weten we allemaal veel te goed.
Intussen heb ik drie dagen Jan thuis gehad als stagiair. Dat was een heel leuke ervaring. Ik had van tevoren bedacht wat Jan allemaal zou kunnen doen. Als eerste heb ik hem geleerd hoe je gedroogde appelringen maakt. Appels schillen en in schijven draaien met het appelschilmachientje.
Wat deed Jan nog meer? Hij woog van alles af: nasikruiden, pompoenpitten, speltbloem. Er is een mooi voorraadje aangelegd.
Dinsdag ging Jan mee naar de verpakkingsgroothandel.
Dat was leuk om daar samen heen te gaan. Op de terugweg liet ik hem aan de hand van de faktuur uitrekenen hoeveel een doos of zak per stuk ongeveer kost. Meer dan hij dacht in elk geval. Ja, verpakkingen zijn best duur.
Woensdag was er een workshop broodbakken. Jan heeft geholpen met alles klaarzetten en was de portier. Tijdens de workshop had hij zijn eigen ding (appelringen maken ;-)) en na afloop hielp hij met opruimen. Echt fijn, zo´n hulp :-).
Donderdag hebben we samen de voorraad helemaal nagekeken. Alles netjes op datum gezet (het oudste vooraan), geteld, in de computer gezet en een nieuwe bestelling van bakproducten opgesteld.
Ook bracht hij pakjes naar de post enzovoorts.
Kortom: Jan had een stage met veel afwisselend werk. Hij heeft er van genoten en ik niet minder. Goed om die kinderen al zo jong wat verder te laten kijken dan het klaslokaal!
Uiteraard moest er ook een verslag gemaakt worden. Dat deed Jan steeds ´s avonds. Ik verwonderde me al over die ijver. Maar het had een reden: als hij z´n verslag af had, hoefde hij vandaag niet naar school :-). Hij is dus nu nog fijn een dag thuis. Zelf was ik niet zo ijverig wat betreft vastlegging. Ik moet nog een pracht van een stagerapport invullen. Ga ik zo eerst maar eens doen.
Voor vandaag staat er niet veel meer op het programma dan de boel netjes maken en de was zover mogelijk bij krijgen. Van echt poetsen komt er momenteel niet zoveel. Maar daar maal ik eerlijk gezegd ook niet om. Ik heb belangrijkere dingen aan mijn hoofd nu. Ik moet erg mijn best doen, om dingen niet te vergeten. Zoals het huiswerk van Henk controleren, fakturen betalen, afspraken van tandartsen etcetera voor iedereen te onthouden. Al is het maar zoiets simpels als op de juiste dag de rolcontainers aan de weg zetten. Ik moet af en toe gewoon nadenken over welke dag het nu eigenlijk is.
Er waren trouwens veel lezers die een berichtje stuurden om ons sterkte te wensen. Iets wat we zeer waarderen. Ook waren er veel meedenkers over de parkeerkosten. Die wezen ons op de mogelijkheid om een 14-dagen kaart aan te schaffen. Zodra we merkten, dat de opname langer ging duren dan een paar dagen, hebben we inderdaad zo´n kaart aangeschaft en die wisselen we ook zoveel mogelijk met elkaar uit. Dat lukt alleen niet altijd, natuurlijk, want soms is de één nog onderweg naar huis, als de ander al op weg is naar het ziekenhuis. Verder gaat het ook nergens over, hoor. Die kosten zijn helemaal niet belangrijk, afgezet tegen de gezondheidstoestand van mijn moeder. Het is maar, dat het mijn vader en mij opviel en dat we daar zo een praatje met elkaar over hadden. Als gezondheid voor mijn moeder te koop was, zou ik meteen mijn hele hebben en houwen willen overmaken en de rest van mijn leven op een houtje willen bijten...
