Intussen is er hier, in het nog maar pas begonnen jaar, veel spanning. Dinsdagochtend vroeg is mijn moeder (weer eens) naar het ziekenhuis gebracht. Ze is erg ziek, onder meer door longontsteking. Dit brengt uiteraard veel spanning met zich mee. En heus, je kunt beter maar gewoon hard moeten werken, dan dat je onder hoogspanning leeft. Gisterenavond voelden Willem en ik ons totaal gesloopt en lagen we al om half 10 op bed. Sterker: toen sliepen we al! Nu zijn we goed uitgerust en kunnen we er weer tegenaan.
Het gewone leventje gaat natuurlijk ook door. Dinsdagochtend kwam mijn tante Teunie op verjaardagsvisite. Gezellig was dat. Terwijl we fijn bijpraatten, schilden we 5 kilo aardappels en minstens 5 kilo stoofpeertjes. Ze zeggen weleens dat praten en breien niet tegelijk gaat, maar praten en schillen gaat prima, hoor :-).
Gisterenochtend kwam een vriendin op visite. Ook zij was al veel te lang niet geweest! Nu kwam ze voor mijn verjaardag en meteen naar de nieuwe keuken kijken. Wat hadden we veel bij te praten!
´s Middags waren de rollen omgekeerd. Toen ging ik (samen met Henk) juist bij iemand anders op verjaarsvisite. Bij mijn nichtje Eva, die elf jaar werd. We konden er niet lang zijn, want om half vier hadden we een afspraak bij de tandarts. En aangezien wij een tandarts hebben, die heel goed op tijd werkt (je hoeft er zelden te wachten!), wilde ik niet riskeren daar te laat aan te komen. Het kwam helemaal goed. Keurig op tijd zaten wij, met gepoetste tanden, in de wachtkamer :-).
Na het tandartsbezoekje reed ik nog even snel langs huis om Henk daar af te zetten en de pakketjes die naar het postkantoor moesten op te pikken. Ik gaf kookinstructies en daarna zette ik koers naar Rotterdam, om bij mijn moeder op ziekenbezoek te gaan. In de spits is het nog altijd wel even een ritje, naar het Erasmus Medisch Centrum. En daarna moet je minstens 10 minuten rekenen voor de wandeling vanuit de parkeergarage naar de afdeling. Het is daar zo overweldigend groot allemaal. Maar ook dit kwam goed. Ik wilde om 5 uur bij mijn moeder zijn en dat was ik ook. Ik heb een uurtje bij haar gezeten. Ze ligt in de isolatie en dat is niet erg. Dan is het toch nog een beetje rustig voor haar, ook al staat er elk kwartier wel iemand bij haar bed voor het één of ander. Jammer, dat ze nog helemaal niet vooruit gaat :-(.
Toen ik weer thuis kwam, waren ze juist klaar met eten. Met het bord op schoot op de bank at ik na en bracht verslag uit. En al snel daarna sloeg de vermoeidheid toe. Ik heb nagenoeg niets meer gedaan! Goed als je dan gewoon eens lekker kunt en wilt toegeven en vroeg onder de wol kruipt. Een mens kan dat weleens heel erg nodig hebben.
Vandaag een dag zonder visites. Er komt, bij mijn weten, niemand en ik hoef nergens naar toe. Kan ik fijn aan de was en de strijk verder werken. Ook is er het nodige keukenwerk. Ik heb er zin in!
