Gisterenmiddag is mijn moeder weer thuisgekomen uit het ziekenhuis! Wat een blijdschap! Dit hadden we vorige week maandag toch echt niet meer durven denken. Maar toch!
Ze ligt in een bed in de kamer en ze wordt, met een beetje ondersteuning van de Thuiszorg, door ons allemaal verzorgd. Ze is broos en zwak en we kunnen en durven geen dag vooruit te kijken. Ik zeg altijd, dat we blij moeten zijn met elke ´gewone´ dag. Want een ´gewone´ dag, is eigenlijk een ´bijzondere´ dag. In mijn moeders geval geldt dat dubbel.
Vooralsnog ben ik heel blij, dat het ziekenhuis-gedoe nu eventjes voorbij is. Het was me het weekje wel weer! Maandag lag ik zelf enkele uren op de Spoedeisende Hulp. Ik had klachten waarbij de huisarts moest denken aan een longembolie. Niet zo raar, want een jaar of 7 geleden heb ik ook een longembolie gehad. De d-dimeer in mijn bloed werd bepaald en ja, die was verhoogd. Dat wijst op een stolseltje, ergens in je lichaam. De arts ging er dus vanuit, dat ik inderdaad een embolie had, maar een ct-scan moest het ´harde bewijs´ leveren. De scan werd gemaakt en in afwachting van de beoordeling kreeg ik alvast bloedverdunner toegediend. Er werd me verteld, dat ik opgenomen zou gaan worden. Daar had ik wel al rekening mee gehouden, maar leuk is dat natuurlijk niet! Ik was al van alles aan het regelen in mijn hoofd. Woensdag zou ik een workshop Brood Bakken geven. Dat moest afgezegd worden. En hoe moest het met m´n webshop? Ach. Eerst toch maar de uitslag afwachten. Eén en ander duurde en duurde. Nu hebben we ruimschoots ervaring met wachten in ziekenhuizen en dus hadden Willem en ik, voordat we van huis weggingen, elk een boek in onze tas gestopt. Dat was een goed idee geweest. Al lezend was de wachttijd wel te doen. Eindelijk (ik was toen al 4 uur in het ziekenhuis) kwam de dokter. Die zei: ¨De wonderen zijn de wereld nog niet uit: er is geen embolie te zien. U mag naar huis!¨ Ze vond het wel onbevredigend dat ze geen verklaring voor mijn klachten had, maar longen en hart waren in elk geval in orde en dus kon ze me met een gerust hart laten gaan. Wat was ik blij, dat ik weer naar huis mocht! Ondanks dat de klachten niet verminderd waren (en zelfs nog steeds niet helemaal weg zijn). Ik stapte bij thuiskomst maar al te graag in mijn eigen fijne bed :-).
Woensdag was er nog meer ziekenhuisleed. Toen werd kleinzoon Willem opgenomen, omdat z´n keel- en neusamandelen geknipt moesten worden. Ach, wat zielig toch :-(. Het arme schaap had ook nog eens de pech, dat hij een na-bloeding kreeg en terug moest naar de OK om het bloedende wondje dicht te laten branden. Wat een hoopje ellende zagen wij gisteren, toen we op ziekenbezoek gingen! Maar hopelijk zal hij nu gaan opknappen, na jaren van keelontstekingen, snotneuzen en oorpijn.
En als je dan ook nog een knul in huis hebt met liefdesverdriet...Ach. Allemaal pijn aan het moeder- en omahart.
Hopelijk komen we nu in wat rustiger vaarwater terecht en kunnen we even bijkomen van alles. Wat een hektische januari-maand is dit!
