Maandagavond was het de maandelijkse spinavond van de spingroep. Ik daar wilde ik dolgraag naar toe. Dus heb ik vorige week donderdagavond een pluk van 500 gram vuile wol afgewogen en die in een grote bak met warm water en soda en de week gezet. Het rook hier als in een stal :-). De volgende morgen deed ik de geweekte wol in een wasnetje en liet het op het wolprogramma in m´n wasmachine draaien. Zo, dat zag er beter uit! Ik spreidde de wol uit op de tuintafel en het zonnetje droogde alles snel. ´s Middags zette ik mijn kaardenmolen erbij en draaien maar! Poeh! Warm klusje hoor! Ik draaide en draaide en draaide. En één voor één rolden er prachtige, fluffy wolrollen van mijn molen. JOEHOE! Ik kan weer spinnen! Ik kan de draad weer oppakken! Wat een genot!
Het is een saaie draad, voor wie niet heel erg van basic houdt. Ik denk dat ik hem fijn ga verven. Voorlopig heb ik in elk geval spinmateriaal genoeg. Ik hoop op wat stabiel zomerweer. Dan kan ik de rest van die schapenvacht ook wassen en kaarden. Dat doe ik toch het liefst buiten, want het geeft een hoop troep.
Ook andere draden pakte ik op. De laatste weken had ik geen brood meer voor onszelf gebakken. Alleen voor klanten. Maar nu stonden zaterdagochtend al vroeg de degen voor de broden van het weekend te rijzen. Heerlijk!
Er werd weer gepoetst en geboend. Ook geen overbodige luxe.
En per direct liep mijn agenda vol met allerlei al dan niet uitgestelde gesprekjes. Zo was ik vrijdag met één van de kinderen bij de huisarts, was ik dinsdag voor een gesprek op de basisschool, zat ik gisteren met Henk bij Yulius, reed ik vanmorgen naar Rotterdam voor een voortgangsgesprek op de school van Jan en mag ik morgen met één van de kinderen naar een ziekenhuis voor een hartecho. Bij een sportkeuring werd ontdekt dat er iets niet goed was met de hartas (?) en daar moet nu een nader onderzoekje naar gedaan worden.
Maandag ging ik als vanouds naar de markt. Eerst uitgebreid nagepraat met Ria van de groentenkraam en Elza van de kaaskraam. Het is voor niemand te bevatten dat pa daar nu nooit meer rondstruint, zoals hij altijd zo graag deed.
Ik had nog schulden staan in het zwarte kasboek van de groentenboer. Ze hadden twee keer spullen bij me thuis gebracht. ´Betalen komt later wel´. Ok. Nu dus :-). En ze mochten meteen m´n auto vol laden, want ik had niets meer in huis. Ook lekker wat fruit, want ik wilde weer gaan jam koken voor in m´n webshop. Daar was de boel al een tijdje nagenoeg uitverkocht. Het is hier nu de hele week al net zo´n jamfabriekje, tussen de bedrijven door.
Vandaag voor het eerst landt het pas echt een beetje bij me: ik heb geen vader en geen moeder meer! Gisteren trouwde een dochter van mijn broer. De eerste bruiloft zonder opa en oma. Wat verdrietig is dat. En steeds maar weer moest ik constateren, dat ik het niet goed kon bevatten. Maar nu, na zo´n eerste kale keer van een familiegebeurtenis, lijkt het ineens concreter geworden te zijn voor me. Wat een proces is dit, zeg! Zwaar en ingewikkeld.
Ik merk ook, dat ik lichamelijk reageer op alles stress en spanning van de afgelopen maanden. Ik heb een grote ontsteking in mijn verhemelte. Heel pijnlijk en heel naar. Dat heb ik nooit eerder gehad. Ik gooi het dus echt op een reactie van mijn lichaam op alle gebeurtenissen. Nadat mijn vader is overleden, heb ik een tijdje ook erg slecht geslapen. Ik droomde de vreselijkste dromen en werd gebroken wakker. Op den duur durfde ik amper meer te gaan slapen. Dat gaat nu gelukkig al een stuk beter!
De afgelopen weken hebben we enorm veel meeleven gehad. Ook heel veel bloglezers stuurden een mailtje of kaartje.
 |
| post van 23 mei |
Regelmatig schreven mensen gedichten en gedachten. Ook deelden mensen me soortgelijke ervaringen. Zo las en hoorde ik al van iemand die haar ouders 1 dag na elkaar verloor, een ander in 3 dagen en weer een ander in 10 dagen.
Er kwam ook praktische hulp. Eerst al van Nel, die zomaar uit Zwitserland overkwam om ons te helpen! Daarna kwam lieve M. tot drie keer toe een dagje helpen. Zo geweldig als dan je buitenboel een keer gezeemd wordt, bijvoorbeeld! Een schoonzus zorgde eens voor een pan soep. Een nichtje kwam een teil strijkgoed halen. Twee vriendinnen lieten een keer belegde broodjes bezorgen. Er werd een grote pan heerlijke andijviestamppot gebracht. Mijn vriendin Wilma nam Jan en Henk een middag mee uit in de vakantie en kwam later ook nog weer helemaal heen-en-weer gereden om een pan soep te brengen. En een vrouw uit de gemeente belde vorige week, dat Willem alle was die er lag mocht komen brengen!
Ik heb hier zelf ook weer veel van geleerd en heb dat met de kinderen besproken. Hulp vragen, hulp geven, hulp aanvaarden. Het zijn allemaal lessen die geleerd moeten worden en daar kun je niet snel genoeg mee beginnen. Ik heb gemerkt, dat het heel gemakkelijk is om tegen iemand te zeggen: ´Als ik wat voor je kan doen, zeg je het maar.´ Dat kan je heel oprecht bedoelen en waarschijnlijk zou je het fijn vinden als die persoon dan ook daadwerkelijk een beroep op je doet. Maar dat is nu juist het punt. Het is heel lastig om iemand, die zo´n aanbod deed, op een keer te bellen en dan te vragen: wil jij vandaag misschien voor mij de boodschappen doen? Als je echt iemand wil helpen, is het beter om de vraag anders te stellen. Niet: Kan ik wat voor je doen? Maar: Wat kan ik voor je doen? Of nog concreter: ik kom vandaag bij jou de keuken soppen. Ik noem maar wat. Levenslessen, waar je zomaar nog wat over kan lopen mijmeren.
