Klein ´probleempje´: de auto moest helemaal in Nijmegen opgehaald worden. Nou, helemáál geen probleem: we besloten er een gezellig uitstapje van te maken. Willem had om 15.00 uur een afspraak bij de dealer en we zouden samen met het Openbaar Vervoer naar Nijmegen reizen. Daarna zouden we er een paar uurtjes voor samen aan vast plakken.
We zochten uit, hoe we moesten reizen en leenden van de kinderen twee OV-kaarten. We hadden het gevoel om op schoolreisje te gaan. Eerst met de bus van 12.21 naar het station in Dordrecht en daarna met de trein van 12.58 naar Nijmegen-Goffert. Daarvandaan was het nog een kleine wandeling.
Om 12 uur stond ik kant en klaar. Twee lunches in een tas, m´n breiwerkje, de OV-kaartje, de paraplu (pfff, wat was het sip weer). Maar om 8 over 12 was Willem nóg niet thuis! Ik werd al nerveus en belde hem op. Ja, hij was laat, maar reed al in Alblasserdam. Daar kwam hij dan eindelijk. Snel, snel nog even naar binnen om iets te pakken en daarna in gestrekte draf naar de bushalte. En ja hoor: daar reed de bus vlak voor onze neus weg :-(. Ik was er flink chagrijnig van en mopperde waarom Willem nu toch zo laat was geweest enzo. We gingen over op plan B: met de auto naar station Dordrecht, daar parkeren en die auto zouden we dan ´s avonds wel gaan ophalen. Snel sprintten we weer terug naar huis en reden naar Dordrecht, waar we ruim op tijd aankwamen.
Ik checkte in en Willem wilde datzelfde ná mij doen, maar: de toegang werd geweigerd. Hè, wat nú weer. Ik had toch echt ´s morgens nog voldoende saldo op de kaarten gezet, want ik wist dat er minstens 20 euro op moest staan om met de trein te kunnen reizen. Willem probeerde alle poortjes, maar nee. Alleen het Arriva poortje ging open en zo liep hij het station op. Maar dat was natuurlijk geen oplossing, want dan zou hij nog niet met de NS mee kunnen. Een meneer schoot te hulp en gaf allerlei adviezen: Willem moest dit en Willem moest dat. Maar niets werkte. Daarna liep hij met Willem naar de automaat om nog eens na te kijken of er voldoende saldo op de kaart stond. Ja, dat stond er op. Ten einde raad zei hij, dat Willem maar direct achter hem aan door het poortje moest gaan en dat hij dan naar de Controle moest om hulp. Zo gezegd, zo gedaan. Intussen kneep ik hem als een ouwe dief, want de klok draaide door en door. We renden naar de Controlepost en daar wist de meneer raad: Willem moest direct achter mij aan het poortje weer door, het station af. Dan bij de automaat zijn kaart op Tweede Klas zetten. Waarom dat nu precies zo moest, weet ik ook niet. Want de kaart staat standaard op Tweede Klas. Maar in elk geval moest dat nog bevestigd worden, ofzo. Zodra er op het scherm stond dat alles OK was, renden we naar spoor 4b. De trein stond er nog. Op de laatste 10 seconden renden we naar binnen en zegen neer. De trein zette zich in beweging. Nog even waren we onzeker, of we toch wel in de goede trein zaten. Op den duur ga je overal aan twijfelen :-). Maar: we zaten in de goede trein. Langzaam zakte mijn (nog steeds) mopperige en chagrijnige bui en gebeurde wat ik al wist dat zou gebeuren: we konden smakelijk om ons gestuntel lachen :-)).
De lunches kwamen voor de dag. En daarna het breiwerkje. Gratis Wifi en gratis je mobiel opladen (stekker had ik zowaar ook bij me). De controleur kwam en onze kaarten waren goed. Wat wil je nog meer. We grapten al, dat we niet konden wáchten tot Willem met pensioen zou gaan en dat we dan een jaarkaart zouden nemen :-).
Dik anderhalf uur in de trein en half Nederland trok aan ons voorbij. Gezellig zo hoor!
We stapten op het juiste station(netje) uit. Liepen de trap af en bestudeerden beneden de kaart op Willem z´n mobiel, hoe we nu moesten lopen. Juist wilden we weg lopen, toen ik bedacht, dat we nog niet uitgecheckt hadden. Ha, ha, wij zijn echt nog van het kaartjes-kopen-tijdperk hoor. Trappen weer op, kaartjes voor de paal gehouden, trappen weer af en samen onder Moeders Paraplu liepen we naar de de Skoda Dealer, Hegeman.
Daar werden we al verwacht en, héérlijk, we kregen eerst koffie aangeboden. Dat smaakte! Pim, de verkoper hield het officiële overdrachtspraatje en daarna liep hij ons voor naar boven, waar de fonkelnieuwe auto klaarstond. WOW!
Hij werd aan alle kanten bekeken. Willem ging er in zitten en de verkoper vertelde hoe Willem z´n mobiel met de auto kon ´praten´ enzo. En daarna werd heel officieel de sleutel overhandigd. En nog een kadootje: wijn en nootjes. Lekker hoor.
De auto werd de showroom uit gereden en Willem tekende voor ontvangst.
Zo. Dat was gebeurd. We konden wegrijden. Een beetje onwennig stapten we in. Maar een auto is een auto en wegrijden is in elke auto hetzelfde. Dat kwam helemaal goed :-). Voordat we de straat uitreden, wilde ik een foto maken van de kilometerstand. Het was even zoeken, waar we die konden vinden, maar we vonden hem, hoor. Hoe speciaal! Een auto met 8 kilometer op de teller :-).
En toen waren we ´vrij´. Hadden we een paar uurtjes Willem-en-Teunie-tijd. Het was alleen super jammer, dat het regende en regende en regende. Want wat ga je nu doen, ´s middags om 4 uur? Ik had op FB een oproepje gedaan, of iemand iets leuks wist om te doen in Nijmegen, zo tussen 4 en 6. Daar zaten echt leuke ideeën bij. Maar niet voor zo heel kort. Wij vinden het althans niets om een uur voor sluitingstijd nog een museum in te gaan. Dan voel ik me opgejaagd en zie ik niets. Winkelen of iets anders ´buiten´ was echt niet te doen vanwege het weer. We besloten om dan maar een rit buiten de snelwegen richting het Westen te gaan maken en te zien wat er op ons pad kwam.
Eigenlijk is zoiets altijd leuk. Je komt langs dorpjes waarvan je het bestaan niet wist. We verwonderden ons over de enorme kerken, waar we langs reden.
Stopten bij een landwinkel en drentelden daar op ons gemakje rond.
We dronken koffie bij een Bakker Bart (waar het smerig was en waar we dus niet echt van onze koffie met lekkers genoten) en reden kilometers en kilometers over dijken.
Intussen ontdekten we steeds wat nieuws in die auto natuurlijk. Willem zocht een plaatsje om z´n mobiel neer te leggen. Er was geen standaard, zoals in de huurauto en hij legde hem dan maar in een vakje, waar hij mooi opgeborgen leek. Wat een verrassing, toen hij na een poosje ontdekte, dat in dat vakje zijn mobiel gewoon vanzelf, draadloos, opgeladen werd. Wat een gemak!
Intussen deed ik míjn mobiel aan de oplader en, floep, er werd verbinden gemaakt en al m´n apps verschenen zo op het scherm in de auto. We zetten mijn spotify playlist aan en de prachtigste psalmen klonken in de auto. Al psalmengalmend reden we verder. Het was helemaal niet erg meer, dat het regende. We hadden het prima naar ons zin.
Ik zag een ooievaar in het gras. Altijd mooi, zo´n zwartwitte grote vogel in het groene gras.
Even later zag ik waar hij vandaag kwam: een hoogspanningsmast met allemaal ooievaarsnesten! Nog nooit zoiets gezien!
We reden totdat we in Zaltbommel aankwamen. Daar hebben we een patatje gehaald bij een cafetaria en dat aan de waterkant opgesmikkeld.
We hielden intussen ook de actiepagina van Hans in de gaten. Nog heeeel even en de teller zou de 3000 euro aantikken!! En ja hoor, vlak na het eten was het zover:
Wat geweldig is dit!! Zo fijn! Alsof je zelf een prachtig kado krijgt. Het ziet ernaar uit, dat Hans straks nog een mooi bedrag in het project kan stoppen. En dat is extra fijn, omdat we hoorden dat de bouw van het schooltje al 3 jaar stil ligt vanwege geldgebrek!
Tenslotte reden we van Zaltbommel over de Waalbandijk naar Brakel, waar we de pont naar Vuren namen.
We stonden als enige auto op de pont en Willem maakte een praatje met de pontmeneer. Hij vertelde, dat onze auto nog maar 3 uurtjes oud was. Dat had die man al gezien! Hij ging zelf namelijk vrijdag zíjn nieuwe auto ophalen en dat scheelde maar een paar nummertjes met het kenteken van ónze auto. Hoe grappig. Dat mensen op zoiets letten, zeg!
We appten naar huis, dat ze onderhand wel konden gaan koffie zetten. En zo kwamen we veilig en wel rond koffietijd thuis. Net alsof we heeeeeel lang weggeweest waren!
