Voor diegenen, die dat gemist hebben: in het voorjaar van 2018 besloten we, dat ons huis hard aan een grondige opruimbeurt toe was. Al twee jaar lang had ik niet echt opgeruimd. In 2016 niet, omdat in dat jaar mijn ouders overleden. Ik had toen wel iets anders aan mijn hoofd, dan ons huis opruimen. Sterker nog: er kwamen héél véél spullen ons huis in, om láter eens op te ruimen. Dat waren spullen die uit het huis van mijn ouders kwamen en een nieuw plekje nodig hadden. Sommige spullen konden meteen in gebruik genomen worden. Die waren het gemakkelijkst. Andere spullen hadden emotionele waarde en wilde ik daarom niet wegdoen. (Maar waar laat je die spulletjes?). Er waren dozen vol boeken, die níet in onze boekenkasten pasten. Deze boeken staan deels nog in dozen, deels liggen ze op onze slaapkamer en bij Willem z´n werkplek. Verder waren er spullen om uit te zoeken; vooral veel paperassen. Eerlijk gezegd, staat daar nog een grote, onuitgepakte rieten mand vol van op de overloop. Ik ben er nog niet aan toe om het uit te zoeken. Bíjna....
In 2017 kwam er óók al niets van opruimen. Opruimen doe ik namelijk vooral in de zomer, als er geen workshops zijn. En die zomer hadden wij schoonmama te logeren, die een nieuwe heup kreeg. Uiteraard werd die operatie vooraf gegaan én gevolgd door een periode van mantelzorg geven.
Tja. Geen gelegenheid voor opruimacties.
In 2018 constateerde ik dat ons huis bijna volgeslibd was. En omdat Maria niet naar school kon vanwege haar ziekte (anorexia nervosa) en ik haar toch liefst een beetje zinnig bezig wilde houden werd erneen leuk project geboren. We bepaalden dat er in 2018 het volume van 100 vuilniszakken en/of bananendozen aan spullen ons huis uit moest!!En dat lukte nog ook! We hadden er echt lol in om zomaar kast na kast en ruimte na ruimte na te lopen. Er verdween van alles naar de kringloopwinkel, naar andere mensen, in (en uit) mijn marktplaatswinkeltje en in de container. Veel kleding, die hier nooit meer gedragen zou worden. Veel schoenen, laarzen, skeelers, schaatsen. Heel veel papieren (schriften en andere schoolzaken, maar ook oude administratie). Dozen vol boeken, die hier nooit gemist zullen worden. Een kast vol Fischer Technik ging naar Wim. Er verdwenen twee kinderstoelen. Er was een overschot aan linnengoed. Enzovoorts enzovoorts. Net zolang totdat we in de laatste week van 2018 echt 100 zakken en/of dozen ons huis uit gewerkt hadden.
Maria en ik hadden het er al eens over gehad, of we dit jaar wéér zo´n project zouden doen. Zouden er nóg eens 100 zakken en/of dozen ons huis uit kunnen? Ik weet het niet, hoor. Dat is echt héél veel! Maar dat er nog spullen ons uit uit kunnen? Dat weet ik wel zeker! Er zijn echt nog plaatsen, waar we vorig jaar niet geweest zijn. Bovendien hebben we in die eerste ronde echt wel goed opgeruimd, maar als we een jaar later nóg een keer door die kasten zouden gaan, zouden we zeker spullen tegenkomen, die we een heel jaar niet gebruikt of gemist hebben. Die kunnen dan alsnog weg. Operatie stofkam, zeg maar.
Eigenlijk waren we er nog niet goed uit wat we zouden gaan doen. Sowieso zouden we pas met zo´n project beginnen als Maria´s examen achter de rug is en als de workshops afgelopen zijn. Maar er komt iets tussendoor fietsen. Iets wat héél fijn is én wat meteen ook een flinke boost aan het opruimen geeft ;-). Wat dat is? Leendert en Thea gaan trouwen! DV 18 juli is hun Grote Dag!
Eerst komt er nu de leuke tijd van voorbereiden. Hun huisje moet klaar. Dat is uiteraard vooral hun eigen klus. Ze zijn al sinds vorig jaar juli avond aan avond ermee bezig. Het huis is dan ook volkomen gestript. Op den duur stond eigenlijk alleen de voorgevel en het dak er nog! Alles doen ze zelf! Ze krijgen hulp van vrienden. Maar ook de broers helpen regelmatig mee. En hoewel Willem niet zo van het klussen is, kon hij in elk geval helpen met het uitdenken van de elektra. Dat heeft hij in een grijs verleden op school geleerd :-).
Straks zijn er ook de voorbereidingen voor de bruiloft. Het wordt een bruiloft met een hoog ´doe-het-zelf´ gehalte. Maria hoopt de bruidstaart en de gastentaartjes te maken. Daar wordt al op geoefend :-). Maar ook andere dingen zullen zelf gedaan, zelf gemaakt, zelf bedacht worden. En daar kunnen we met een grote familie met allemaal verschillende talenten natuurlijk elk een steentje aan bijdragen. Zo leuk!
Binnenkort gaan we op stap voor Leendert z´n trouwpak. En natuurlijk volgt later ook de kledingshopperij van de rest van het gezin. Al met al dus een hoop, maar leuk, geregel.
En uiteraard is er dan ook vanzelf die boost in het opruimproject :-). Leendert z´n kamertje komt helemaal leeg. Daar kan geen 100-zakken-en/of-dozen-project tegenop, natuurlijk. Na de zomer gaan we stoelendans doen. Hans en Henk zullen Leendert z´n kamertje in gebruik gaan nemen. Koos en Jan blijven dan met z´n tweeën over, op de kamer, die nu door vier knullen wordt gedeeld. Het computerhoekje van Koos in de garage komt vrij en dat ga ik inpikken. Daar komt een ´eenvoudiglevenshop-computer&printer´, zodat ik niet honderd keer op een dag naar de zolder hoef voor een pakbonnetje, een labeltje of een adresetiket. Oh, wat kijk ik daar naar uit!
Maar goed. Nog even geduld.
Intussen waren Maria en ik toch al wel begonnen om een kast op te ruimen, die vorig jaar niet aan de beurt gekomen is. Het is een soort hoge, grote stellingkast van steigerhout, die Willem getimmerd heeft. In die kast liggen spullen, die de meeste mensen op een zolder zullen bewaren. Wij hebben niet echt een zolder. De tweede verdieping van ons huis was bij de bouw (in 1997) eigenlijk een studio. De eerste bewoners hebben er een slaapkamer gemaakt en dat hebben we zo gelaten. Het is de kamer waar Willem en ik slapen. Daarnaast is er een ruime overloop. Daar heeft Willem een werkplek getimmerd met daarnaast die stellingkast. Echt zo´n kast waar je alles instopt waar je ´even´ geen plaats voor hebt, of die je maar af en toe gebruikt, of die je wilt bewaren. Het was hard nodig om daar eens flink op te ruimen. Maar tegelijk ook heel bewerkelijk, zo´n zolderkast! We hebben de twee onderste planken gedaan en zijn daar met z´n tweeën twee uur mee bezig geweest. Maar goed. Het had dan wel resultaat :-). Er kon aardig wat weg.
En de twee planken zien er weer keurig uit. Jammer dat we vergaten om een vòòr-foto te maken :-).
Wanneer we verder gaan met de kast is nog niet bekend. Maar dat is ook helemaal niet erg. Er komt vast een dag, dat we zomaar een gaatje hebben en tegen elkaar zeggen: ¨Zullen we?¨
