Wat een gedoe was het vandaag!
Het begon al vanmorgen, toen ik opstond. Ik voelde m´n been verschrikkelijk steken. Zondag kreeg ik weer last van een aderontsteking. Het was maar een klein plekje. Gisteren was het al wat groter. Maar toen ik vanmorgen opstond, zag en voelde ik het meteen: de plek was minstens verdubbeld. Dat ging dus helaas de verkeerde kant op. Willem wilde dat ik de dokter ging bellen. Daar had ik niet veel trek in. Want dat zou vast weer uitlopen op een paar weken prikfeest. Maar ja. Ik begreep wel, dat Willem helemaal gelijk had. Ik zou dus de dokter gaan bellen.
Ik liep naar m´n wasmachine. Volgende gedoe: hij had niet afgepompt. Mopperdemopper. Op de vroege ochtend zat er niets anders op dan die machine leeg te laten lopen en het pomphuis na te kijken. Ik pakte een lage bak, een doek, een emmer en op m´n knieën ging ik aan de slag. Ik vond een haarspeld, een munt van 5 cent, een lollystokje en een ijzeren ringetje. Tja, geen wonder dat hij niet meer afpompte! Ik stelde de machine in op een kort programma om te kijken, of hij het weer deed. Maar nee. Weer pompte hij niet af. Tot 3 keer toe herhaalde ik de hele procedure en begreep toen, dat ik deze ochtend nóg een telefoontje moest doen: naar de reparatiedienst van de witgoedwinkel. Pfff.
Om een uurtje of 9 ging ik dan maar eens bellen. Bij de huisarts kon ik om kwart voor 12 terecht. De wasmachinemeneer schoot een afspraak voor me in voor morgen. Nu ik toch aan het bellen was, besloot ik meteen maar eens te kijken, of ik een afspraak kon maken bij de radiologie. Ik had een verwijsbrief van de dokter, om mijn geblesseerde pink van binnen te laten bekijken. Ik trof het: ik kon om 5 over 11 komen. Mooi, want dan kon ik daarna meteen naar de huisarts.
Ik tufte tegen elf uur naar Sliedrecht, naar het ziekenhuis. Muilkorf om natuurlijk. En handen ontsmetten bij de ingang. Er stond een meneer ´op wacht´ bij de ingang, die erop toezag, dat alle regeltjes keurig nageleefd werden. Ik vond het wel handig om een afspraak te hebben. Dat mogen ze er van mij in houden, als corona ooit voorbij is.
De foto werd gemaakt en ik moest in de wachtkamer wachten, tot de arts hem beoordeeld had. Als er niets bijzonders zou zijn, zou de huisarts het verder met me afwikkelen. En anders zou ik het meteen horen. Na een tijdje werd ik geroepen en zei de verpleegkundige, dat de pink helaas toch gebroken was en dat ik ermee naar de gipskamer in het ziekenhuis in Dordrecht moest. Ook dat moest op afspraak en ik kon kwart over 1 terecht. Welja. Daar ging m´n hele dag!
Niets aan te doen. Eerst maar naar de huisarts voor dat been. Ik was juist vorige week bij diezelfde dokter geweest met mijn pink. ¨Ik heb een abonnement, geloof ik,¨ lispelde ik vanachter m´n mondkapje. Maar goed. Ik kwam niet voor niets. Dat been was serieus. Ik mag inderdaad weer 45 dagen lang spuiten. Ik vroeg aan de dokter, of er zo langzamerhand niet nog iets anders gedaan kon worden, omdat die aderontstekingen steeds sneller achter elkaar terugkeren. ¨Zouden steunkousen misschien een goed idee zijn?¨ vroeg ik. En ja, dat vond de dokter zeker wel een goed idee en hij schreef een verwijsbriefje uit. Daarmee kan ik dus steunkousen laten aanmeten. Het is me wat ;-(.
Snel ging ik naar huis om te lunchen en, hup, daar sprong ik weer in de auto. Nu op weg naar de gipskamer in Dordrecht. Dat ziekenhuis is fors groter dan dat in Sliedrecht. Er was een complete ontvangsttent voor de ingang ingericht. Behalve het mondkapje en de handdesinfectie werd daar ook nog gevraagd, of ik een afspraak had en bij welke afdeling. En iedereen werd erop gewezen, dat er maar twee personen tegelijk in de draaideur mochten. Ik volgde een wirwar aan pijlen en kwam bij de gipskamer. Ook daar werd weer keurig op tijd gewerkt en ik was zó aan de beurt. Er kwam een chirurg om de foto te beoordelen en mijn pink te bekijken. Ik was snel klaar. De dokter vertelde, dat het was, zoals het was. Die pink wordt ook na gips of een operatie niet beter meer. Het blijft gewoon een kromme pink. Het peesje wat van het bot gescheurd is, heeft ook een stukje van het bot ´meegenomen´. En dat maakt dat het zaakje nu krom gegroeid is. Ik kreeg nog wat medische achtergrondinfo en een foldertje met oefeningen, die wellicht nog wat verbetering brengen en dat was het. Nou, snel klaar dus. En met die kromme pink heb ik me allang verzoend. Er zijn ergere dingen.
Maar al met al was het toch wel een hele dag vòl gedoe. Ik had als bonus ook nog een flinke hoofdpijn gekregen.
Maar de dag bracht toch ook nog wel iets heel leuks! Er waren allerlei dozen gebracht voor Maaike. Die bestelt nogal eens wat online. Maar uit één van die dozen kwam een wel héél leuke regenjas. En die moest ik passen. Ik? Ja! Vindt u hem mooi? Past hij? Dan mag u hem hebben! Om Ciara mee uit te laten. Wat leuk en wat lief, he?! Maaike had voor haarzelf precies zo´n jas gekocht. Ik verheug me erop, om hem te gaan dragen de komende tijd. Zo´n jas had ik stiekem al op mijn verlanglijst staan :-). En nu heb ik hem zomaar.
