Poeh, wat ben ik even flink beroerd geweest! Donderdag gaf ik de workshop ¨Bak je eigen brood¨ en was er eigenlijk niets aan het handje. We hadden een erg gezellige ochtend en rond 12 uur gingen er 8 blije vrouwen de deur uit. Inmiddels heb ik ook al foto´s van zelfgebakken broden toegestuurd gekregen. Zo mooi! De broden liggen dan gewoon te shinen van de trots van de bakker :-).
Ook op vrijdag zou ik een workshop geven. De DIY Persoonlijk Verzorging. Ik had er zin in! Toen wij hier kwamen wonen er we die mooie workshopzolder maakten, had ik al bedacht, dat ik daar ook graag andere workshops wilde gaan geven, dan alleen brood bakken. De workshop Bak je eigen brood doe ik tenslotte al jaren. Ik wil ook graag ándere dingen aan mensen leren. Zo kwam er onder andere de workshop DIY Persoonlijke Verzorging. De deelnemers maken dan hun eigen deodorant, tandpasta en basiszalf en intussen vertel ik van alles over een eenvoudige levensstyle, die goed is voor mens, milieu en portemonnee. Omdat het de eerste keer was, dat ik hem ging doen, liep het in mijn hoofd een beetje óver van de plannetjes en de dingen, die ik beslist aan de deelnemers kwijt wilde.
Maar toen Maria en ik ´s avonds na het eten de workshopzolder in orde gingen maken, voelde ik me met de minuut beroerder worden. Ik werd overvallen door iets van een buikgriepje. Misselijk, koud, rommelende darmen, dat. Het was echt heel naar. Ik probeerde het keihard te ontkennen, want ja, die workshop moest doorgaan. En eerlijk gezegd: meestal lukt het me wel, om het te negeren, als ik me niet helemaal fit voel. Maar hier moest ik op den duur toch aan toegeven. Ik wilde nog maar één ding: diep onder de dekens kruipen en warm worden!
Met pijn in mijn hart heb ik de deelnemers van de workshop gemaild en geappt om te vertellen, dat ik de workshop ging annuleren. Ik moet zeggen: er was gelukkig alle begrip en ik kreeg lieve beterschapswensen. Met de belofte, dat ik zo snel mogelijk nieuwe datums zal opgeven en dat ze dan als eerste opnieuw mogen boeken, kroop ik in bed.
Niets lucht meer op dan een genomen besluit. Ik voelde me zoooo blij, dat ik me niet meer sterk hoefde te houden, maar toe kon geven. Ik lag met m´n kleren aan en met 2 vesten over elkaar aan onder de dekens. Gek genoeg had ik geen koorts. Ik wachtte tot Willem thuiskwam van de ledenvergadering van de kerk. Dat werd een latertje. Volgens mij was het dik na elf uur. Het is dan de gewoonte, dat de mannen met elkaar wat drinken en napraten. Dat kwamen ze nu dan maar op de slaapkamer doen: Willem, Wim en Hans. Ondanks dat ik beroerd was, was dat toch wel even gezellig :-). Ciara mocht ook in de slaapkamer. Daar was ze nog nooit geweest. Wat keek ze raar! Ze ging natuurlijk overal aan snuffelen. Op een gegeven moment had ze een bol spinwol te pakken. Dat vond ze wel wat. Maar nee, die moest ze natuurlijk loslaten! En dat is zo´n beetje het moeilijkste voor haar, wat er is: dat ze iets te pakken heeft en dat ze dat op commando weer los moet laten. Hans oefent dat elke dag met haar.
Gisteren heb ik eerst tot 9 uur op bed gelegen. Daarna heb ik heel sloom een bordje Brinta gegeten en heb me gewassen en aangekleed. Ik voelde me al wel een stuk beter. Alleen was ik echt verschrikkelijk sloom! Ik besloot te accepteren, dat dit gewoon een lummeldagje zou worden en dat ik blij moest zijn met alles wat er lukte. Wat lukte? Eerst maakte ik twee bussen advokaat. Er waren namelijk nogal veel Lamme Teun bestellingen in de webshop en ik had niets meer. Ik had gedacht daar wel om 12 uur mee klaar te zijn. Dat werd kwart over 12. Daarna heb ik er de hele middag over gedaan om 20 orders klaar te maken. Het was dik half 5 toen Maria en ik de pakketten samen naar de post gingen brengen. Thuis gekomen heb ik zowaar eten gekookt! Maria hielp met het maken van een enorme schaal sla met allerlei lekkere toevoegingen, zoals stukjes tomaat, fetablokjes, rozijnen enzovoorts. Intussen braadde ik een pannetje gehaktballen en kookte aardappels. We gingen pas na half 7 aan tafel. Maar het was gelukt! En ik heb zelfs meegegeten. Voor het eerst had ik weer wat trek! Ik ben ´s avonds niet met Willem meegegaan naar zijn moeder. Dat leek me niet verstandig. Niemand zit op een gemeen virusje te wachten. Ik heb me aan tafel gezet en heb (weer heel slow motion) een berg wasgoed weg zitten vouwen.
Al met al, was er toch weer genoeg om blij over te zijn! Ik heb vannacht heerlijk geslapen en voel me nu weer een stuk fitter. Ik moet me inhouden, om nu weer niet meteen al m´n energie te verbruiken. Maar ja, ik heb gewoon weer zin in mijn werk! Een goed teken dus.
Wel apart. Ik ben bijna nooit ziek. En nu doe je zó je best, om geen corona op te lopen en dan pik je ergens zo´n ander gemeen virusje op! Hopelijk slaat het de rest van het gezin over...
Kijk, hier nog een fotootje van Ciara. Dit was van de week. Ik had een uur met haar gelopen. Maar toen ik naar binnen wilde, ging mevrouw zitten: ¨De groeten! Je denkt toch zeker niet, dat ik naar binnen wil! Ik wil buiten blijven!¨ Koppig peutertje :-). Wat hebben we een lol van dat dier! Net als van Muck, de poes, trouwens! Die is inmiddels getransformeerd tot een heuse kroelkat! Hoe gezellig is dat.
