Sinds eind oktober is onze Jan voor een half jaar in Zwitserland. Hij loopt daar stage bij Aequator, een bedrijf wat koffiemachines ontwikkelt en produceert.
Jan is met de kerst een week met verlof geweest en ook met de bruiloft van Maria en Jan-Hendrik was hij een week in Nederland. Vanwege de impact op het milieu is Jan tégen onnodig vliegen en dus reist hij per trein. Hij boekt dan op een speciale website een voordelig kaartje en normaal gesproken kun je dan toch wel in 10 tot 12 uur van Rotterdam naar Sankt-Gallen of van Sankt-Gallen naar Rotterdam reizen. Zo´n voordelige ticket houdt wel in, dat je een paar keer moet overstappen. Dat moet je voor lief nemen. Maar je reist dan voor ongeveer 40 euro (enkele reis) en dat is natuurlijk geen geld.
Een aantal keren ging dit fantastisch. En ook Amarantha, de vriendin van Jan, is op deze manier een keer heen-en-weer gereisd.
Alleen de laatste keer was het voor Jan op zowel de heen- als de terugreis regelrecht een drama. Trein-troubles!
Het begon op de avond van vrijdag 18 februari. Jan zou om een uur of 8 uit Sankt-Gallen vertrekken. Intussen waren wij al helemaal in de ban van storm Eunice en Willem had tegen Jan gezegd, dat hij wellicht beter op donderdagavond of vrijdagochtend kon gaan reizen. Maar ja, dat ging zomaar niet. Ten eerste had hij z´n ticket al geboekt. En verder kon hij ook niet zomaar een extra dag vrij krijgen, natuurlijk.
We hielden Jan goed op de hoogte van de ontwikkelingen en Jan volgde op zijn beurt vooral heel goed alles wat er op de Duitse spoorwegen gebeurde. Het leek daar gunstig uit te pakken, want storm Eunice zou vooral over Noord-Duitsland trekken en Jan moest door Zuid-Duitsland reizen. Hij hoopte op die manier in elk geval in Frankfurt te kunnen komen. Vol goede moed ging Jan op reis en al snel kregen we een opgetogen appje, dat het overstappen in Zürich perfect was gelukt. Hij had daar maar enkele minuten de tijd om over te stappen en dat was best even spannend. Maar hij had getimed en had de overstap in 1 minuut en 11 seconden gefixt.
Daarna ging het echter snel mis. Jan kwam helemaal niet in Duitsland. De trein stopte namelijk al in Basel. Inderdaad. Vanwege Eunice. Wat nu? De eerste mogelijkheid om verder te reizen zou pas de volgende ochtend zijn. Dus moest Jan een nachtje zien te overbruggen. Hij heeft vanaf 23.00 uur tot 3.00 in een Mc Donalds gezeten. Toen was hij het zó zat, dat hij naar buiten ging, hoewel die Mac nog tot 4.00 uur open was. Hij kreeg daar snel spijt van. Want het was bibberkoud.
Hij ging op zoek naar iemand, die hem inlichtingen kon geven. Een aardige, Zwitserse conducteur adviseerde hem om eerst naar Parijs te reizen en van daaruit te proberen naar Brussel te komen. Zijn ticket was door de uitgevallen treinen overal geldig, volgens de meneer. Het maakte niet meer uit, hoe hij op zijn eindbestemming zou komen.
De TGV naar Parijs vertrok om kwart voor zes en koud en moe van de rare nacht stapte Jan in deze trein. Hij was nog niet heel lang onderweg, of daar kwam de controleur. En ja, die Fransen spreken vaak alleen Frans en beslist géén Engels, al denk ik weleens, dat ze het erom doen. Hoe Jan ook zijn best deed om die controleur aan zijn verstand te krijgen, dat zijn ticket niet klopte in verband met de problemen vanwege Eunice, die man deed gewoon alsof hij niets begreep en schreef een boete uit van 210 euro!!
Kun je wel zeg, bij een knul van 18, die in de problemen zit. Jan zat enigszins in zak en as en wij waren plaatsvervangend woedend.
Afijn. Uiteindelijk kwam Jan aan in Parijs en hij had al uitgevogeld, dat hij van Gare du Lyon naar Gare du Nord moest. Dat was een uurtje lopen. Met flinke rugtas en een rolkoffertje toch nog best een flinke tippel. Maar het was een mooie, schone ochtend in Parijs en Jan stuurde foto´s van stralende luchten. Hij zou flink doorstappen, zodat hij op dat station misschien nog achter die boete aan kon. In de trein had hij zijn hele verhaal alvast in het Frans vertaald op zijn mobieltje, zodat hij daarmee naar het loket kon.
Maar eenmaal aangekomen op Gare du Nord werd hij verrast door de enorme drukte daar en iets van een info-balie was nergens te vinden en ook nergens aangegeven. Intussen drong de tijd. Hij zag de trein, waarmee hij naar Brussel wilde reizen al klaarstaan. Maar ja, daar durfde hij zomaar niet met zijn verkeerde ticket in te gaan zitten, want hij wilde niet nóg een keer te maken krijgen met een Franse controleur. En bovendien kwam hij erachter, dat hij niet eens met zijn verkeerde ticket de trein in kon, want de controle vond plaats vòòr het instappen. Dus ja. Geen trein naar Brussel dan, maar eerst proberen om de NS-internationale reizen te pakken te krijgen, om te kijken, of z´n ticket kon omgeboekt worden. Dat bleek geen doen. Omdat hier in Nederland geen enkele trein reed vanwege de stormschade, waren de telefoonlijnen overbelast. Jan heeft het vanuit Parijs geprobeerd en ik vanuit Nederland. Jan had zowaar na een half uur iemand te pakken, maar had geen bereik en moest het via de chat proberen. Dat betekende: weer achteraan aansluiten in de rij! Ik heb in totaal vijf kwatier (!!!) aan de telefoon gehangen.
En nog steeds had ik niemand te pakken :-(. Dit spoor liep dus ook al dood, om het zo maar eens te zeggen.
We werden het zo langzamerhand erg zat. Ik was moe! Op vrijdag had ik de hele dag in angst gezeten vanwege de storm. (Ja, ik ben echt bang voor storm.) Zeker ook, omdat Hans, onze bomenknuffelaar, vanaf de middag non-stop bezig was met noodkappen, in die vliegende storm. Dat is beslist niet zonder gevaar. Ons huis staat verder ook aardig op de vlakte en het spookte verschrikkelijk. Af en toe schrokken we ons een hoedje, als er met een flink gerommel een dakpan naar beneden kwam. En ´s nachts had ik ook niet al te best geslapen, in de wetenschap, dat Jan ergens op een Zwitsers station overnachtte. En Willem? Die was het al láng zat. We hakten de knoop door. Jan moest dan maar een ticket kopen van Parijs naar Brussel en daar zouden Willem en ik hem gaan ophalen. Verder naar het Noorden reden er namelijk geen treinen, omdat de stormschade zó buitensporig was, dat er op z´n vroegst op zondag weer treinen zouden rijden. Jan had mazzel. Normaal kost zo´n ticket 70 euro, maar zijn last minute boeking kostte slechts 29 euro. Hè, hè. Jan in de trein en wij in de auto. We haalden eerst snel Amarantha op en met z´n drieën reden we naar Brussel. Het verliep heerlijk vlot. Totdat we in Brussel aankwamen. Daar waren demonstraties vanwege Rusland-Oekraïne en daardoor was het verkeer een chaos.
De laatste vijf kilometer gingen hierdoor tergend langzaam. We moesten namelijk dwars door de stad richting station Zuid. Maar eindelijk waren we er, hoor! We stuurden Jan de locatie door, waar we op hem stonden te wachten en na een paar minuten kwam onze reiziger in beeld. Wat was hij en wat waren wij blij, toen hij eindelijk op de achterbank zat!!
Zo snel mogelijk verlieten we Brussel. We hadden al tegen elkaar gezegd, dat we het een vieze stinkstad vonden. Maar dat was vooral vanwege de verkeerschaos en óveral bedelaars. Maar we zagen toch ook wel veel moois en indrukwekkends, hoor.
Nu denk je natuurlijk, dat is één keer, zo´n avontuur. Maar nee hoor. De terugreis verliep zo mogelijk nog dramatischer. Het begon zaterdagavond, toen Jan in Rotterdam op de trein stapte. Hij was weer bepakt en bezakt, met alles wat naar Zwitserland ging. En hij was ook vol goede moed. Hij strandde echter al vòòrdat hij Nederland uit was! In Venlo was er iets, waardoor de trein richting Keulen uitgevallen was. Er reed wel een bus, maar voordat Jan dat doorhad, was die bus vertrokken en helaas was dat die avond de laatste bus....
Jan belde naar het servicenummer van NS, wat gelukkig nu wel werkte. Hij kreeg iemand aan de telefoon, die met hem meekeek. Maar het was heel snel bekeken. Jan kon die avond echt niet meer in Keulen komen. Er restte hem niet anders, dan rechtsomkeert te maken. Met de trein van Venlo naar Dordrecht, tijdens carnaval. Dat wil je niet meemaken!!! Jan zou om 1.00 in Dordrecht aankomen met de laatste trein en daar zouden Willem en ik hem weer ophalen. Bij het station stonden de nodige politiewagens. Bij een busje liep een knul luidruchtig stampij te maken tegen de agenten. Toen de trein gearriveerd was, stroomde hij leeg met wonderlijk uitgedoste jongeren met grote monden en velen niet al te vast op hun benen. We wisten niet wat we zagen. En gelukkig! Daar was Jan weer. Hij had het overleefd, die reis met carnavalvierders, drank, stank en kots. Het was een hele ervaring.
En dat was nog niet alles. Toen we hier ons rustige poldertje in kwamen rijden, lag er op 300 meter van ons huis een jongen op straat naast zijn fiets. Een andere jongen stond erbij. ¨Hebben jullie hulp nodig,¨ vroeg ik vanuit het autoraampje. ¨Ja,¨ zei de staande jongen, ¨hij moet naar Molenaarsgraaf, maar ik krijg het niet voor elkaar´. Gevalletje stomdronken :-(. ¨Wacht maar even,¨ zeiden we, ¨dan brengen wij hem wel thuis¨. Willem zette Jan en mij thuis af, schrapte het ijs van de ramen van de caddy en reed terug naar die jongens. Die jongen, die niet meer op zijn benen kon staan, zette hij op de passagiersstoel en de fiets deed hij achterin. Gelukkig wist die jongen nog wel waar hij woonde ;-). En Willem heeft hem veilig afgeleverd. Wat een rarigheid toch allemaal weer.
Maandagochtend zou Jan een nieuwe poging doen, om in Zwitserland te komen. De klantenservice van die organisatie waar hij zijn ticket had gekocht was jammergenoeg pas om 8.00 bereikbaar. Het duurde allemaal veel te lang, om op die manier te proberen zijn niet gebruikte ticket om te boeken. Dus besloten Willem en ik, dat Jan zo snel mogelijk een nieuwe ticket moest boeken en dat wij het dan wel zouden betalen. Dat was even 180 euro aftikken. Au. Maar zo kon Jan dan met de trein van 10.14 uit Rotterdam vertrekken en zou hij rond 20.00 uur in Sankt-Gallen zijn.
Ongelofelijk maar waar: Ook deze reis mislukte vanaf de eerste overstap. Zo is treinreizen toch echt niet leuk!! Jan moest in Eindhoven overstappen en had maar 4 minuten. Maar zijn trein had vertraging en hij zou daardoor slechts 1 minuut hebben. Hij was bij de deur gaan staan, om, zodra de trein stopte, een sprintje te trekken. Helaas. Zodra de deuren open gingen, zag hij zijn trein voor zijn neus wegrijden. Dat betekent, dat je dan een volgende trein moet nemen, maar dat vervolgens je hele reis opnieuw gepland moet worden. Heel lang verhaal kort: dit herhaalde zich DRIE keer. Toen zat Jan aan het begin van de avond pas bij München. Daar bleek er weer iets op het spoor te zijn, waardoor er een traject uitviel en Jan via een andere route verder moest. Toen hij dat in de gaten kreeg, was het al te laat en zat hij in een trein richting Ulm, die daar rond 23.00 uur zou zijn en dan niet verder ging.
Willem in ik zaten koortsachtig achter de computer om te kijken, of er voor Jan nog een andere reismogelijkheid was. We dachten iets gevonden te hebben, maar dan moest Jan eerst terug naar München. We instrueerden Jan en die kon juist uitstappen en direct instappen naar München en intussen zochten wij de route precies uit. Bleek het alsnog niet te gaan. Er was geen enkele mogelijkheid meer om die avond in Sankt-Gallen aan te komen. Dus moest Jan in München overnachten. Willem boekte een plaatsje in een hostel vlakbij het station, zodat hij in elk geval een bed had en niet een halve nacht als een zwerver bij McDonalds hoefde te zitten ;-). Dat had hij tenslotte al een keer gezien.
Vanmorgen kon Jan gelukkig (en ook nog eens op zijn oude ticket van gisteren!) zijn reis vervolgen en om 13.15 kwam hij eindelijk aan.
We gaan nog maar niet nadenken over de terugreis, eind april....
