Zaterdagavond om 21.55 uur is onze kleindochter geboren: Vesper. Dochter van Trijnie en Gerwin.
Zaterdag was het eindelijk zover! Trijnie zou ingeleid worden, omdat ze al 8 dagen overtijd liep en de risico´s te groot werden.
Trijnie heeft altijd gezegd: als ik ooit een kindje mag krijgen, wil ik dat u bij de bevalling bent. En zodoende reed ik zaterdagochtend al om half 8 naar het ziekenhuis in Dordrecht. Ik stond al even op de parkeerplaats te wachten, toen Gerwin en Trijnie ook aankwamen. Bepakt en bezakt liepen we naar de afdeling.
Trijnie werd geïnstalleerd in een verlossuite en ging eerst maar eens aan het CTG. Die verloskamers van vroeger (uit mijn tijd, zeg maar) zijn veranderd in mooie, ruime en kleurrijk ingerichte kamers, die suites heten. Alsof je in een hotelkamer zit. Er is een koelkastje en een koffiezetapparaat. Een bank en een luie stoel voor degenen die bij de bevalling zijn. En natuurlijk het bed, waar de aanstaande moeder haar werk op mag gaan doen en wat zo comfortabel mogelijk is.
Het CTG was goed en dat was het sein, dat de vliezen gebroken mochten worden. Alles werd steeds goed uitgelegd en het ging allemaal probleemloos. Honderd keer werd alles doorgenomen en in de computer gezet. Het gebeurde super zorgvuldig.
Ook werd een infuus geplaatst voor weeënopwekkers en anti-biotica. Dat laatste omdat Trijnie positief is op de B-streptococ. Zelf hebben wij daar twee kindjes aan verloren en ik vond dat dus best spannend. Gelukkig maar, dat ze daar alvast voor behandeld werd.
Al snel werd Trijnie opgeroepen. Ze mocht naar de OK, waar de ruggenprik zou geplaatst worden. Snel werd ze in een OK-hemd gehesen en Gerwin mocht met haar mee. Kon hij mooi helpen het bed te verrijden.
Het duurde niet lang, of Trijnie kwam weer terug. Het was goed gegaan en haar onderlichaam was nu verdoofd. Ze vond het echt raar om niets te voelen. En ze kon natuurlijk vanaf dat moment ook niet meer uit bed.
Langzamerhand kwamen de weeën en even langzamerhand vorderde de ontsluiting. Van tijd tot tijd kwam de arts met de verpleegkundige kijken, of alles goed ging. Dan werd Trijnie´s blaas meteen geleegd en werd er gekeken, hoe het met de ontsluiting ging.
Trijnie lag er relaxt bij.
En Gerwin ook. Ha, ha.
Eigenlijk was het best saai, maar toch ging de dag heel snel voorbij. Ik had m´n breiwerk bij me, deed af en toe een lesje Frans en schreef een logje. De dagdienst vertrok en de avonddienst kwam. Zuster Janny kwam zich voorstellen. Ik keek nog eens goed naar haar. Ze had zo´n bekend gezicht. ¨Werk je hier al lang soms?¨ ¨Ja, al 30 jaar.¨ ¨O, zie je wel! Ik ken je nog!¨ ¨O ja, jij bent Teunie Luijk!¨ Ja, er werken daar nog enkele mensen op de afdeling, die er ook werkten in de tijd, dat ik er zo vaak lag. Ik heb er wel zo´n 30 keer gelegen en hoorde daar in die tijd zo´n beetje bij het meubilair. Geen wonder, dat ze me nog kennen :-). Maar de meeste mensen uit die tijd zijn inmiddels met pensioen. Toch bijzonder dat je dan net iemand van de oude garde treft en dat die een tweede-generatie-bevalling bij je dochter gaat doen.
Om 6 uur ´s avonds had Trijnie volledige ontsluiting. En dat allemaal zonder pijn. Dat is toch wel echt raar hoor. De dokter vond de baby echter nog te hoog zitten en Trijnie moest dus wachten tot de baby dieper zat.
Om 8 uur kwam de dokter met de verloskundige de kamer weer binnen. ¨Zo,¨ zei ze, ¨je hebt nu twee uur volledige ontsluiting. Er moet nu wat gaan gebeuren. We gaan beginnen.¨ Als er een wee kwam, mocht Trijnie mee gaan persen. Trijnie voelde zelf niet goed, als ze een wee kreeg. Maar wij zagen het op het beeldscherm en de dokter voelde het. Janny stond aan de ene kant en ik aan de andere kant. Samen hielden we Trijnie in de goede ´stand´. Kin op de borst, rug bollen, billen in het bed en persen. De dokter hield in de gaten of er iets gebeurde. We moedigden haar met z´n allen aan: kom op, kom op, kom op. Ja, ja, ja, nog even. En nóg een keer. Ga maar door, ga maar door. Je kunt het.
Na een poosje oefenen gingen de dokter en Janny weer weg. Als er een wee kwam, mocht Trijnie steeds meepersen. Om half 9 zag ik de monitor op ´geel´ springen. De hartslag van de baby was veel te laag en bleef ook veel te laag. De dokter zal nu wel komen, zei ik tegen Trijnie. En ja, daar kwamen de dokter en Janny binnengestormd. Zonder iets uit te leggen (daar was geen tijd voor) begonnen ze van alles te proberen. En toen Trijnie op haar rechterzij gedraaid was, herstelde gelukkig de hartslag van de baby. Maar er moest nu wel iets gebeuren. De verloskundige en ook de gynaecoloog werden opgeroepen om mee te kijken. Steeds kwam er een ander gezicht de kamer in. En steeds werd er gekeken en gevoeld. Ten slotte werd er gezegd, dat er nog heel even aangekeken zou worden. Maar als de baring niet snel vorderde, zou óf de vacuümpomp erbij gepakt worden, óf het zou een keizersnee worden. Poeh, wat spannend!
Omdat de hartslag van de baby goed bleef, zo lang Trijnie op haar zij lag, moest ze een aantal keren zo persen. Na een poosje mocht ze weer op haar rug. Dan kon de dokter ook beter zien wat er gebeurde. Vanaf dat moment voelde Trijnie het, als er een wee kwam. En dan hielp, om er helemaal ´in´ te komen. Ze voelde steeds een wee opkomen, gaf dat aan, wij hielpen haar in de ´pers-stand´ en Trijn gaf al haar kracht. Van de weeromstuit ging ik zelf mee staan persen :-). Je bent op zo´n moment echt een team.
¨O, kijk, Ger, je ziet het hoofdje nu. Zie je het?¨ zei ik tegen Gerwin. ¨Nog heel even, Trijn, dan is ze er!¨ zei ik tegen Trijnie. En daar was dan eindelijk die laatste perswee, waarbij het kindje er in één keer uitfloepte en op Trijnie´s buik werd gelegd. Trijn was helemaal beduusd, dat het inééns zover was :-).
De baby huilde een schattig huiltje en Gerwin mocht haar naam noemden: Vesper!
Na een poosje kwam de placenta en toen het zover was, mocht Gerwin de navelstreng doorknippen.
We bleven ons maar verwonderen over dat prachtige meisje. En over hoe het allemaal gegaan was. En dat ze er nu toch echt was!
De zuster kwam met koffie en beschuit met muisjes. Trijnie moest nog gehecht worden. Een goed moment voor Gerwin om even naar de Mac te gaan voor eten. Hij had namelijk geen avondeten op en was echt wel aan iets toe. Trijn had zin in een ijskoude cola. Die zou Ger meteen voor haar meenemen.
Intussen was de dokter aan het puzzelen, hoe ze het beste kon gaan hechten. Ze kwam er niet goed uit. Het was een ingewikkelde inscheuring. De gynaecoloog werd erbij gehaald. Die besloot, dat het te complex was. Dit kon beter op de OK gebeuren. Jammer, maar het was niet anders. Net toen Gerwin binnenkwam, was Trijnie klaar om naar de OK te gaan. De koude cola kon blijven staan...
Intussen was het heel druk geworden op de afdeling. Alles lag vol. We moesten dus zo snel mogelijk van de kamer af. Er was geen kinderarts beschikbaar om Vesper na te kijken. Wel was er direct bloed uit de navelstreng afgenomen, wat gecontroleerd was op zuurstoftekort tijdens de bevalling. Dat was gelukkig niet aan de orde geweest. Vesper werd schoongepoetst en aangekleed. Kijk toch eens wat een mooie dame!
Zes pond, schoon aan de haak. Het prinsesje ging in haar wiegje. Gerwin en ik pakten alle spullen in en daarna werden we naar Trijnie´s kamer gebracht. Ook weer zo´n mooie kamer. Er stond een grote stoel, die uitgeklapt werd tot bed. Gerwin bleef slapen. Om kwart voor 1 kwam Trijnie van de OK. Ze had geen algehele narcose gehad en was dus helemaal ´bij´. Maar dit was wel het moment, dat ze even instortte. Dat is niet zo raar, na zo´n intensieve, lange dag! We installeerden haar, zodat ze lekker even kon gaan slapen. Vesper was ook juist lekker in slaap. Nou, welterusten hoor, papa en mama en Vesper! Oma gaat nu ook naar huis. Gaap! Ik was zo langzamerhand ook aan een dutje toe :-).
PS voordat je denkt: vindt Trijnie het wel goed, zo´n verslag? Ja hoor. Dat vindt ze juist leuk :-).
