Bedden

Ik ben al drie dagen bezig om bedden klaar te maken. Moestuinbedden wel te verstaan :-).

Vorige week appte Geertje een berichtje door. Er zou weer compost verkrijgbaar zijn voor de inwoners van Molenlanden. Yes! Nu zou ik er eens voor zorgen, dat ik er op tijd bij zou zijn!

De afgelopen twee jaar wilde ik ook gebruik maken van de gratis verstrekte compost. Maar twee keer op rij was ik er te laat bij. Niet dat de gemeente zo karig is, hoor. Er wordt elk jaar een flinke berg gestort, waar iedereen vanaf mag nemen. Maar dan zie ik mensen die aanhangwagens vol weghalen. Tja, dan is ook zo´n grote berg zó verdwenen. 

Maar dit jaar wilde ik toch écht compost. En toen ik dinsdagmiddag terug kwam van de post en over het water van de Graaf tuurde, zag ik de felbegeerde berg. Meteen ben ik naar huis gereden voor wat emmers en een schep en reed naar de Zeemansweg, waar de compost lag. Volgens mij was ik de eerste afnemer. Prachtige bergen diepzwarte, rulle, goed ruikende compost. Ik stak de schep in de berg en de stoom kwam er meteen vanaf. De compost was heerlijk warm!

Helemaal blij reed ik terug naar huis. Alsof ik emmertjes goud bij me had. Maar goed. Er was wel meteen werk aan de winkel. Want ik vond dat ik de compost alleen op keurig opgeruimde bedden mocht uitspreiden. En nee, mijn bedden waren níet keurig. Het was een ´zakie´, zoals we dat hier zeggen.

Ik had nog wel een dik half uur, voordat ik in de keuken aan de slag moest voor het avondeten en dus begon ik maar snel. Maar oei, wat was het kkkkkkoud! Zelfs al werkte ik goed door, ik blééf het koud hebben. En dus ´vluchtte´ ik na dat half uur snel naar binnen. Maar ik had toch maar mooi een beginnetje gemaakt!

Gisterenochtend ben ik snel verder gegaan. Net zolang tot de eerste compost-buit op m´n tuin lag.

De bloemkolen, die ik vorig jaar in augustus/september heb geplant, doen het goed. Ik had toen 8 pluggen gekocht. Het was aan de late kant, dat ik ze pootte. Maar goed: wie niet waagt, die niet wint! Een paar plantjes sloegen niet aan. Vijf stuks hebben de winter overleefd en zijn nu hard hun best aan het doen om groot te worden :-). Ik betaalde vorig jaar 2,40 voor die 8 pluggen. Als het me lukt, heb ik straks 5 bloemkolen voor 2,40. Dat is natuurlijk wel de sport :-). 

Bij het opruimen vond ik wat zaailingen van rucola. Zaadjes die vorig jaar zomer in de grond zijn gevallen en nu ontkiemd zijn en al prachtige plantjes worden. Dat zijn de sterkste planten. En ik vind het toch wel heel speciaal, als er voedsel zo vanzelf groeit. Kadootjes om dankbaar voor te zijn. Voorzichtig heb ik een paar mooie zaailingen uitgegraven en netjes in een rijtje uitgeplant. Net even in een ander vak dan vorig jaar, want ik doe, zoveel als op mijn kleine tuin mogelijk is, aan wisselteelt.

Toen ik ´s middags weer terug kwam van de post, ben ik wéér naar de compostberg gereden. Er lag nog zat en blij heb ik mijn speciekuip en de drie emmers weer volgeschept. Hup, weer aan de slag! Ook nu had ik een half uurtje de tijd. Gelukkig was het niet zo koud als dinsdag. Het was gewoon heerlijk om buiten bezig te zijn en ik kon haast niet stoppen. Dat kwam ook wel, omdat ik zo heel graag nog een paar keer compost wil gaan halen. Hoe meer bedden ik kan toedekken met zo´n lekker compostdekentje, hoe beter. 

We schoven pas om half 7 aan tafel voor het avondeten. Dat was aan de late kant, want Willem wilde rond 7 uur naar de catechisatie en ik zou even over half 8 op m´n fietsje springen om naar de jaarvergadering van de NPV (Nederlandse Patiënten Vereniging) te gaan. Het lukte prima. Het is inmiddels traditie, dat ik samen met Wilma de bijeenkomsten van de NPV bijwoon. Er is altijd een spreker met een boeiend onderwerp. Ook vind ik het leuk om op deze manier dorpsbewoners te ontmoeten en te leren kennen. Ds. Belder kwam spreken over eenzaamheid. Hij had als titel van zijn lezing: Adieu, eenzaamheid! Dat is de titel van een boekje uit de jaren vijftig, wat de dominee erg aansprak. De conclusie van zijn lezing was, dat eenzaamheid alleen op te lossen is als we die à Dieu brengen: naar God. Mooi was het en ook vandaag heb ik verschillende dingen nog overdacht.

Dat ging vandaag weer prima tijdens het bedden klaarmaken! Wat ben ik lekker opgeschoten! 

Ik wil rondom de bedden aan de overkant van het oprijpad graag planken maken. Op die manier blijven de bedden schoon en gaan de houtsnippers, die op de paden liggen, er niet in. Ik weet alleen nog niet wanneer er tijd voor is, dat die planken er komen. Daar moet ik Willem even lief voor aankijken. Maar ik heb gewoon even een tussenoplossing bedacht. Ik heb lange aanmaakhoutjes in de grond geslagen en daar een fleurige, katoenen draad tussen gespannen. Zo kreeg ik toch duidelijk gemarkeerde bedden.

Eerst heb ik het bed van de rabarberplanten schoongemaakt. Er stonden daar nog aardbeienplanten, die eruit moesten. Deze planten hebben drie jaar hun best gedaan en voor veel aardbeien én veel nakomelingen gezorgd. De vruchtopbrengst was vorig jaar al niet heel best meer. En dus mochten ze nu het veld ruimen. Het bed kreeg een mooie portie compost. Behalve dat dit bed een tikkeltjes zanderig is, is er ook nooit voeding op gegaan. En dat terwijl er behalve aardbeien ook drie flinke slokoppen van rabarberplanten staan. Echt geen overbodige luxe dus, die compost!

De rabarber vliegt nu trouwens echt de grond uit. Maar ja, het was vanmiddag dan ook zomaar ineens 15 graden! En dat terwijl er zaterdag nog sneeuw/ijs op de vensterbanken lag!

11 maart

16 maart, de rabarber komt op

Toen het bed klaar was, was ook m´n compost weer op. En voor de derde keer ben ik m´n emmers gaan vullen. Nu voor het aardbeienbed. De planten die daar staan, zijn nakomelingen van de drie planten, die ik heb gerooid. Vorig jaar zomer hebben ze al enkele kilo´s aardbeien opgebracht. De tweede zomer is de opbrengst normaal gesproken het best. Dat belooft wat. Ik heb ze in elk geval ook maar vertroeteld met compost. En ook om dit bed is een keurig katoenen touwtje gekomen. Het ziet er allemaal mooi verzorgd uit, nu. En het lijkt al heel wat. Maar ik ben er nog lang niet. Nog vijf bedden te gaan! 

Morgen zal er niets van tuinieren komen. Dan heb ik eerste ´s morgens een workshop ´Bak je eigen brood´. En ´s middags zijn er de pakjes die op de post moeten. Maar goed. Wat gedaan is, is gedaan. En hopelijk kan ik zaterdag verder. En wie weet is er dan nog wat van die compost over. Zo niet, dan is het pech.

Blij zijn met wat je krijgt! Zo kwam er dinsdag ook zomaar een haas op ons pad. Helemaal voor niets. Hij moest nog wel gevild worden. Dat heeft Willem gisterenavond gedaan. En vanmorgen heb ik hem al om 10.00 in de slowcooker gedaan. De hele dag geurde het en de hele dag liepen er hier een paar te likkebaarden. Het was een winters maaltje op een lentedag. Maar dat vond niemand een probleem.

Nog een kwartiertje. Dan zijn alle broden klaar. Ik wil op tijd naar bed en morgen extra vroeg opstaan om alles klaar te maken voor de ontvangst van de workshop-deelnemers. Door het tuinwerk ben ik best moe. Maar dan wel lékker moe. Wat krijg ik een energie van dat buiten bezig zijn!