Het was weer een week vol afwisseling, vorige week. Ik schrijf een klein verslagje. Dat gaat het handigst aan de hand van de foto´s op m´n telefoon. Die fungeren als mijn externe geheugen, zeg maar ;-).
Vorige week maandag zat ik met die lummelige tandvleesontsteking. Maar met hulp van de propolistinctuur en het spoelen met een tea tree olie-verdunning was het dinsdag helemaal genezen. Hoe fijn is dat!
Dinsdag hebben Maria en ik een verhaal voor op Insta gemaakt, waarin ik voordoe hoe je het lekkerste bananenbrood bakt met onze nieuwe bakmix. Het leuke is, dat we meteen wat lekkers voor bij onze koffie hadden ;-).
Woensdag was er iets heel leuks. Maria was sip, dat ze precies die dag op Naomi zou passen, want nu kon ze niet mee: ik ging de locatie van de Terdege Zomerfair bekijken. Na heel veel jaren in Barneveld, zal de fair dit jaar in Baarn in en om kasteel Groeneveld worden gehouden.
Nieuwsgierig stapte ik in de auto en tufte naar Baarn. Zonder files of ander oponthoud is dat bij ons vandaan maar drie kwartier rijden. Dat is fijn, want nu kunnen we deze zomer gewoon elke avond naar huis rijden.
Samen met mensen van Terdege en mensen van de organisatie van de fair bekeken we de beoogde ruimtes voor het geven van workshops en voor m´n shop. Wow! Heel mooi. Maar ook heel spannend! Eerlijk: het heeft twee dagen heel erg in mijn hoofd gezeten: hoe gaan we dit doen? Hoe gaan we dat doen? Is dit handig, of juist niet? En de grap is: je kunt van alles verzinnen, maar het zal vast allemaal totaal anders gaan, dan je bedacht had. Wat dat betreft wordt het een spannende fair!
Maar kijk, de locatie is echt een plaatje:
Meer laat ik nog even niet zien. Eerst moet alles vastere vormen hebben gekregen ;-).
Vanuit Baarn ben ik meteen doorgereden naar Rotterdam, om mijn weekbestelling bij de molen op te halen. Ik zat nog even in de piepzak, dat de accu van mijn mobiel voortijdig leeg zou zijn. Die had ik namelijk nodig voor de navigatie. Maar het ging goed allemaal. Eenmaal thuis zag ik, dat ik 175 kilometer gereden had. Heel wat voor mijn doen :-). En ik was ook best moe. Van het rijden, maar vooral van alle indrukken. Snel deed ik de noodzakelijkste karweitjes. Als avondeten had ik opgebakken macaroni op het menu. Dat was, omdat ik moest opschieten, want ´s avonds was er een doordeweekse doopdienst bij ons in de kerk. En daar wilde ik graag naar toe. Maar opgebakken macaroni vinden we verrukkelijk :-).
Donderdag kwam Maria maar een halve dag werken. We hebben in de hoogste versnelling alle bestellingen klaargemaakt, de shop netjes gemaakt en vast wat voorwerk op de workshopzolder gedaan. ´s Middags begon ik met brood bakken voor de workshop van Vrijdag. Tussen de bedrijven door maakte ik nog een moestuinbed klaar. Nog één bed en dan is alles gedaan!
Vrijdagochtend heb ik in alle vroegte advocaat staan maken. Dat moest namelijk op de post. Ik zou het eigenlijk donderdagmiddag doen. Maar ja, toen lonkte de tuin ;-). Nu dus maar een half uurtje eerder op.
Ik bakte intussen een heerlijk vlechtbroodje voor Hans en Henk. Hans was ook al om 5 uur op. Die had donderdagavond pech gehad met z´n werkbus, die niet wilde starten. Wim was er nog aan de pas gekomen, om de bus aan de praat te krijgen. Wim is automonteur, maar heeft toch ook hard moeten zoeken, wat er aan de hand was. Wat was het geval? De bus had juist een beurt gehad en er was wd-40 in het contactslot gespoten, omdat de sleutel niet soepel omdraaide. Dat schijnt vaak zo ze zijn met werkbussen. Iets met zand en vuil wat aan die sleutels zit en wat dan in het contact gaat zitten. Maar er was tevéél wd-40 in het slot gegaan, waardoor er juist helemaal geen contact meer gemaakt werd! Toen die diagnose eindelijk gesteld was, was het euvel snel verholpen.
Toch grappig hoe de jongens elkaar steeds nodig hebben. Hans was juist ´s middags de redder in nood voor Jan geweest. Die stond samen met Amarantha voor een gesloten voordeur, die niet meer open ging, omdat de cilinder naar binnen was geschoven. Hij had Hans gebeld, of hij misschien kon komen ´inbreken´. Het was een hele uitdaging. Maar het is gelukt. Met een touwtje wat via de bovenkant van de deur naar binnen was gewurmd. Daarna was dat touwtje via een spleetje net boven de dorpel naar buiten getrokken. Het touwtje is toen stukje bij beetje richting de klink getrokken en op de één of andere manier heeft Hans het klaargespeeld, met dat touwtje de klink naar beneden te krijgen. Een goede inbreker is hij trouwens niet, want hij heeft er minstens een uur over gedaan :-).
Afijn, Hans had dus vrijdagochtend het één en ander in te halen en hij was dus ook al vroeg van de partij. Hij moest z´n werkbus naar Dordrecht brengen. Willem reed met zijn auto er achteraan, om Hans weer thuis te brengen.
Het was half 7 toen Hans en Henk klaar stonden om naar hun werk van die dag te gaan. En precies op dat moment rolde het lekkere broodje uit de oven. Ik gaf de jongens een mes, een snijplank en een pot pindakaas mee. Maar ik hoorde ´s avonds dat ze het brood zó lekker vonden, dat ze het zonder beleg gegeten hebben. Ze hadden het als een plukbrood gegeten .... (en er was dus ook geen mes aan te pas gekomen) :-).
Om 9 uur kwamen de eerste deelnemers aan de workshop al aan. Het was een erg fijne groep, met mensen uit alle delen van Nederland. Na afloop van de workshop deel ik altijd al het van tevoren gebakken brood uit. De degen, die tijdens de workshop worden gemaakt en pas aan het eind en ná de workshop gebakken worden, zijn mijn voorraad brood voor het weekend. Heerlijk. Is dat maar alvast klaar.
En toen was het weer zaterdag en totaal ander weer dan de week ervoor. Hans zou met een maat bomen gaan planten bij een klant. Maar met zoveel wind en zoveel regen, was het geen doen. Hij heeft de klant dus af moeten bellen. Gelukkig had hij een héél goed alternatief: de schuur opruimen! Yes! Wat fijn!
Ik kon op deze dag ook m´n tuin niet in. Maar ik had eveneens een mooi alternatief: met zoon Wim en kleinzoon Marinus naar Vreeken Zaden in Dordrecht. Om half 9 was Wim al bij ons. We wilden vroeg gaan, zodat het er nog rustig zou zijn. En bovendien hadden we meer dingen op ons programma staan.
Wim was nog nooit bij Vreeken geweest en ik had gezegd, dat hij thuis alvast een verlanglijstje moest maken. Als je daar binnenstapt, weet je echt niet meer was je kiezen moet. Er is zóveel keuze! Zelf had ik ook voorwerk gedaan en wist wat ik hebben wilde. Natuurlijk nam ik een heel klein beetje meer, maar ik heb me heus ingehouden ;-).
