Achttien jaar is hij vandaag geworden, onze Dirk! En op zijn verzoek, post ik hier vandaag een terugblik op zijn geboortedag. Eigenlijk moeten we dan niet teruggaan naar 18 maart 1991, maar naar 4 januari 1991. Die dag was ik Wim en Trijnie in het bad aan het doen, toen ik opeens merkte, dat ik bloed verloor. Dat was schrikken. Ik was 22 weken zwanger en belde naar het ziekenhuis. Ik moest meteen komen. Al snel was duidelijk wat de oorzaak was: ik had een voorliggende placenta. Het betekende, dat ik in een bed werd gestoken en te verstaan kreeg, dat ik onder geen beding het bed mocht verlaten. Ik moest zelfs plat blijven liggen. Alles moest liggend gebeuren, tot aan haren wassen toe. Week na week verstreek. De kinderen thuis (Wim en Trijnie) waren bij mijn schoonzus en mijn tante gebracht. En Willem ploeterde in zijn eentje door. Hij moest de zaak draaiende houden, af en toe bij de kinderen kijken, wilde mij iedere dag bezoeken. En intussen was het een enge toestand, doordat de Golfoorlog was uitgebroken. Hè, wat was dat angstig allemaal.
Om de tijd nog een beetje door te komen, ging ik iedere dag (van maandag tot vrijdag) naar de activiteitenbegeleiding. Van alles en nog wat heb ik liggend in bed gedaan: gebreid, knuffelbeesten gemaakt, zelfs zijde schilderen bleek liggend mogelijk! Ein-de-lijk was ik 32 weken zwanger en besloot de dokter, dat het nú tijd werd om aan de moeder te denken. Ik mocht, heel voorzichtig, gaan mobiliseren. Wat was dát raar om weer eens rechtop te kunnen zitten! En nóg vreemder was het om weer te gaan lopen. Mijn benen leken wel van rubber en ik moest het lopen gewoon weer leren. Toch ging dat razend snel en na een paar dagen stekkerde ik het hele ziekenhuis door. Daar kreeg ik toen weer voor op m'n kop, want ik liep heel gevaarlijk rond. Ieder moment kon ik een bloeding krijgen. Ik moest op mijn kamer blijven! Dat vond ik verschrikkelijk. Voor het eerst in al die weken, voelde ik me een gekooid dier. Een week later, ik was in de rolstoel naar de activiteitenbegeleiding gebracht, voelde ik ineens, dat ik vloeide. Snel werd ik naar de afdeling gebracht en ik moest in bed tot de dokter kwam. Het was inmiddels tijd voor het middageten. Ik wilde juist een hap van mijn soep nemen, toen de dokter binnenkwam en zei, dat ik dat beter kon laten staan, want dat ze de baby zou gaan halen! Brr, wat spannend ineens. Ik belde Willem, dat ik naar de ok gebracht zou worden en dat, als hij me nog even wilde zien, hij maar snel naar het ziekenhuis moest komen. Helaas kreeg ik Willem niet meer te zien. Nog voordat hij er was, werd ik naar de ok gebracht. En daar werd Dirk, met de keizersnee, gehaald. Een prachtig kereltje, met een enorme bos haar en met een voor 33 weken zwangerschap geweldig gewicht van bijna 2500 gram. Maar dat wist ik toen nog allemaal niet. Ik was onder algehele narcose gebracht en toen ik bijkwam, vertelde de zuster, dat we een zoon hadden. Al snel mocht ik van de vercouver naar zaal en daar zag ik Willem pas. Ik zág aan hem, dat er iets was. Maar hij zei verder niets bijzonders. We waren heel blij, dat Dirk er eindelijk was en dat het ziekenhuisgebeuren nu spoedig gedaan zou zijn. Al snel kon Willem zijn verhaal toch niet langer voor zich houden: hij had op weg naar het ziekenhuis een ongeluk gehad. Hij had vrij hard gereden, om nog op tijd in het ziekenhuis te zijn. Ineens had hij keihard moeten remmen, voor en vrouw, die plotseling van baan wisselde en juist langzaam reed. Hij was in een slip geraakt en tegen een lichtmast tot stilstand gekomen. Die paal stond middenvoor in zijn auto en hij kon er alleen nog maar via het achterportier uitkomen. De auto was total loss. Al snel was er politie gekomen en toen die hoorden, dat Willem op weg was naar het ziekenhuis, omdat zijn kind geboren zou worden, hebben ze hem snel naar het ziekenhuis gebracht. Daar bleek, dat hij te laat was, om mij nog te zien. Wél zag hij al snel een couveuze naar buiten komen, waarin ons kind bleek te liggen. Wat een vreemde gewaarwording!
We werden gebeld door de kinderafdeling, dat we bij onze zoon mochten komen kijken. Ik werd er met bed en al heen gebracht. En daar lag hij dan, onze mooie zoon. Helaas was hij erg ziek. De kennismaking was meteen een afscheid, want de dokter ging hem naar het Sophia Kinderziekenhuis overbrengen.
Die avond lag ik op de kraamafdeling. Eindelijk een kind, na al die weken liggen, maar nu was hij in een ander ziekenhuis. Het was best moeilijk allemaal. Uiteindelijk is alles goed gekomen. Dirk mocht al snel terugkomen naar het ziekenhuis waar ik lag en na 1 week mocht ik naar huis. In die tijd lag je voor een keizersnee nog 10 dagen. Maar ik wilde zó graag naar huis, dat ik eerder weg mocht. Nog wel zonder kind. Maar die kwam na een paar dagen ook thuis. Ook Wim en Trijnie waren weer thuisgekomen. En zo waren we dan eindelijk met z'n vijven!
