donderdag 5 november 2009

Aktie in de keuken

Toen ik vanmorgen de bovenverdieping had opgeruimd, de bedden had opgemaakt, de wassen te drogen hingen en ik daar verder niets meer te zoeken had, ben ik heerlijk in de keuken aan de slag gegaan. Eerst maar eens de broodbakmachines aan het werk gezet. Het nieuwe machientje draaide als een zonnetje. Fijn! Als je meer wilt weten over mijn manier van broodbakken, kan je hier lezen.



Om uit te rusten van het gejakker om mijn ochtendwerk af te krijgen én meteen iets zinnigs te doen, heb ik me op de bank geïnstalleerd met een krat stoofperen, een enorme pan, een teil en een schilmesje. De tien-literpan heb ik helemaal vol geschild. Op zich ging dat wel snel, want de peren waren heel groot. Normaal hebben we altijd Gieser Wildemannen en dan nog eens de kleintjes (de goedkope dus). Als je daar je pan mee vol wil schillen, ben je wel een poosje zoet. Maar nu had ik (gekregen)St. Remy's. Ik heb ze te stoven gezet met een pietsje water, een plens vruchtenwijn en aardig wat suiker.

De kinderen kwamen thuis voor de lunch. De basisschoolkinderen hadden vanmiddag allemaal vrij. Jammer dat het zo regenachtig was.

Intussen waren de brooddegen bakklaar en in twee keer drie baksels had ik zes lekkere broden. Omdat ik vandaag niets bijzonders op het programma had staan en met de kinderen over de vloer ook geen zin had (en: het geen zin had) om te poetsen, ben ik nog maar even verder gegaan met bakken.

Eerst heb ik twee taartbodems gebakken. Ik bak die altijd in van die flexibele bakvormen. Normaal krijg je daar je baksels mooi uit, zonder dat je de vormen van te voren moet invetten. Maar vandaag bleven de baksels een beetje aan de vorm kleven. En met zo'n bros baksel levert dat helaas beschadigingen op. Een mooi opgemaakte taart kan je er zo niet meer mee maken. Maar ze zijn daarom nog wel geschikt voor een lekkere desserttaart. Dat was tenminste wat spontaan in me opkwam. Ik zou een stoofpeertjestaart als toetje gaan maken. Had ik meteen een bestemming voor een deel van de pan peertjes, die inmiddels mooi roodgekookt waren ;-).



Maar zover was het nog niet. Eerst nog even iets anders. Iets wat ik al heeeeel lang van plan was, maar waar, raar genoeg, nooit wat van kwam: cake inmaken.
Terwijl de taartbodems nog in de oven stonden, repte ik me om cakebeslag klaar te maken en weckpotten te beboteren. Ik had het Weckboek erbij gepakt. Er stond in, dat je de beboterde potten moest instuiven met bijvoorbeeld paneermeel of geschaafde amandelen. Die amandelen leken met wel wat. Alleen had ik maar een schamel restje en dat heb ik verdeeld over vier van de vijf potten. De vijfde pot heb ik alleen beboterd. Het is voor mij de eerste keer, dat ik cake weck en ik moet daarom nog uitvinden wat handig en wat lekker is. Ik vulde de weckglazen met cakebeslag (voor de helft, in verband met rijzen) en zette ze, toen de taartbodems klaar waren, in de oven. Volgens het Weckboek moesten ze er een half uur in op 160 graden. Maar toen ik na een half uur met een breinaald controleerde of de cakes gaar waren, bleek dat niet het geval. Ik heb er nog tien minuten oventijd aan toegevoegd. Daarna heb ik de potten een beetje laten afkoelen en er de ringen, de deksels en de klemmetjes op gedaan. De weckketel stond al klaar met heet water. Na 20 minuten op honderd graden in de Weckketel had ik 5 glazen met cake. Ze moeten nog gekeurd worden. Ik hoop, dat ze lekker zijn. Dan maak ik een flinke voorraad en in vele variaties (chocoladecake, appelcake, rum-rozijnen cake, citroencake enzovoorts). De laatste tijd overkwam het me nogal eens, dat ik geen tijd had voor baksels bij de koffie. Dat is niet zo erg, als we met ons eigen gezin zijn. We hoeven niet altijd iets erbij te hebben. En een kaakje is ook prima. Maar om nu je gasten een kaakje aan te bieden...Mwah...Nu kan ik in geval van onverwachte gasten gewoon een weckfles open trekken. Fijn idee!



Het liep al tegen het einde van de middag en het werd tijd om aan het klaarmaken van het avondeten te beginnen. We aten vanavond spaghetti. Daarvoor heb ik tomatensaus uit mijn voorraad gebruikt. En terwijl de saus zachtjes sudderde en het water voor de spaghetti aan de kook stond te komen, maakte ik de stoofpeertjestaart. Ik nam wat peertjes uit de pan en deed ze in een vergiet om ze goed uit te laten lekken. Daarna schepte ik wat sap uit de pan en deed dat in een steelpan. Ik bracht het aan de kook en bond het met wat maizena. Ik sneed een taartbodem doormidden, smeerde er royaal de gebonden perensap op en legde de helften weer op elkaar. Bovenop de taart legde ik de uitgelekte peertjes en ik goot er het restant van het gebonden sap over. Daarna bestrooide ik de taart met kaneel. Ik heb hem opgediend met een schaaltje slagroom. Wat een heerlijke verrassing was dat.



Zo, en dan nu nog even m'n dagelijkse portie strijk. Anders loop ik weer achter ;-)