Ik begon met de kamer van de meiden. De zon scheen zo heerlijk naar binnen. Dat is fijn. Ik merk dat mijn ogen minder worden. Op een schemerige dag heb ik echt een lamp nodig om alles goed te kunnen zien. Maar zonlicht is natuurlijk veel fijner!
Eerst pakte ik het stapelbed eens grondig aan. Ik heb het helemaal afgehaald, schoongemaakt en opgemaakt met schoon beddengoed. Meteen zocht ik de knuffels op Maria's bed uit. Mensenkinderen! wat een verzameling! Een hoop knuffels herkende ik niet eens en ik dacht, dat die dan wel van haar vriendinnetje zouden zijn. Ik stopte ze allemaal in een doos en bracht ze naar beneden. Tussen de middag zou Maria die eerst eens moeten uitzoeken.
Ik genoot van het lekker schone, strak opgemaakte stapelbed.
Maar waar ik echt níet van genoot is van de zooi eronder! Het stapelbed is een soort half-hoogslaper. Het onderste bed is een kleine meter vanaf de grond. Zo lang we dat bed al hebben (en dat is zeker al wel 10 jaar) staan de duplo-bakken er onder. Er hebben al heel wat kindjes onder dat bed met de Duplo zitten spelen. Die bakken stonden er nu ook onder. Maar ze waren in gezelschap van een geweldige puinzooi.
Eerst plukte ik de bakken Duplo onder het bed vandaan. Ik kieperde ze omver en zocht ze uit. Want je moet niet denken, dat er alleen Duplo in zat. Nee, ik kwam ook een aardige hoeveelheid knikkers tegen, en wat lego, een vuile sok, knijpers, wat haarelastiekjes enzovoorts enzovoorts. Ik zoog de bakken uit met de stofzuiger en deed de uitgezocht Duplo erin terug. Daarna pakte ik de rest van de rommel aan en sorteerde alles op: weggooien, met de meiden uitzoeken, op de juiste plaats leggen.
Het was half 12 toen ik klaar was.
Niet dat ik continu met die kamer kon bezig blijven, want er kwam wel het één en ander tussendoor. Ik kreeg wat telefoontjes, de wassen moesten opgehangen worden (nog fijn buiten, al kwam niet alles helemaal droog) en als ik langs m'n laptop liep checkte ik even m'n mail. Toch ben ik weer een draadje verder en het voelt fantastisch.
Tussen de middag schoof ik Maria de doos met knuffels onder haar neus. Inderdaad waren die van Noah. "Maar", smeekte ze, "mogen ze toch alstublieft hier blijven, want tante A. wil ze niet meer en dan moeten ze naar een ver land en dat is zielig!" Oeps. Tja, daar sneuvelde m'n strenge opruimwoede. De knuffels mogen blijven. Maar dan wel in een mand of een bak en níet allemaal in bed!
Vanmiddag 'moest' ik van mezelf een uurtje in de tuin werken. Jammergenoeg was de zon verdwenen en voelde het zuur aan buiten. Ik trok m'n berevel aan. Dat is een oud, bijna versleten, heerlijk warm wollen vest, waar je me zo ongeveer in kunt uittekenen en wat we dus 'berevel' noemen :-). Ik heb de dahliaknollen gerooid, de laatste loten van de aardbeien opgepot, woekerende frambozenstengels uitgetrokken, nog weer japanse anemonen gekortwiekt en ook weer citroenmelisse geoogst. Iedere dag dat ik in de tuin werk wil ik een bos citroenmelisse plukken om nog een voorraadje limonadesiroop ervan te maken. Er staat nog genoeg. Ik zal die melisse wat moeten inperken, want hij gaat echt woekeren. Langzaam maar zeker krijgt m'n wintertuintje vorm. Er staan nog een paar grote pollen oranjebruine chrysanten. Die mogen nog heel even kleurig zijn. Een laatste herfstgroet.
Morgen zullen er geen draadjes geweven worden. Althans niet aan de meidenkamer, noch aan m'n tuintje. De basisschoolkinderen zijn vrij vanwege een studiedag van de meesters en juffen. Dat vond ik een mooie gelegenheid om Jan z'n feestje (eindelijk!) te vieren.
