Een Moeder

Vroeger, toen ik een meisje van een jaar of 10 was, kreeg ik van mijn oma een oud prentje met een gedichtje erop. Waarom ze het me gaf en hoe oud het was, weet ik niet. Maar ik weet nog wel, dat ik er helemaal verguld mee was. Ik heb het prentje laten inlijsten en heb het nog steeds.

Vandaag moest ik aan dat prentje en dat gedichtje denken. Gisterenmiddag was ik namelijk met Jan bij de begrafenis van een moeder van twee van zijn klasgenootjes. Een vrouw, die ik zelf ook goed ken, want ze was even oud/jong (46) als ik en zat vroeger één klas hoger dan ik.

Het was een heel indrukwekkende begrafenis. Allereerst omdat er een getuigenis vanuit ging, dat Jezus zondaren redt. Daarnaast ook door de enorme belangstelling. Honderden mensen liepen mee in de rouwstoet naar de begraafplaats en waren getuige. In de laatste plaats ook indrukwekkend om daar die vader met zijn zeven kinderen te zien staan. Kinderen die nu moederloos zijn. En zomaar ineens kwam dat oude gedichtje bij me opborrelen. Want een moeder? Die is toch onvervangbaar (zoals de dominee ook zei).

Het is een wonderbaar iets, een Moeder;
Andere mogen u liefhebben,
Uwe moeder alleen begrijpt u,
Ze werkt voor u,
Zorgt voor u,
Bemint u,
Vergeeft u alles, wat ge doet,
Begrijpt u, en het
Enige kwaad wat ze ooit doet,
Is te sterven en u te verlaten.