Maaike was in Hendrik Ido Ambacht (of, zoals wij zeggen: in Ambacht) een voorrangskruising op gefietst. Het was daar druk vanwege de spits. De mevrouw stond er met haar auto al een poosje te wachten om het kruispunt op te kunnen rijden. Juist toen ze dacht dat ze kon en gas gaf, kwam Maaike daar achter een auto vandaan gefietst. De mevrouw zag haar niet. In een flits zag Maaike dat die mevrouw haar niet zag en dat ze dóórreed en Maaike spróng van haar fiets. Met een zwieper kwam ze op de grond terecht, terwijl achter haar die mevrouw finaal over Maaikes fiets reed. Maaikes fiets was plat en het had maar een haar gescheeld, of Maaike was dat ook geweest...
De mevrouw was vre - se - lijk geschrokken! Ze heeft haar man gebeld, die daar vlakbij op zijn werk was. Die heeft alles geregeld. Het fietsenwrak werd gestald en de meneer kroop achter het stuur om samen met de mevrouw Maaike thuis te brengen. Toen zij hier arriveerden trilde de mevrouw nog steeds als een espenblad. Ze was harder geschrokken dan Maaike, die alleen maar een zere knie had...
De meneer ging aan tafel zitten om de schadeformulieren in te vullen. Ik bood koffie aan, maar dat sloegen ze af. Een poosje later kwam Willem thuis. Ook hij kreeg het hele verhaal te horen en zei: ¨Waarom geef je die mensen geen koffie.¨ Ja, dat had ik aangeboden natuurlijk. Ik ging snel naar de keuken om eerst een pot koffie te zetten. Dat helpt altijd in zulke situaties, toch?
De papieren werden ingevuld. We dronken koffie. Alle kinderen die één voor één kwamen binnendruppelen (het was immers etenstijd) kregen het verhaal te horen. Het was al zes uur geweest toen die mensen vertrokken. Iedereen had trek en ik had nog geen eten. Maar daar vond ik snel iets op. Triomfantelijk griste ik de schaal heerlijk belegde bagels van de kast.
Die had ik 's morgens gemaakt voor de kookrubriek die ik schrijf. Kwam dat even mooi uit! Terwijl iedereen vast de eerste trek stilde met luxe belegde bagels kon ik op mijn gemakje alsnog de keuken in om een verlate, simpele maaltijd in elkaar te flansen.
De volgende dag belde de mevrouw op om te informeren hoe het met Maaike ging. Maaike had weliswaar een stijve, dikke knie, maar was gewoon met de bus naar school gegaan. De mevrouw was er slechter aan toe. Ze had de hele nacht niet kunnen slapen, omdat ze de film wel 100 keer aan haar ogen zag voorbijgaan. Over de schade hoefde ik me geen zorgen te maken, zei ze nog. Dat zouden ze keurig afhandelen. Tja...ik had daar ook wel even aan gedacht. In zo'n geval krijg je de straatwaarde van de fiets en voor dat geld zou ik geen nieuwe (tweedehands) fiets kunnen kopen. Maar goed. Dat was het laatste waar ik aan wilde denken, omdat ik zo heel blij was, dat het zo was afgelopen.
Op donderdag belde de mevrouw ons weer. Ze sprak af, dat Maaike vrijdag uit school bij hen zou langsfietsen, omdat ze een fiets met haar wilden gaan kopen. Zó, dat was fijn! Die donderdag was Maaike nog met de bus gegaan. Maar het ging de goede kant op met haar knie en ze wilde de volgende dag met de fiets naar school. Ik had gezegd, dat ze zo lang maar mijn fiets moest gebruiken.
Vrijdag reed Maaike naar het huis van de meneer en mevrouw. En daar gebeurde iets heel bijzonders! Maaike werd meegenomen naar een fietsenwinkel en mocht daar zomaar een spiksplinternieuwe fiets uitkiezen op kosten van de meneer en mevrouw. Maaike wist niet wat ze meemaakte! Maar die mevrouw zei: ¨Jullie hebben een groot gezin, je zult meestal wel op krijgertjes gefietst hebben.¨ En dat was ook zo. Een nieuwe fiets had Maaike nog nooit gehad. Onder het mom van: ¨Je hebt gewoon een geluk bij een ongeluk¨, zoals die mevrouw het tegen Maaike zei, kreeg ze zomaar een mooie, nieuwe fiets. Compleet met een mand, zoals ze die ook op haar oude fiets had gehad!
De fiets moest door de fietsenmaker nog besteld worden. Eerst zou dat twee weken gaan duren, voordat die binnen was. Maar de mevrouw zei, dat ze dan wel naar een andere winkel zou gaan en toen zei de fietsenmaker, dat hij er wel een spoedbestelling van kon maken. Zo kwam het, dat Maaike gisteren al haar nieuwe fiets mocht gaan ophalen.
Maaike en ik hadden maandagavond nog een klein presentje gemaakt voor de meneer en de mevrouw die dit zo heel bijzonder hebben afgehandeld. Cupcakes met 'bedankt' erop.
Zoiets maak niet niet zo snel mee! We zijn er beduusd van!
