Wat was het stilletjes, zondag! Trijnie was naar haar vriend en Jan logeerde nog bij z'n vriendje. Dus waren we 'maar' met z'n negenen. Raar hoe stil het is, als er twee weg zijn! Daarbij kwam nog dat Henk koortsig uit bed kwam. Na al dagenlang kwakkelen met buikpijn, leek hij nu toch echt ziek. Samen met Hans bleef hij thuis, terwijl we met z'n zevenen naar de kerk gingen.
Maandag, dag 10
Alweer de tweede maandag van de vakantie. We kijken er naar uit, dat Willem vakantie krijgt. Dan is het pas écht vakantie. Maar we gaan daar niet op wachten, hoor. Ik probeer in elke dag een stukje vakantiegevoel te leggen.
Maar op deze nuchtere maandag lijken vakantiegevoelens ver weg. Er is domweg een hoop werk te doen. En het weer werkt ook al niet mee. De was kan niet eens naar buiten, want het is grijs en nattig.
De dag lijkt door m'n handen te glippen. Om er toch nog iets speciaals van te maken, besluit ik om pizza's te gaan bakken. Dat is altijd feest. Ik doe het niet zo heel vaak, omdat ik het best bewerkelijk vind.
Maar kom. Ik doe twee brooddegen in m'n broodbakmachine om ze te laten kneden en na de voorrijs rol ik ze uit over twee ovenplaten.
Ik snijd van alles wat ik in huis heb in reepjes, blokjes etc.
En daarna begint het 'versieren'.
De pizza's werden met een hoeraatje begroet. Voor wat betreft het vakantiegevoel kwam het dus helemaal goed.
Maar het werd nog mooier! Willem had een plan. Hij had het er een paar weken geleden al over gehad. Hij wilde eens gaan kijken bij het strand op Maasvlakte II. Daar was hij een paar keer in de buurt voor z'n werk. Het is minstens 20 autominuten dichterbij dan ons geliefde strandplekje op de Brouwersdam. En daarom het onderzoeken waard.
Ik maakte snel een thermoskan thee klaar, deed bekers, honing, een lepel en stroopwafels in een tas en daar gingen we. Met z'n vieren: Maaike, Henk, Willem en ik.
Toen we door het Botlekgebied reden, werd ik helemaal troosteloos van de aanblik van al die industrie. Hoe kun je daar nu ooit fijn aan het strand zijn, dacht ik.
Maar ik was te vroeg met m'n gedachten. Op een gegeven moment kregen we steeds meer 'groen' te zien. We volgden de borden "Maasvlakte strand" en kwamen bij een parkeerplaats uit. Bij de eerste duinopgang stond een bordje 'nudistenstrand'. Niet wat wij zochten. De volgende overgang was een gewoon strand. Ok. Dan gaan we daar maar eens kijken.
O wee, Wat een wind! Daar heb je in het binnenland totaal geen weet van. Maar hier werd je compleet gezandstraald. We hadden het strand zo ongeveer voor onszelf. We kwam een moedige Duitse jonge vrouw tegen met een badlaken om haar heen. Ze rende naar haar camper op de parkeerplaats.
Andere mensen liepen er met hun hond.
We moesten een behoorlijk hoog duin over en stonden toen op een enorm breed strand. Prachtig!
Henk ging helemaal los en we genoten van de harde wind om onze oren, de mooie luchten en de onverwachtse vakantie-avond.
Henk moest natuurlijk tot z'n kruin nat worden, maar dat was niet erg. In de auto was er warme thee. Daar knapten we weer van op.
Willem wilde nog een stuk doorrijden naar de spottersplek. Daar kun je zo fijn naar de schepen kijken die de Nieuwe Waterweg op- of afvaren. Het was er schitterend. Die grote zeeschepen die dan in de late avondzon de zee opvaren. Dat heeft iets romantisch. Hoewel het op die schepen wellicht verre van romantisch is. Het is natuurlijk gewoon hard werken en misschien ook best eenzaam.
Willem en ik bekeken alles lekker vanuit de auto. Maar Henk en Maaike lieten zich bij de waterkant op de keien zakken. Er waren nog wat vissers actief. Verder was het stil. Op een gegeven moment hoorde ik Henk en Maaike gillen. Ik keek op en zag meteen, waarom ze gilden. Een zeehond. Vlakbij! Het was heel leuk. Die zeehond bleef steeds maar op dezelfde plek 'spelen'. Dan was hij weg, en dan dook hij ineens weer op, op een meter of 10 van de kant. Ik kreeg hem helaas niet goed op de foto met m'n mobieltje. Maar goed, het was toch heel mooi. Zo zie je maar, dat industrie en natuur toch naast elkaar kunnen bestaan.
Op de terugweg hebben we een nulmeting gedaan. We gingen timen vanaf de parkeerplaats bij het badstrand. Exact 35 minuten deden we over de terugweg. Mooi om te weten. Vanaf nu kunnen we kiezen. Ons geliefde plekje op de Brouwersdam, waar we zó uit de auto op het strand zakken en waar we kunnen skottelbraaien. Of de Maasvlakte, wat lekker dichtbij is, maar waar je wel wat werk hebt, om je te installeren (duin over, strand een stuk afsjokken) en waar open vuur verboden is. Ik ben benieuwd. Hopelijk gaan we op beide plekjes nog veel herinneringen maken.
