gooide ein-de-lijk overbodig laminaat en een overbodige lattenbodem op de plaatselijke verkoopgroep
stofzuigde de bedbakken, draaide was na was enzovoorts. En dat terwijl ik vanmorgen vroeg toch ook al 5 kwartier achter de strijkplank had gestaan.
Het is dat ik goed op m´n lijf moet passen en op tijd mijn rust moet pakken.
Na de lunch
schoof ik daarom heerlijk een poosje tussen de lakens :-).
De rest van de middag was ik druk met de webshop. Maria had een middag vrij en was met Thea naar een meertje. Ik werkte dus zomaar stilletjes door. Ik moet er wel bij zeggen, dat ik het heerlijkste plekje in huis heb om met zomerhitte te werken. De shop is namelijk in de voormalige stal en lekker koel.
Aan het einde van de middag ging ik in m´n eentje naar de post en daarna snel aan de slag in de keuken. We wilden wat vroeger eten dan normaal, want we moesten na het eten nog naar de molen om onze bestelling op te halen. Willem en ik zouden samen rijden. Gezellig even, zo´n ritje samen. Dacht ik...
Het liep een beetje anders. We waren net de van Brienenoordbrug over, toen de caddy ermee stopte! Er verscheen ´error´ op het dashboard en dat was het dan. Willem stuurde de auto eerst over de vrachtwagenstrook, totdat de vluchtstrook begon. Hij stopte zo dicht mogelijk langs de vangrail, maar het was hoe dan ook niet echt een veilige plaats. De vrachtwagens denderden vlak langs ons heen. Brrrrr.
Ik belde naar de ANWB en zei, dat we waren gestrand en niet echt op een handige plaats stonden. Eerst moest de telefoniste het kenteken van de auto weten. Door de zenuwen wist ik dat niet en Willem moest uitstappen (!) om te gaan kijken. Vervolgens wilde ze ons lidmaatschapsnummer hebben. Kaartje zat niet in mijn portemonnee. Dus moesten we postcode en huisnummer doorgeven. Daar bleek alleen een M. Luijk lid te zijn. Hé ja, dat is onze dochter. Maar dan staan wij zeker nog op ons oude adres in het systeem? En ja hoor, eindelijk gevonden. Intussen zweette ik peentjes en door het geraas van het verkeer kon ik die mevrouw steeds maar half verstaan. Het volgende wat ze wilde weten, was: het nummer op het dichtstbijzijnde hectometerpaaltje. We stonden te ver weg, om dat te kunnen lezen. Dus moest Willem wèèr uitstappen (!) om naar het hectometerpaaltje te lopen voor het nummer. Hè, hè, eindelijk was er genoeg info. Rijkswaterstaat zou ingelicht worden, zodat we zo snel mogelijk van die enge plek weggesleept zouden worden en intussen moesten we achter de vangrails gaat staan.
Ik begon mezelf uit de auto te wringen (dat ging niet gemakkelijk, want hij stond heel dicht bij de vangrail), toen Willem besloot om de caddy nog een keer te proberen te starten. Dat had hij ook al gedaan, toen we net gestrand waren, maar toen deed hij niets. En nu: hij startte!! En de error-melding was ook uit het dashboard. Joepie!! Opgelucht sloeg ik het portier weer dicht en we reden zo snel mogelijk weg van die enge, gevaarlijke plaats. Intussen belde ik nogmaals naar de ANWB. Nu om te zeggen, dat we wegreden. Ze zouden Rijkswaterstaat afzeggen. Mooi!
Maar ik zat verder niet echt lekker meer in de auto. Steeds was ik bang, dat hij er weer mee zou stoppen. Dat is gelukkig niet gebeurd. Veilig en wel kwamen we thuis. Mèt onze bestelling. Blij!
Ik heb vanavond niet veel meer gedaan, dan genoten van de mooie zomeravond. Ik ontdekte vandaag zowaar m´n eerste tomaat!
Groei (de tomaat) en bloei (het bloemetje) aan de tomatenplant :-).
En nu maar eens op tijd gaan slapen.
