Toen we terugkwamen, was het koffietijd. En terwijl ik aan het koffiezetten was, keek ik, waar Muck was. Dat is zoiets, wat je automatisch doet. Maar hoe ik ook keek, of riep, of met het zakje kattesnoepjes kraakte, er verscheen geen Muck. Na de koffie ben ik al roepend en krakend het hele huis door gegaan. Van de twee zolders tot de kelder. Muck was weg!! Hoe dat ooit kon gebeuren? Alleen het dakraam stond open. Zou ze daar uit geklommen zijn???
Muck was hier bij ons nog nooit buiten geweest. Als een kat verhuist, moet je hem een aantal weken in huis houden, zodat hij kan wennen. En omdat Muck een verlegen poes is, hebben we die wen-periode verlengd. We hadden nog niet het idee, dat ze eraan toe was, om naar buiten te gaan.
Het werd een akelige dag. Elk moment waren we op zoek. Dan liep er weer één buiten te roepen. Dan was er weer één binnen op de gekste plekjes aan het kijken. Met elk uur dat verstreek, voelde ik me akeliger.
Maaike kwam met troostbloemen thuis, om me op te monteren.
En zelf probeerde ik te genieten van ons eerste prakkie kroten van eigen tuin.
Maar ik kon het poezebeest niet uit mijn hoofd zetten. Het was ook nog eens keihard gaan regenen en onweren. Ach toch. Ik ben al vroeg naar bed gegaan en heb uit pure frustratie een hele zak drop opgegeten....
Zaterdagochtend vroeg liep ik direct weer naar buiten om te zoeken. Het was nog heel stil. Ik zette alle deuren open, om de warmte, die nog in huis hing, te verdrijven. In m´n moestuin zat ik me op mijn hurken te verwonderen over de schoonheid van de courgettebloemen.
Dat Muck niet te vinden was, was een domper op al die pracht.
We gingen koffiedrinken bij schoonmama en daarna stelde Willem voor, om er eens éven tussenuit te gaan. We hebben het al zo lang druk met van alles en nog wat. En nu dat poezengedoe. Hij vond het beslist nodig, om even de zinnen te verzetten. Eerlijk gezegd, had ik een heel programma voor deze dag. Maar het werk zou echt niet weglopen. Dus...
Hans, Maaike en Henk wilden wel mee. Het plan was om naar Schoonhoven te rijden en daar een broodje te eten aan de rivier. We reden in Hans z´n auto en gingen ´binnendoor´, dwars door de polder.
We waren net twee dorpen verderop, in Brandwijk, toen ik zei: ¨Wacht eens even, er moet hier ergens een landwinkel zijn, waar je ook koffie en een broodje kunt krijgen.¨ Ik had het nog niet uitgesproken, of we zagen het al: De Riekjeshoeve. Hans trapte op de rem en draaide het erf op. Leuk!
We gingen de winkel binnen en we shopten boerenyoghurt, kadootjes voor de juffen van Henk, biologische aardappels (voor de zaterdagse frieten), een pakje speciale thee voor Dirk. We voelden ons toerist in eigen streek. Daarna kozen we allemaal iets te eten en te drinken. In afwachting van de tosti´s installeerden we ons buiten aan een tuintafel. Zo leuk! We konden ons huis bijna zien, zo dichtbij waren we! En we snoven de vertrouwde mestgeur op. Ha, ha, méér thuis kan haast niet. En toch voelden we ons helemaal uit!
We smulden van onze lunch. Henk vond het nog leuk om een beker melk uit de melktap te tappen. En daarna stapten we weer in de auto om nog een klein ommetje door de polder te maken en naar huis te gaan.
Vlak voordat we weer thuis waren, passeerden we kwekerij Bot. ¨HO!¨ riep ik. Ik wilde namelijk nog wat groentenplantjes om de gaten in mijn moestuin op te vullen. En die kwekerij was vast ook heel leuk voor Hans, om te kijken, dacht ik. En jazeker vond Hans dat leuk! En ook de anderen liepen geïnteresseerd rond, terwijl we plannen maakten over onze haag en eventueel wat fruitboompjes enzo. Dat is nog toekomstmuziek, maar plannen maken kan altijd, he.
Ik kocht wat plantjes, we maakten nog een praatje met de ´oude mevrouw Bot´ en reden de laatste kilometers naar huis.
Wat was dat leuk! En wat was ik hier enorm van opgeknapt!!
De rest van de middag was gevuld met dingen, die nog voor de zondag gedaan moesten worden. Lekker alles glad maken, brood bakken, bedden opmaken, een taart bakken voor het zondagse bakkie koffie
Maria zeemde
Jan stofzuigde
Vele handen maken licht werk!
En voordat we er erg in hadden, was het 17.00 uur en druppelde iedereen binnen. We zaten maar liefst met z´n zestienen aan de zaterdagse frieten. En daarna hebben we tot een uur of half 10 met z´n allen aan tafel spelletjes gedaan. Het was al met al net een echte vakantiedag. Het enige wat zuur was, was het weten, dat Muck weg was en weg bleef.
Ik had op internet gezocht en dan kom je allerlei verhalen tegen. Van mensen bij wie het poezebeest na weken toch weer terugkwam. Maar ook van mensen, die hun ontsnapte kat nooit meer terug vonden. Ik bleef dus tussen hoop en vrees, maar de hoop werd kleiner en de vrees steeds groter :-(.
Zondag waren we de hele dag met z´n achten thuis. We waren helaas niet ingedeeld voor de kerkdienst en beluisterden de diensten dus maar weer online (gelukkig is het einde in zicht!!). Tussen de diensten door zijn de kinderen nog weer de wei in gegaan, om naar Muck te zoeken. Zo´n beest blijft je echt bezighouden.
Na de avonddienst was Hans met Ciara buiten. Ineens werd Ciara onrustig. Haar haren gingen overeind, ze ging grommen en ze sloeg zelfs aan. Hans begreep niet goed waarom dat was. Hij deed Ciara in de bench en ging op onderzoek uit. In de verte zag hij een poes in de wei. En dat leek toch heus Muck! Hij pakte de verrekijker erbij. Ja, echt! Het leek Muck écht. Hij liep naar binnen: ¨Mam, kijk u eens. Het lijkt wel of ik Muck zie¨, zei hij. Ik rende naar buiten, keek door de verrekijker en ja hoor! Dat was écht Muck. Geen twijfel over mogelijk.
In no time stond de hele familie buiten. Willem riep en kraakte met het zakje van de snoepjes. En ja! Daar kwam ze aangerend!! Bij de tuin van de buren stopte ze. Ze leek bang. Willem ging erheen. De snoepjes wonnen :-). Willem kon haar pakken! We juichten! Als een koningin werd Muck over de drempel gedragen. Ze was uitgehongerd! Haar vacht was klitterig en verfomfaaid. En haar ene oogje was dik. Maar ze was er! We hebben haar overladen. Met brokjes en snoepjes en aaitjes en lieve woordjes.
En Ciara? die kreeg een lekker bot. Wat een speurneus heeft dat dier!
En wat waren dat drie lánge dagen!!!
Het grappige is, dat Muck helemaal veranderd is. Ze is ineens zó aanhankelijk en lief. Heel bijzonder dit. Het was al met al weer een hele gebeurtenis. Weer echt een geschiedenis om in de analen op te tekenen :-).
