Het leek vandaag een gewone dinsdag te worden. Nou ja, vooruit. Het ontbijt was dan toch wel een beetje speciaal. Ik had namelijke een lekker krentenbroodje gebakken in de Wonderpan :-).
Da´s toch wel een luxe begin van de dag. Maar ja, ik ´moet´ nu eenmaal allerlei lekkers uitproberen in die pan, om m´n klanten te kunnen adviseren. Echt een straf ;-).
Maar op dat speciale ontbijt na, kabbelde de dag rustig voort. Ik liep m´n ronde met Ciara, zwabberde wat door m´n huishouding en ging Wonderpannen schoonmaken en assembleren. Daar was ik gisterenavond al aan begonnen en ik wilde er vòòr de lunch 12 af hebben.
Rond 12 uur kwam Maria thuis van de therapie in het Sophia en zij hielp me met het laatste stukje. Samen met de 4 pannen, die al klaar stonden, had ik met de lunch 16 pannen klaar. Ze hoefden alleen nog maar in de doos. Dat liep lekker volgens de planning, want nu hadden Maria en ik de hele middag de tijd voor de rest van de bestellingen.
Ik kreeg een appje van schoonmama. Of het goed was dat ze vanmiddag een bakkie kwam doen met haar buurvrouw. Tja. Eigenlijk was dat niet handig. Dan zouden we veel te weinig bestellingen weg kunnen werken en zouden we verder achterop raken. Maar ik vond het ook niet leuk, om ´nee´ te zeggen. Ik stelde daarom voor, dat ze vanavond gezellig zouden komen. Dan had ik tenminste normaal de tijd. Maria zou wat lekkers bakken voor bij de koffie. En Willem bood meteen aan, om de dames op te halen en weer thuis te brengen. Nou, dat was prima. Iedereen blij.
We stopten op tijd met bestellingen klaarmaken, zodat we om kwart over vier zonder haast naar de post konden rijden. Fijn is dat! Als we op de laatste nipper in grote stress naar Sliedrecht racen, is dat echt niet ideaal.
Op de terugweg reden we even langs de apotheek, waar het één en ander voor Jan klaar lag. Ziezo.
Even dacht ik nog, dat we nu zó lekker vroeg waren, dat ik best even een pauze kon nemen. Maar nee, dat ging toch eigenlijk niet. De kapster zou om half 7 komen en ik wilde daarom een beetje vroeger aan tafel. De keuken was een bende. Maria wilde nog gevulde koeken bakken. De gestreken was hing nog over een stoel. Er moest nodig een stofzuiger door de kamer geslierd worden. En de kachel was uit. En ik moest natuurlijk ook nog koken. Dat was een makkie, want we aten lekker pasta. Voortvarend togen Maria en ik aan de arbeid. Samen gaat dat reuze snel.
Klokslag zes uur was de boel keurig aan kant en was het eten klaar om op tafel gezet te worden. Ik liep naar onze slaapkamer, waar de etensbel op de kast ligt en wilde die luiden. Ik deed de deur van onze slaapkamer open en ... ik stond even als aan de grond genageld.
De slaapkamer stond vol water!!!
Ik wist gewoon even niet waar ik moest beginnen. Ik riep naar Willem, dat er een lekkage was en dat hij snel moest komen. Van alle kanten kwamen er kinderen aangedraafd. ¨OOOOOOHHHH, NEEEEEEEE, wat is dat??? Wat is er aan de hand???¨ Tja, dat wist ik ook niet.
Willem riep Hans erbij en die zei: ¨Bel Leen even. Die weet vast wel hoe de riolering loopt¨. Ik belde Leen en deed volgens mij eem nogal onsamenhangend verhaal, want Hans zei: ¨Geef die telefoon maar even aan mij¨. Intussen nam ik de scha op. Natte boeken en tijdschriften onder ons bed.
Een deken zeiknat. De kast met de poten in het water. Een schilderij nat. Gewoon alles wat op de grond lag of stond was nat :-(.
Maria en ik (vooral Maria!) hebben baddoeken vol opgezogen water uitgewrongen. Ik gooide emmer na emmer naar buiten. Hans en Willem gingen buiten aan de slag. De verstopping was niet te verhelpen met de tuinslang. Daar moest de spuitkar bij komen.
Nou ja. In de chaos stapte de kapster binnen, moesten we eten en vloog Hans, zodra hij geknipt was, weg, want die had liefdewerk voor De Schutse (gehandicaptenzorg) te doen.
Maar het kwam goed! Op een gegeven moment had iedereen toch z´n buikje rond gegeten, waren alle mannen gekortwiekt, waren de gevulde koeken gebakken, was de weer helemaal netjes. Zo goed en zo kwaad dat ging droogden Maria en ik de vloer van de slaapkamer en de badkamer nog wat verder. Het is nu droog. Dat wel. Maar morgen moet er flink gepoetst worden. Alles is vies. De kast hebben we opgetild en iets onder de pootjes gelegd. De deken hangt over het traphek. De boeken en tijdschriften liggen in de papiercontainer. Het schilderij is waarschijnlijk verknald. Maar als ik denk aan de mensen in Guatamala, die helemaal niets meer hebben, na die vreselijke orkaan, dan zeg ik: ¨Waar hebben we het helemaal over.¨
Schoonmama en haar buurvrouw kwamen gezellig op visite. En Hans reed om een uur of half 10 met de spuitkar voor. Het was nog wel een klus, om dat riool doorgespoten te krijgen.
En helemaal zeker weten, dat de verstopping verholpen is, doet Hans ook niet. Hij laat daarom de spuitkar morgen nog een dagje hier staan, zodat hij morgenavond eventueel nog een keer kan spuiten. Toch fijn, dat Hans die kar zomaar mag lenen van zijn baas. En ook fijn, dat die knul zo handig is!
Die ´gewone´ dinsdag was uiteindelijk dus helemaal niet zo gewoon. Ik was vanavond echt even heel moe. Ik was dan ook zó geschrokken, toen ik al dat water zag!
