Dinsdag was Maria al bijtijds weer present. We gingen verder met waar we maandag gebleven waren: bestellingen inpakken en orders plaatsen bij leveranciers. Tijdens de fairdagen is er veel verkocht en de schappen zijn hier een eind leeg. Alles moet dus weer aangevuld worden.
Het plaatsen van orders bij leveranciers is altijd een klus. Om te beginnen hanteert elke leverancier een ander systeem en heb je te maken met verschillende voorwaarden. Bij de één moet je vooruit betalen, bij de ander achteraf. Bij de één geldt een minimum-afname, bij de ander hoef je vanaf een bepaald bedrag geen verzendkosten te betalen. Bij de één kun je je houden aan een bestellijst, die opgesteld is, naar aanleiding van voorgaande orders. Bij de ander is er zo´n handige lijst niet en hebben wij zelf een dergelijke lijst opgesteld, die in mijn OneDrive staat. Enzovoorts. Daarnaast is het ook belangrijk, dat ik steeds een goede inschatting maak van wat we nodig hebben. We willen liefst niet misgrijpen, als we orders aan het inpakken zijn. Maar ik wil ook weer niet tevéél voorraad hebben, vooral niet van producten met een t.h.t.-datum.
Maria en ik kunnen heel goed samenwerken. We zijn helemaal op elkaar ingesteld en vullen elkaar heel goed aan. We waren de hele ochtend echt heerlijk aan het werk. Daarna smulden we van een lekkere lunch. Ik had nog een restant tomatensoep en versgebakken zuurdesembrood. En verder maakte ik snel een salade met van alles uit de tuin: spinazie, basilicum, bieslook, aardbeien, aangemaakt met simpel olijfolie, azijn, lepeltje honing, beetje zout. Ik deed salade op een boterham met pindakaas. Mmm.
Intussen stonden er nogal wat orders op producten van de molen te wachten. En gelukkig konden die producten ´s middag worden opgehaald. Willem wilde wel heen-en-weer naar Rotterdam rijden, zodat wij verder fijn verder konden met het werk waarmee we bezig waren.
Uiteindelijk reed Willem pas tegen half drie weg. Dat was aan de late kant, want het kost toch al snel 5 kwartier om heen-en-weer te rijden. Eer dat wij de bestellingen aangevuld en de dozen dichtgemaakt hadden, zou het hoog tijd zijn, om naar de post te gaan.
Na een minuut of 20 belde Willem. Hij stond met pech langs de kant van de weg! De caddy deed het niet meer. Willem had de motorklep al opengemaakt en gekeken, of hij iets zag. Nou, hij hóórde vooral iets en dat klonk niet best :-(. Hoe gingen we dit nu weer eens aanpakken? Ik zei hem, dat hij eerst maar de ANWB moest bellen. Intussen zou ik met de Skoda naar hem toe rijden. Dan zou Willem de lege klapkratten uit de Caddy overladen in de Skoda en ik zou naar de molen rijden en daar de volle kratten ophalen. De 25-kilobalen, die er voor me klaarlagen, moesten dan later maar gehaald worden. Die kon ik onmogelijk allemaal laden in de Skoda.
Toen ik bij Willem aankwam, vertelde hij, dat de ANWB zou komen, maar dat dat wel anderhalf uur kon duren, omdat het druk was. Gelukkig stond hij echt veilig en er zat niets anders op dan wachten. Hij laadde de legen kratten bij mij in de auto
en ik reed verder naar de molen.
Ik was pas om half 5 thuis. Maria had alle pakketten zoveel mogelijk klaargemaakt. Alleen de dozen met bestellingen, waar nog iets bij moest van de molen, stonden nog open. We fiksten die dozen zo snel we maar konden en raceten daarna naar PostNL in Sliedrecht. Precies op tijd :-). Onze pakketten konden nog net mee.
Willem appte goed nieuws: de caddy deed het weer!! Wat was ik blij! Ik had er al rekening mee gehouden, dat hij naar een garage gesleept zou worden, dat het op een dure reparatie uit zou draaien, dat we hem voorlopig zouden moeten missen, dat we misschien wel naar een andere auto moesten gaan uitkijken....Niets van dat alles! De ANWB-meneer had al snel gezien, wat er aan de hand was. Er was één of andere moer los geraakt bij de injector. Die was snel weer vastgezet en daarmee was het euvel voorlopig verholpen. Voorlopig dan dus. Eén en ander moet wel nagekeken worden. Maar dat hoopt onze Wim te doen, als hij terug is van vakantie. Zo langzamerhand wordt de Caddy wel een oud besje. Hij is van 2007, geloof ik, en heeft ook al ruim twee keer het klokje rond gelopen. Maar zolang hij het doet, doet hij het.
Terwijl Willem met de caddy doorreed naar de molen om daar de balen op te halen, die ik niet had kunnen meenemen, ging ik ons potje koken. Wortels met vis stond er op het menu. We eten voorlopig zoveel mogelijk uit de tuin en uit de voorraad.
Gisteren, woensdag, had Maria haar vrije dag. Meestal is ze op donderdag vrij. Maar soms komt een andere dag beter uit, omdat ze dan op Naomi van Maaike past. Gelukkig zijn we flexibel en is dat nooit een probleem. Het kwam deze week zelfs wel goed uit zo. Er zouden zowel op woensdag als op donderdag nog weer allerlei leveringen van leveranciers binnenkomen, waardoor we op donderdag dan toch echt alle op uitlevering wachtende orders de deur uit konden doen.
Willem en ik zouden dan gisteren dus ons dagje uit hebben. We wilden gaan wandelen. Willem wilde heel graag een stuk Pieterpad met mij lopen, wat hij heel mooi vindt. Dat is de étappe die langs Braamt in Gelderland loopt. Helaas was de weersvoorspelling niet al te best. We hadden dinsdagavond steeds al gekeken, maar het bleef zoals het was: heel veel regen. En vooral voor de omgeving van Braamt zag het er niet best uit.
Gisterenochtend hakten we de knoop door: we zouden wachten tot het regenfront over ons heengegaan was en dan gewoon heerlijk in de Alblasserwaard gaan wandelen. Volgens de buienradar zou het bij ons na elven droog worden. En dat gebeurde ook. We hadden bedacht om een stuk van het Pelgrimspad te lopen. Dat loopt nagenoeg langs ons huis. Als we het Pelgrimspad van Bleskensgraaf naar Gorinchem zouden lopen, zou dat 17 kilometer zijn en precies mooi voor een lange middag. We hadden er heel veel zin in.
Eerst reden we met twee auto´s naar Gorinchem. Willem parkeerde daar zijn auto en met de Caddy reden we terug naar huis. We pakten de rugtas in: brood en thee, dadels en noten. Ik wilde ook een opvouwbaar parapluutje erin stoppen, maar dat hoefde van Willem niet. Nee hoor, allemaal maar extra ballast. Maar toen ik erop aandrong om dat kleine ding er toch maar bij te doen, stak hij het parapluutje erbij. Wat zijn we daar later op de middag blij mee geweest :-).
We hadden een heerlijke wandeltocht! Met zon, veel wind en ook twee buien. Met heel veel dieren, vaak letterlijk op ons pad: koeien, schapen, ganzen, geiten. Met lopen door de polder en langs het water. Met heel veel onverharde paden (49% van de tocht onverhard!), soms asfalt, of klinkerpad. Heel vaak liepen we zomaar samen door het land, af en toe kwamen we iemand tegen. Het was echt geweldig.
De avond verliep alleen anders, dan we gedacht hadden. Willem z´n moeder was gevallen en had daarbij een hoofdwond opgelopen, die bij de HAP geplakt moest worden. Gelukkig kon een kleinzoon haar rijden, want wij waren nog in Gorinchem, toen het gebeurde.
Aan het einde van de avond kwam ma pas thuis, want er moest ook een scan gemaakt worden (protocol) en het duurde twee uur, voordat de uitslag er was. Gelukkig was alles goed. We reden naar haar huis en hebben een poosje bij haar gezeten. Daarna heb ik haar geholpen met wassen en uitkleden. Alles zat onder het bloed. Toen ma helemaal geïnstalleerd was om nog even haar krantje te gaan lezen en daarna naar bed te gaan, gingen we naar huis. Het was al bijna half 12. Gaap! Wat een raar einde van deze lange dag!
