Wat een heerlijk daagje uit hadden wij vandaag!
Ik was al bijtijds opgestaan om nog even wat dingetjes op de rails te zetten. Het meeste had ik gisteren al klaargezet. Ik was dus snel klaar. Om kwart voor 8 heb ik Willem, Leendert en Koos wakker gemaakt. Ze sliepen allemaal nog als blokken. Maar dat had ik gisteren al zien aankomen. De kleding van de jongens lag klaar. Ze konden dus zonder na te denken in hun kleding stappen, hun haar kammen en in de auto gaan zitten. Ontbijt had ik klaargemaakt. Dat zouden we onderweg doen. Willem was nog snel onder de douche gesprongen en even na achten reden we de straat uit. Het zonnetje scheen heerlijk, maar wat was het koud! We hebben het snel warm gestookt in de auto en al rijdend genoten we van de gesmeerde kadetjes en nog wat lekkers wat over was van gisteren. Het was erg rustig op de weg en dus vlotte de reis goed. We hadden om ongeveer kwart voor 10 afgesproken bij een lieve bloglezeres, die mooie jongenskleding had voor Leendert. Om niet te vroeg te arriveren (het was tenslotte een vrije dag en dan weet je maar nooit, of mensen eens lekker willen uitslapen) stopten we nog even bij een tankstation voor een kop koffie en voor de jongens een bekertje chocolademelk. We haalden de kleding op en thuis kwam er nog een heel lief kadootje uit één van de tassen: een frisrode geruite theedoek met een monogram erop geborduurd. Wat ongelofelijk lief!
Na de stop in Hoevelaken, reden we snel naar Elspeet. Daar is de logeeropvang, waar Leendert en Koos regelmatig heengaan. We hebben daar de nieuwe schuur bekeken, een bakkie koffie gedronken en even een praatje gemaakt. Daarna begon onze lange reis: we zouden naar Aken gaan. Willem wilde daar al lang eens heen, om de Dom te bekijken. Als we samen een daagje uit gaan, gaan we meestal iets doen, of bezichtigen, wat je niet zo snel met kinderen zou doen. Alleen al de reis naar Aken zou een crime zijn en aan de Dom zien ze ook al niets. Echt iets voor ons samen dus! We reisden eerst een heel stuk met vermijding van snelwegen. Het is zo speciaal om met Bevrijdingsdag door allerlei dorpen te rijden. Overal vlaggen en feestelijkheden.
Het was vroeg in de middag toen we in Aken arriveerden. We hebben ruim de tijd genomen om de Dom te bezichtigen. En daarna hebben we een hele tijd in de stad rondgeboemeld. We hebben heel was beweging gehad ;-). Het enige vervelende was, dat ik het ijskoud had. Ik was goed op de kou gekleed. Maar ik ben gewoon best snel koud en wordt dan maar eens warm! We hebben nog ergens een kop koffie gedronken. Dat hielp voor even. Maar écht warm werd ik pas, nadat we weer in de auto gestapt waren en de kachel hard aangezet hadden.
We besloten een stuk door Limburg te rijden. We reden door Vaals en hebben daar een stuk Mergellandroute opgepikt. Zo'n anwb-route voert je langs de mooiste wegen. Al die prachtig glooiende weilanden, akkers en koolzaadvelden. De prachtige vakwerkhuizen. Die heel oude, grote boerderijen. We konden niet stoppen met foto's maken. Zó mooi!
Het liep tegen zessen. We wilden graag een hapje eten, maar ik wilde liever eerst een stuk richting huis rijden. Als je lekker gegeten hebt en je moet dan nog twee uur in de auto zitten, voordat je thuis bent, is niet zo prettig (vinden wij dan). We besloten even iets hartigs te eten en daarna naar Dordrecht te rijden. Dat hartigs werd een McDonaldsje. Voor Willem een wrap en voor mij wat Kipnuggets. Groot was onze verbazing, toen we onze bestelling wilden opgeven en er zich iemand vóór ons omdraaide en zei:"Hé, wat leuk, om jou nu in het Echt te zien." Dat bleek bloglezeres Madelief te zijn :-). Ik begrijp nóg niet, dat je me zomaar herkende, Madelief ;-). Echt knap. Ik ben zelf een enorme sufferd als het gaat om gezichten herkennen of onthouden. Stemmen daarentegen, onthoud ik veel beter.
Terwijl we moesten wachten op Willem z'n wrap, hebben we ons allebei zitten verbazen. Het was loeidruk, maar wat zagen we weinig vrolijkheid! Huilende kinderen, boze moeders, zich afzijdig houdende vaders, sussende oma's. Nu komen wij zelden of nooit bij de Mac., maar ik dacht toch heus, dat bij de Mac. eten een feestje is, voor kinderen. Nou ja, we namen ons lekkers mee naar de auto. Krantje erbij. En na een kleine pauze vertrokken we dan naar Dordrecht.
We reden naar het restaurant, waar we graag wilden eten. Ik zei al tegen Willem:"Als er geen plaats is, gaan we lekker naar huis en eten we wel een boterham met gebakken ei." Maar er was wél plaats. Alleen moesten we even een kwartiertje aan de bar gaan zitten, om op dat plaatsje te wachten. Dat was niet erg. Willem was al snel in gesprek met z'n buurman en dat pakte gezellig uit.
We hebben heerlijk op ons gemakje gegeten. Genoten van het lekkers en van het heerlijk, ongestoord kunnen praten met elkaar.
Thuis bleek alles goed gegaan te zijn. De boel was fijn opgeruimd en de kinderen, die nog wakker waren, hadden het prima naar hun zin gehad.
Wat wil je nog meer? Het lijkt wel, of we op vakantie zijn geweest!
