In beweging blijven

Vrijdag kwam Trijnie compressiekousen brengen. Ze heeft vorig jaar een spataderoperatie gehad en moest die kousen toen een tijdje aan. Ze waren haar keurig aangemeten. Maar wij zijn even lang (of kort, het is maar hoe je het bekijkt; we zijn kleintjes) en hebben hetzelfde postuur. Zo heel veel zullen onze benen, op de milimeter bekeken, dan ook niet schelen. Dus in afwachting van op míjn benen afgemeten kousen, was ik blij met die van Trijnie. Pfff. Dat was lang geleden, dat ik van die kousen aan had. Ik moest ze altijd in mijn zwangerschappen dragen. En de laatste zwangerschap is toch al 10 jaar geleden. Al die tijd was ik compressiekousloos. En ik wist ineens weer hóe opgelucht ik altijd was, als ik die kousen weer voor een tijdje op kon bergen. Het aantrekken alleen al :-(. En dan het kleinste rimpeltje wat dan gaande de dag bijna in je been brandt. Maar goed. Wat moet dat moet. En eerlijk is eerlijk: nadat ik die kousen ben gaan dragen, ging het met de ontsteking goed vooruit. Al ben ik er nog steeds niet vanaf en vind ik het moeilijk om geduldig te blijven.

Het is wel fijn, dat ik gewoon mijn werk kan blijven doen. Met zo´n aderontsteking is het goed om in beweging te blijven. Zitten is voor mij een straf. Het was dus helemaal niet erg, dat er vrijdag nóg eens 40 kilo aardbeien werd bezorgd om er jam van te maken. Vrijdag maakten we ze schoon. Met z´n drieën was dat maar een uur werk. Zaterdagmiddag maakten Maria en ik jam. En jam. En jam. Het was toch wel heel veel .

Gisteren was de meivakantie voorbij. Nou ja, voor Henk dan. Jan had gisteren en vandaag nog vrij. Vol goede huishoudmoed begon ik de dag met wassen en strijken. Ik vind het altijd fijn om dat ´s morgens vroeg, voor het ontbijt te doen. Dan staat dat maar vast op de rit.

Na het ontbijt deed ik een rondje in m´n tuintje. Ik had zondag al gezien, dat de Lelietjes der Dalen in bloei waren gekomen. Dat moest ik even van nabij bekijken. En van nabij besnuffelen. Oh, wat ruiken die bloemetjes heerlijk. Het Lelietje der Dalen is één van mijn lievelingsbloemen. Ik wilde ze dan ook in mijn trouwboeket (en kreeg ze ook :-)). Ze zijn zó wit, zó teer, zó bescheiden, zó ontroerend mooi.

Halverwege de ochtend, na de koffie, zijn Maria en ik in de shop aan de slag gegaan. Zaterdag was er van alles en nog wat bezorgd. En omdat ik op zondag geen zin heb om tegen allerlei ´onderhanden werk´ aan te kijken, had ik die dozen uit de gang gesleept en ongeopend in de webshop gezet. Alles moest worden uitgepakt, geprijsd en in de schappen gezet. Maar dat ging niet zonder slag of  stoot, want we moesten alle creativiteit in de strijd gooien om nog wat schapruimte voor nieuwe producten te creëren. We hebben allerlei spullen uit het schap gehaald, herschikt en geordend. Zo kwam er tóch nog weer wat ruimte. Bovendien konden we meteen de schappen even goed stofzuigen. Wel zo fris.

Na de lunch begonnen we met het inpakken van bestellingen. We werkten hard door, want we wilden om 4 uur nog even naar de markt om de lege kratten van de aardbeien terug te brengen en meteen te betalen. Dat lukte. En terwijl wij naar de post liepen met onze pakketten, stopte de groenteboer nog even snel mijn auto vol met restanten. Kijk, dat is nog eens een pracht vorm van samenwerking ;-).

Vandaag heb ik eerst eens bekeken, wat er nu allemaal in de auto lag. Van alles en nog wat, waaronder twee grote porties raapstelen. Die gingen vandaag op de menukaart. Maar voor het zover was, dat ik achter het fornuis zou kruipen, moesten er allerlei andere werkjes worden gedaan. Sommige werkjes hadden de hoogste prioriteit. De bijen-inspectie was er één van. Om me heen hoor ik al volop van zwermende bijen. En dat wil een imker liever voorkomen. Als bijen zwermen, betekent dat, dat de koningin met een deel van het volk wegvliegt om ergens anders een nieuw volk te stichten. Je kunt op die manier veel van je bijen kwijt raken en geen bijen = geen honing. Een imker maakt daarom, vòòrdat een volk zwermdrift ontwikkelt, een kunstzwerm. Ik zal je niet vermoeien met de verschillende manieren die daarvoor zijn. Maar ik heb vanmorgen van mijn grootste volk een deel bijen afgenomen en daar een nieuw, klein volkje van gemaakt. Over een week of 3 weet ik, of dat goed gegaan is.

Het was een feest om in de bijen te werken. De bijen zoemden. Rustig en geconcentreerd deed ik m´n werk. Je bent dan gewoon even in een andere wereld. Er is dan niets. Alleen de bijen en jij. Heerlijk is dat.

Maria was intussen in de keuken aan de slag gegaan. Sinds eind februari de broodbakworkshops begonnen, had de keuken geen goede beurt meer gehad. Langzaam maar zeker zijn al mijn lades en kasten veranderd in een morsige chaos. Maria vindt het heerlijk om op te ruimen. Kalmpjes aan gaat ze haar gang. Elke dag een stukje, dan ben je op een goede dag weer helemaal rond. Gisteren deed ze een servieskastje. Vandaag de sauzenlade, de bordenlade en de besteklade. Ze maakte voor- en nafoto´s :-).

Echt fijn!

Vanmiddag was het ouderwets dinsdagmiddag. Met schoonmama op de koffie en met 3 moermanbroden in de oven.

En toen ik de pakjes had weggebracht, ging ik aan de slag met de raapstelen. Ik maakte raapstelenstamppot met gebakken vis. Lekker hoor. Eens wat anders.

En vanavond was ik voor de verandering maar weer eens juf. Ik gaf Henk aanwijzingen bij het maken van een boekverslag. Intussen bakte ik brood voor onszelf. Niet rechttoe, rechtaan, maar eens een keertje in een variatie. Ik had het al eerder willen doen: een vloerbrood bakken met behulp van een sloffenring. Je legt daarvoor het deeg in een met bakpapier beklede sloffenring op de bakplaat. Het experiment lijkt geslaagd. Ik ben benieuwd of het zo lekker smaakt als dat het eruit ziet.

Het is nu wachten op de mannen. Willem en Dirk zijn 16 kilometer wandelen. Die verwacht ik elk moment thuis. En Leendert en Hans zijn aan het klussen in het huisje van Leendert en Thea. Van mij mogen ze zo langzamerhand thuiskomen. Het is half 11 en ik vind het wel mooi geweest. Tijd om nog even wat te lezen en m´n ogen dicht te gaan doen!