De jongens hadden er even flink de vaart in gezet, want Koos wilde vrijdag z´n verjaardag vieren. Buiten. En dus moest dat terras dicht. Dat is gelukt. Al was het op het nippertje. De laatste tegels gingen er vrijdagmiddag in! Daarna hebben ze in allerijl een flinke partytent neergezet. Want o, o, o, wat was het nat vrijdag!! Maar wat denk je? Eer dat die tent opstond, was het droog. En uiteindelijk werd het een mooie, droge avond.
Wanneer het buitenom een vervolg krijgt, is maar de vraag. Ik wacht het rustig af. Nou ja? Rustig? Als ik heel eerlijk ben, kan ik niet wachten tot het hier netjes is....
Ik probeer elke dag om het een klein beetje minder pauper te krijgen. Zowel binnen als buiten. Vorige week heeft Willem eindelijk de vlaggestokhouder aan de gevel vastgemaakt. Het is maar een kleinigheid. Maar nu kan de vlag in elk geval mooi uitgestoken worden :-).
Ook ben ik netjes op mijn moestuintje.
En kleinzoon Marinus? Die heeft ijverig geholpen met de omgeving schoon te maken.
Zaterdag hebben we fijn op ons nieuwe terras kunnen koffiedrinken en lunchen.
En morgen komt een oude tante haar verjaardag bij ons vieren. Ik hoop, dat we dan ook op het terras kunnen zitten. Maar dan moet het wat beter weer zijn, dan vandaag. We zullen zien.
Vorige week hebben we trouwens nog iets leuks meegemaakt. Iets waarvan we zeiden: ¨Dat maak je toch alleen maar op een dorp mee.¨ Henk was zijn mobieltje kwijt. Ik had van alles uitgevraagd: wanneer had je hem voor het laatst? Zit hij niet in je jaszak? Niet in je schooltas? Had je hem bij je, toen je Ciara ging uitlaten? Maar het hielp niet. Hij was echt kwijt. We maakten ons niet al te druk, want volgens Henk moest hij in huis liggen. Dan zou hij dus vanzelf weer boven water komen.
´s Avonds laat ging Hans Ciara nog een keer uitlaten. Hij zag een bordje in de berm, wat hij eerder ook al gezien had. Maar nu had hij Henk over een mobiel gehoord, die hij kwijt was en begreep hij, dat dat bordje weleens de oplossing kon zijn:
Hij nam het bordje mee naar huis. Het was echt superfijn, dat hij het had gezien, want ´s nachts regende het hard en ´s morgens vroeg kwam er een grasmaaier de bermen doen.
Ik denk, dat dat bordje die regen en die grasmaaier niet had overleefd ;-).
Afijn. Henk ging met een tasje lekkers naar het adres wat op het bordje stond. Daar woonde een ´opa en oma´, zoals Henk zei en die hadden inderdaad een mobieltje gevonden. Maar eerst moest Henk bewijzen, dat het van hem was. Dat was niet zo moeilijk, want hij kon een beschrijving geven en bovendien stonden zijn gegevens in het beginscherm. Dat hadden die mensen waarschijnlijk niet gezien. Henk kon wel zien, dat ze heel vaak hadden geprobeerd, om het mobieltje aan de praat te krijgen. Hij heeft namelijk een app geïnstalleerd, die steeds als er een verkeerde code wordt ingegeven, een foto maakt. En ja, hij had heel wat foto´s te wissen :-). Echt lief, dat die mensen zoveel moeite hebben gedaan! Waar maak je zoiets nog mee? Wij vinden het typisch dorps :-) en houden ervan!
