Vandaag was het de dag van de operatie van Willem. Hij moest om kwart voor 8 in het ziekenhuis zijn en we reden daarom om kwart over 7 weg van huis. Het liep allemaal gesmeerd en keurig op tijd arriveerden we in het ziekenhuis in Zwijndrecht.
Er hing een opgewekte, vriendelijke sfeer, daar op de dagbehandeling. Willem kreeg een 1-persoonskamer toegewezen en al snel kwam een zuster voor de intake. Zij vertelde daarbij ook, hoe het verloop van de dag eruit zou zien: na de intake moest ik het ziekenhuis verlaten en ik zou gebeld worden, zodra Willem na de operatie weer op zijn kamer was. Dan zou ik horen, hoe de operatie was verlopen. Vervolgens moest ik er op rekenen, dat het toch wel snel 16.00 uur zou zijn, voordat ik hem zou mogen ophalen.
Toen alle controles waren gedaan en de vragen waren afgehandeld, zei de zuster heel vriendelijk: ¨U mag gerust nog wel even blijven, hoor. Het is hier toch een 1-persoonskamer.¨ Waarop Willem heel ad rem vroeg: ¨Heeft u dan misschien een bakkie koffie voor d´r?¨ ¨Natuurlijk! Als u daar tegen kunt?¨ Ja hoor, daar kon Willem wel tegen, dat ik koffie dronk, terwijl hij zelf nuchter moest blijven. En zo genoot ik nog even van een lekker kopje cappuccino. Maar daarna was het dan toch tijd om te vertrekken. Raar hoor, om Willem daar zo achter te laten :-(.
Tegen elven ging mijn mobiel. Ja! Het ziekenhuis! Een verpleegkundige van de OK belde, om te vertellen, dat de operatie achter de rug was. De galblaas was verwijderd en er zaten joekels van stenen in. Wel zo groot als paaseieren, vertelde ze. Willem werd naar de uitslaapkamer gebracht en zodra hij weer op zijn kamer zou zijn, zou een verpleegkundige van de dagbehandeling mij bellen.
Dat gebeurde een uurtje later. De zuster vertelde, dat alles goed was en dat Willem aan een boterhammetje zat. Toen ik zei, dat ze hem mijn groeten maar moest overbrengen, zei ze: ¨U mag hem zelf wel even aan de telefoon.¨ Wat fijn, om zijn stem weer te horen. Hij was emotioneel. De zuster nam de telefoon weer terug en zei, dat ik rond 16.00 uur naar het ziekenhuis mocht komen. Ik moest dan eerst langs de apotheek om pijnstillers op te halen en verder moest ik meteen een rolstoel mee naar boven nemen.
Maria en ik voerden inmiddels een race tegen de klok. We wilden om 15.00 uur naar de post rijden met zoveel mogelijk bestellingen. Daar vandaan zou ik naar Zwijndrecht rijden om Willem op te halen en Maria zou naar Rotterdam rijden om Jan op te halen. Wat hebben we samen hard gewerkt!
Het lukte, zoals we het in ons hoofd hadden. Alleen stroopte het verkeer nogal op en moest ik lang wachten bij de apotheek. Daardoor kwam ik wat later aan bij Willem. Ik had eigenlijk gedacht, dat hij al kant-en-klaar op mij zou zitten te wachten. Maar dat was niet zo. Hij lag nog in zijn OK-hemd en de infuusnaald moest er nog uit. Maar alles ging goed!
