Ontstressen in de buitenlucht

De planning stond strak, vandaag. Hoe heerlijk is het dan, om een klein uurtje te ´moeten´ wandelen! Ik kan het iedereen aanbevelen. 

Jaren geleden hadden we een wat oudere mevrouw als krantenbezorger. Elke dag bracht ze trouw de krant. Zomer, winter, bij zonneschijn en in de regen. Toen ik een keer een praatje met haar maakte, vertelde ze, dat haar psycholoog had gezegd, dat ze moest kiezen: óf ze nam een hond, óf ze nam een krantenwijk. Gewoon omdat je dan gedwongen wordt om elke dag een poosje buiten en in beweging te zijn. Dat is goud voor je geestelijke gezondheid.

Ik ervaar het ook, dat dat verplichte rondje met de hond enorm goed doet. Juist als je het druk hebt. Het ontstresst en dat gaat helemaal vanzelf.

Mijn vaste wandeluurtje is ergens tussen 9.00 uur en 10.00 uur. Het was vandaag erg grijs. Maar de wind was minder guur dan gisteren. Tijdens elke wandeling valt er iets te beleven, of te zien. De eerste belevenis met Ciara was trouwens al vanmorgen vroeg, toen Hans haar uitliet. Ze had iets in haar bek, wat ze niet los wilde laten. Hans wilde echt, dat ze los liet, want hij kon niet goed zien, wat Ciara beet had. Met enige stemverheffing riep hij: ¨Ciara, LOS!!¨ Toen ze de buit uit haar bek liet vallen, begreep Hans meteen waarom ze niet zomaar los wilde laten. Het was een dikke kreeft! 

Kreeften kwamen we op ons rondje niet tegen. Wel allerlei bloemen. Wat groeit het allemaal hard! De berm langs de Graaf staat vol speenkruid.

Ik zag ook Hondsdraf  paarse dovenetel

En Witte Dovenetel.

Ook paarse, pluimvormige planten. Geen idee, wat het zijn. Ze groeien in de rietkraag. Een waterplant misschien? In elk geval zijn ze mooi.

Terwijl we in de berm naar de bloemen keken, dobberde een fuut roerloos voorbij.

Zo´n uurtje lopen is om voor je er erg in hebt. Omdat Ciara nog jong is en nu pubert (ze is 14 maanden), is het uitlaten niet zomaar een slappe hap. Je moet steeds alert zijn. Ze kan zomaar een run nemen, als ze een andere hond ziet bijvoorbeeld. En dan is ze heel sterk. Het is geen probleem als ik zelf de eerste ben, die zoiets ziet. Dan ben ik er op bedacht, dat ze kan gaan rennen en/of trekken en houd ik haar bij voorbaat kort. Daarom kijk ik steeds goed vooruit en om me heen. 

Ik zag vanmorgen een oudere mevrouw met een wit hondje voor me uit lopen. Dat hondje liep gewoon een halve meter achter haar, heel rustig en volgzaam. Dat is een heel verschil met Ciara! Als ik thuiskom, heb ik er een uurtje sportschool op zitten :-).

Het 10-uur-bakkie-koffie smaakt me altijd prima. Lekker even uitrusten. En dan weer verder met de dagtaak.