Willem en ik hopen in december onze 35ste huwelijksverjaardag te vieren. In die 35 jaar bewoonden we vier huizen.
Ons eerste huis was een bovenwoning in Alblasserdam. Het was een huurhuis en we woonden er erg naar ons zin. Ramen zemen was hier wel een dingetje. De ramen van de kamer konden aan de straatkant niet open. Je kon er ook niet goed bij komen. Daar moest je voor met een ladder op de luifel van de slager, die onder ons zat, klimmen. Dat lieten we maar aan de glazenwasser over, die trouw elke maand zorgde voor een helder uitzicht.
Na een jaar of 8 waren we uit ons huisje gegroeid. We verhuisden naar het buurhuis, van nummer 6 naar nummer 8. Dat huis was geen bovenwoning, maar een huis op straatniveau. Daarmee hadden we een hele verdieping extra en wat voelde dat groot en luxe. Wat óók luxe was, was dat ik nu zèlf de ramen kon zemen. Ik hoefde niet eerst via een ladder op een luifel te klimmen :-). In die tijd schafte ik me een dure Hara zeemstok aan en die heb ik nog steeds!
Overigens vergde het zemen van de ramen op de eerste verdieping en op de zolderverdieping van dit huis wel enige moed en lenigheid. Het waren openslaande ramen. Als ik met m´n bovenlijf maar ver genoeg uit het ene open raam hing, kon ik precies het andere, dichte, raam zemen. Als ik eraan terugdenk, griezel ik er zelf van. Het gebeurde niet zelden, dat ik hoogzwanger en bevangen door nesteldrang zo nodig die ramen móest en zou zemen ...
Weer een jaar of 8, 9 verder, waren we weer uit ons huis gegroeid. We kochten ons eerste huis. Een fijn, groot huis mèt een tuin(tje). Dat was luxe, want we hadden tot die tijd alleen een balkon gehad. Wat ook luxe was, was dat ik van dit huis gemakkelijk de ramen kon zemen. Ik hoefde niet meer uit de ramen te gaan hangen. Een paar ramen waren heel lastig om bij te komen. Twee ramen op de zolderverdieping en een slaapkamerraam aan de achterkant. Nou, die werden gewoon maar heel af en toe gezeemd ;-). Niemand heeft er iets van gekregen, voor zover ik weet, dat die ramen niet altijd blonken.
Op een gegeven moment zakte ik echter met trap en al in een gat bij de voorgevel. Dat was heel irritant daar: steeds spoelde de grond rond de gevel onder het huis. Ik durfde niet goed meer op de trap bij dat grote voorraam. Ik was altijd bang, dat ik door dat raam zou klappen. Altijd moest ik moed verzamelen om die voorpui te gaan zemen.
We hebben 15 jaar in dat huis gewoond. We groeiden ook uit dit huis. Niet omdat ons gezin groeide, maar omdat ik een webshop was begonnen, die hard groeide. En zo kwamen we uiteindelijk hier in Bleskensgraaf te wonen. In het voorste deel van een oude boerderij.
We wonen hier nu anderhalf jaar. En al die tijd was het een crime om de ramen te zemen. Domweg, omdat de tuin op de schop lag en ik geen trap bij de ramen kon zetten. En daar is vandaag dan toch eindelijk een einde aan gekomen. Zo luxe heb ik het nog nooit gehad: ik heb een echt zeempaadje!!
Hans heeft een pad aangelegd van 1 meter om de gevel. Ik kan niet wachten tot het af is en ik een gaatje zie om eens heerlijk m´n ramen te gaan zemen. Ha, ha.
Het had nog heel wat voeten in aarde. Het pad moet op gelijke hoogte liggen als de achterdeur. Dat betekende, dat er nog heel wat tuinaarde af moest.
Die tuinaarde was niet geschikt voor hergebruik. Het was erg klei-achtig en er zaten veel stenen in. Hans stuitte ook op de restanten van de boerderij, die vòòr onze boerderij hier stond. Juist op de plaats waar we een heg willen planten (en liefst ook een boom), lijkt een complete fundering in de grond te zitten. Daar moeten we nog eens goed naar kijken en zien of dat op te lossen is.
Intussen zaten we met een enorme berg tuinaarde, die in de weg lag. Hans belde een knul bij ons uit de kerk en die had gelukkig aan het einde van de middag tijd en ruimte om die berg op te komen knijpen. Dat was echt goud.
Hans was de hele dag alleen aan het werk. Willem moest namelijk vandaag werken. Hij was nodig op een klus bij een klant in Hilversum en ze hadden hem gevraagd of hij daarvoor 1 dag van z´n vakantie wilde opofferen. Dat was geen probleem. We wisten het vroeg genoeg, dus hadden voor deze dag niets gepland. Maar het was natuurlijk wel jammer, dat hij Hans nu niet kon helpen.
En ik mocht vanmorgen oma zijn. De kleinkinderen kwamen een lange ochtend. Dat was gezellig, hoor. Tussen de middag kregen ze vers gebakken bruine boterhammen, waar ze heerlijk van smulden.
Ik had een beetje een rommeldagje. Beetje gewassen, beetje gestreken, brood gebakken, rommel opgeruimd, in de tuin gewerkt, een stuk kippenhok geverfd. Dat.
Om het toch nog vakantie te laten lijken, bedacht ik een vakantiemaaltje als avondeten: broodje bokworst/vegetarische knakworst met zuurkool, spek, augurk, mosterd.
En als luxe toetje was er tiramisu. Lekker, feestelijk, vakantie!
Willem kwam pas om half 9 thuis. Hij had alleen maar een kop kippensoep op en rammelde dus. Snel maakte ik voor hem ook een broodje bokworst klaar en er was zowaar ook nog een glaasje tiramisu.
Na het eten wist hij niet hoe snel hij zich in z´n oude spijkerbroek moest hijsen, om nog lekker even buiten te zijn. Kon hij toch Hans nog assisteren. Ze werkten tot het donker werd. En kijk nou! Daar is tie dan. M´n zeempaadje!!
Geweldig!!!
