We zijn hier aan het aftellen naar de Grote Dag van Maaike & Jaap. Volgende week donderdag hopen ze te gaan trouwen en de dagen staan dus strak van de voorbereidingen!
De voorbereidingen vinden vooral op twee locaties plaats: het huisje van Maaike en Jaap en hier bij ons thuis.
In het huisje van Maaike en Jaap is het: alle hens aan dek! Deze laatste dagen voor de bruiloft had Maaike zich eigenlijk anders voorgesteld. Ze had gedacht en gehoopt, dat het huisje dan al kant-en-klaar zou zijn en ze in alle rust naar de trouwdag toe zou leven.
Het heeft echter erg tegen gezeten. Eerst al om de vergunning voor de verbouwing rond te krijgen. De eerste aanvraag werd afgekeurd. De tweede, met het plan B, gelukkig goedgekeurd. Maar daar ging al met al veel tijd overheen (mede vanwege de lockdown).
Daarna zat de verbouwing flink tegen, doordat er cruciale zaken, zoals de kozijnen, niet op tijd geleverd konden worden. Uiteindelijk is het zelfs zo, dat er tijdelijke kozijnen zijn geplaatst, om maar verder te kunnen. De in het voorjaar bestelde kozijnen komen pas half oktober! Ze zitten dus als pas getrouwd stel straks nog wel een poosje in de rommel.
Lang verhaal kort: met nog maar zes dagen (waarvan 1 zondag, waarop niet gewerkt wordt) voor de boeg, moet er nog heeeeeeeeeeeeel veel gebeuren! Morgen wordt gelukkig de vloer gelegd. Dat is superfijn, want daarna kunnen dan ook de meubels geplaatst worden. En morgen gaan Maaike en Maria samen de keuken inrichten. En Trijnie en Thea gaan ook helpen. Het is een grote, maar ook superleuke klus natuurlijk! Eindelijk zullen al die dozen met uitzet-spullen van onze zolder verdwijnen :-).
Daar is trouwens van de week al een begin mee gemaakt. Er zijn vast dozen vol linnengoed naar Rotterdam gegaan, waar Jaap z´n moeder het nodige wilde wassen.
 |
| Ha, ha, zie je al die dozen klaarstaan :-) |
Vele handen maken licht werk en iedereen die een steentje bij kan dragen, helpt mee. Mooi is dat.
Hier thuis wordt er uiteraard ook van alles voorbereid. Vòòr de ceremonie zal er een brunch zijn met alle daggasten (50 man). Dat vergt eerst veel planning, dan veel boodschappen doen en dan ook nog het nodige aan keukenwerk.
De planning is zo goed als rond. De houdbare boodschappen hebben Maaike en ik gisteren bij de Makro gehaald. De dagverse spullen haalt mijn zus, die verder het brunchbuffet op de trouwdag voor haar rekening neemt.
Vanmiddag heb ik alvast een enorme pan hete kip klaargemaakt. Die gaat de vriezer in. Ik ben er eerst voor in m´n kelder gedoken om daar ´het zwembad´ op te diepen. Dat is een grote braadpan, die ik van mijn moeder heb geërfd. Zij heeft hem vroeger in de slagerij gebruikt. Volgens mij om rollades in te braden. Voor de hoeveelheid, die ik vanmiddag klaarmaakte, was hij prima geschikt :-).
Nou ja, en verder ...
* mochten we vandaag onze menu-keuze doorgeven voor het diner
* kwamen gisteren de kado´s binnen en kochten we daar vandaag het nodige kado-papier voor
* namen we het programma nog maar eens door
* kwamen de alternatieve corsages binnen
* kwam de thuiskapster om alle mannen te kortwieken
* deed ik nog een tuinrondje om de boel netjes te houden
enzovoorts enzovoorts
Aan het eind van de middag had ik een enorme tegenvaller. Ik was met Maria de pakketjes naar de post wezen brengen en we reden daarna even door naar Sliedrecht. Ik zou iets voor mijn schoonmama op gaan halen bij een winkel. Ik rende meteen nog even door de Jumbo voor een doosje slavinken. Het ging echt op een hol en een draf, want we moesten op tijd eten. Maria en Jan-Hendrik hadden namelijk al om 19.00 uur een afspraak bij de dominee voor het huwelijksgesprek. We stapten in de auto, ik startte en wilde achteruit rijden, maar de koppeling deed gek. Ik rolde de auto achteruit en wilde hem in z´n 1 zetten, maar hij deed niets meer. De koppeling bleef ingedrukt en in de versnellingspook zat geen beweging. Noooooooooooooo. De koppeling kapot!! Nou echt, ik voelde me in de paniek schieten. Had ik ook nog eens m´n mobiel niet bij me! Maar gelukkig had Maria die van haar wèl meegenomen en we belden eerst Willem. Die zou naar ons toe komen en Maria vast ophalen, zodat haar programma geen gevaar liep. Intussen zou ik de ANWB bellen en wachten, tot ik geholpen werd.
Nou. Daar stonden we dan. Midden op het rijpad van de parkeerplaats. Gelukkig konden de mensen nog wel langs onze auto en blokkeerden we de boel niet echt. Al stonden we natuurlijk wel in de weg. Maria wilde daarom dat we de auto in het parkeervak terug zouden duwen. Daar zag ik eerst geen gat in. Ik zag ons, kleine vrouwtjes, die grote caddy al duwen. Maar goed, ik schepte moed en daar gingen we. Allebei aan een kant en duwen maar. We kregen het voor elkaar!
Daarna besloot ik niet naar de ANWB te bellen, maar eerst naar Wim. Die is tenslotte automonteur en wist misschien iets wat we konden doen. Hij hoorde ons verhaal aan. Ik moest uit de auto stappen en met de hand proberen het koppelingspedaal omhoog te krijgen. Dat lukte. Daarna moest ik ´pompen´. Dat ging niet. En nee, in de pook was ook nog altijd geen beweging te krijgen. Omdat het inmiddels 17.00 uur was en Wim klaar met zijn werk, zei hij, dat hij naar me toe zou komen.
Eerst kwam Willem Maria halen. Later kwam Wim. Hij in die auto en het één en ander getest. Het bleek echt einde verhaal. De auto moest naar de garage versleept worden. Er lekte inmiddels ook al één of andere vloeistof onder de auto vandaan. Om een milieudelict te voorkomen legden we wat karton op de straat. Wim zou meegaan naar huis, bij ons eten, daarna samen met Hans teruggaan en de auto naar de garage slepen.
Wat een verhaal, hè! Zoiets komt natuurlijk nooit gelegen. Maar nu, in deze drukke tijd, komt het wel héél ongelegen. Ik ben de auto minstens een week kwijt en het gaat een bom duiten kosten. Dat is, hoe de vlag er nu bijhangt. Jammer hoor :-(. Het liefst had ik een deuntje gehuild. Maar ja. Wat schiet je daar mee op.
De karrevracht uitzetdozen, die de meiden morgen met de caddy naar Rotterdam zouden rijden, moet nu maar over twee auto´s verdeeld worden. Het komt allemaal wel goed. Maar het gaat altijd anders dan je verwacht. Daar kun je je het beste maar gewoon bij neerleggen. Net zo goed als Maaike zich er bij neergelegd heeft, dat hun huisje niet helemaal klaar is. Dan maar een poosje ´kamperen´ :-).
