Omgevlogen.

Wat is de afgelopen week toch weer omgevlogen! Vorige week maandag schreef ik over de langdurige stroomstoring, waar we mee te maken hadden. Die maandag was daardoor echt lummelig verlopen en ik had heus werk in te halen. Misschien dat daarom de week nog harder om leek te vliegen, dan normaal?

We zijn serieus aan het aftellen naar de bruiloft van Maria en Jan-Hendrik. Door de steeds wisselende corona-regels was het heel lang totaal onvoorspelbaar, hoe de dag ingericht zou kunnen worden. Maar nu de kaders vrij duidelijk zijn, is het hoogtijd om de invulling definitief te maken. Eigenlijk stond alleen het tijdstip van de kerkdienst al een tijdlang vast. Maar verder kon er nog met van alles geschoven worden. Vandaag is zelfs het tijdstip van het burgerlijk huwelijk nog verschoven, omdat de locatie veranderd is. Op de afgesproken locatie is er maar plaats voor 20 mensen, als de anderhalve-meter-maatregel aangehouden wordt. Dat betekent, dat behalve het bruidspaar en de wederzijdse ouders niet eens alle broers en zussen (met aanhang) aanwezig kunnen zijn. Laat staan opa´s, oma´s, vrienden en vriendinnen. Gelukkig is er nu een mooi alternatief gevonden, maar daar mocht alleen op de hele uren getrouwd worden (hoe verzint men het). Afijn. Het schema moest dus voor de honderdste keer omgegooid worden. Het is niet gemakkelijk.

Vanavond had het aanstaand bruidspaar het voorbereidend gesprek met de trouwambtenaar. En het lijkt nu dan eindelijk allemaal zo goed als rond.

Tijd om ook voor ons de puntjes op de ´i´ te gaan zetten. Vorige week ben ik soort van holderdebolder nog naar de stormloopdagen van Simons in Nieuw-Lekkerland gegaan voor ´iets´ op mijn jurk. Toen Maaike en Jaap in september trouwden, had ik een mooie, feestelijke, donkerblauwe jurk gekocht. Het was toen lekker weer en het ging nèt, in alleen die jurk. Halverwege de receptie, die buiten plaatsvond, had ik het toch wel echt koud en kreeg ik het jack van de fotograaf aangereikt om even op te warmen. Toen Koos en Willemijn eind oktober trouwden, droeg ik dezelfde jurk, maar met een heerlijk warme, prachtige sjaal. De sjaal heeft een blauwe en een bruine kant. Ik droeg hem blauw en hij hield me precies warm. Maar nu is het winter en de jurk met sjaal is mij te koud. Daarom wilde ik een jasje, of cape, of poncho of iets dergelijks er op kopen. Ik ben goed geslaagd. Ik kocht een donkerbruin jasje. En als ik dan de sjaal met de bruine kant naar buiten draag, kleurt het helemaal goed. Ik was echt blij met deze vondst (en ook nog eens met 60 procent korting).

Verder heb ik de broek van Henk z´n kostuum wat uit laten nemen. Nu zit hij weer helemaal goed en kan hij dus dat kostuum ook weer fijn aan.

Op Willem z´n stropdas zit een vlek. Die ga ik proberen eruit te krijgen. Ik denk wel, dat dat lukt. En anders moet er maar een nieuwe komen.

Het zijn allemaal maar kleine dingen, maar ze moeten wel van het lijstje afgevinkt worden.

Deze week zal daar niet zoveel van terecht komen. Wij hebben woensdag en donderdag de fotograaf weer. We gaan de wintergerechten koken en fotograferen voor het kookboek wat ik aan het maken ben. Maria helpt gelukkig. We zijn samen een goed team. Morgen moeten we alle ingrediënten kopen en nog wat lappen winterstof. En, o ja, ook nog wat serviesgoed en accessoires. We hebben al een grote collectie, maar er kan altijd nog wel wat bij. We willen graag ´s morgens op pad. Ik denk, dat we wel een paar uur zoet zijn. Maar eerst moet Maria nog een paar uurtjes gaan schoonmaken, bij een bedrijf waar ze 6 uur per week interieurverzorgster is. En zelf moet ik naar de bloedafname in het ziekenhuis. Ze gaan onderzoeken, of er erfelijke factoren aanwezig zijn voor die longembolieën, die ik heb gehad. 

Als al die plannetjes afgewerkt zijn, zal het nog hard doorwerken worden, om alle pakketjes op tijd op de post te krijgen. We gaan het zien. Vaak loopt het toch anders dan gedacht. Maar ja, voor zo´n project moet je toch echt een planning maken. Anders lukt het niet.

We moeten in twee dagen weer 20 gerechten maken en fotograferen en ik weet nu al, dat we donderdagavond geen ´pap´ meer kunnen zeggen. Zo ging dat bij de vorige twee foto-sessies ook. Ik denk op zulke momenten regelmatig: waar ben ik toch weer aan begonnen. De andere kant is, dat het ook gewoon superleuk is. Dus moeten we die paar drukke dagen maar voor lief nemen. 

Wat een wind was het trouwens, he, vandaag! Er is hier gelukkig niets gebeurd. Zelfs de pannen zijn allemaal op het dak blijven liggen. 

Toen het vanmorgen tijd was voor het rondje met Ciara was het bar en boos. Niet alleen vanwege de storm, maar ook vanwege de regen. Dat was me te gortig. Ik besloot te wachten, totdat Ciara zou gaan blaffen. Normaal gesproken gaat ze altijd tussen half 9 en 9 uur blaffen/roepen, dat ze uitgelaten wil worden. Maar nu was ze nog stil. En ze blééf stil. Tegen het eind van de ochtend is Maria even in de schuur gaan kijken, of het nog wel goed met haar ging. Ja hoor, ze lag rustig in haar hok. Na de lunch is Willem maar even met haar uit geweest. Die neemt haar dan mee in de auto en laat haar langs een stille weg leven lekker rennen en spelen. Het was namelijk nog steeds geen wandelweer. Ciara vindt het altijd heerlijk om met de auto mee te mogen.

Zie je Ciara, achterin :-)

Maria en ik waren vanmiddag druk met de pakjes. Daarna eten koken. Leen en Thea aten mee. Gezellig hoor. Daarna wilde ik advocaat maken voor de webshop. Maar Henk vroeg, of ik z´n Engels met hem wilde oefenen. Dat had voorrang. Ik was vanmorgen namelijk al om half 9 achter Teams te vinden, voor een voortgangsgesprek met school. Het is nodig, dat Henk in de komende weken even vlot getrokken wordt. Hij is van schoollocatie aan het veranderen. Dan is het belangrijk, dat alle petten dezelfde kan op staan. Geen advocaat dus, maar Grammar en Stones en woordjes. Daarna brachten Willem en ik Henk samen naar de catechisatie in Alblasserdam en deden we in de wachttijd een boodschap. 

Wat gebeurt er eigenlijk veel op een dag. Maar nu is het weer genoeg. Tijd om de binnenkant van m´n ogen eens te gaan bekijken. Ik zat zomaar nog even te bedenken, wat het vorige week dan zo ´vol´ maakte. Als je het niet opschrijft, ben je het ook zó vergeten. Maar nu ik nadenk, weet ik het weer. Maria en ik hebben twee halve dagdelen op zolder gezeten. We zijn heerlijk aan het opruimen geweest! Wat een grote zolder hebben we nu! En ik was ook bij de tandarts, want ik had kiespijn. Er was een vulling uit een kies en dat is weer keurig gerestaureerd. Ook maakte ik een aflevering voor de kookrubriek van Terdege. Naast het gewone huis-tuin-en-keukenwerk was het genoeg om me geen minuut te vervelen.

Maar nu ga ik echt slapen. Gaap.