Ik wist, dat ik vandaag een vol programma had. Ik stapte gisterenavond gewoon al met een stoot adrenaline in m´n bed. Dat is niet handig, want dan rust je niet goed uit. Maar ja, zo werkt dat kennelijk bij mij, als ik onder druk sta.
Al het gewone werk moest vandaag om drie ´dingen´ heen gebouwd worden. Het eerste ´ding´ was een afspraak bij de tandarts. Een paar jaar geleden moest er een voortand getrokken worden, omdat ik door een val in mijn kindertijd ineens non-stop ontstekingen had (zoals de kaakchirurg me uitlegde). Sindsdien heb ik een frame, met een neptand. Maar nu tast dat frame mijn glazuur nogal aan, vertelde de tandarts me bezorgd. En dus moest hij vandaag zijn uiterste best doen, om vier reparaties uit te voeren. Bij één kies moest hij ´boetseren´ om er nog iets van te maken, vertelde hij. Jammer, maar het is niet anders. Ik heb gewoon niet zo´n sterk gebit, helaas.
Ik had een afspraak van drie kwartier en voordat de tandarts begon, vroeg hij, of hij me moest verdoven. Nu was ik er eigenlijk helemaal vanuit gegaan, dat ik een verdoving zou krijgen. En eigenlijk baalde ik daarvan, want aan het begin van de middag zou ik een les over bijen gaan geven op een basisschool. En dan is het niet fijn om met een dikke, gevoelloze wang te zitten. Ik ging dus graag voor géén verdoving en liet het geboor en gevijl en geboetseer maar gewoon gebeuren. Met een half uur was het gepiept en dat viel dus best mee.
Het volgende ding was dus de bijenles. Hiervoor werd ik om 13.00 uur op een school in Barendrecht verwacht. Willem zou meegaan. Kon hij meehelpen met het sjouwen van de spullen die ik wilde laten zien én het technische gedeelte op zich nemen. Want een presentatie op een digitaal schoolbord toveren is niet iets wat ik tot mijn vaardigheden kan rekenen. En natuurlijk is het gewoon ook gezellig, om zoiets sámen te doen, toch?
We waren net een paar honderd meter van ons huis vandaan, toen ik riep: ¨Oh, no! Nu vergeet ik die dode bij.¨ Eén van de kinderen had namelijk gevraagd, of ik een dode bij mee wilde nemen. Ik had een prachtig bijenlijkje voor de bijenkast gevonden en dat op een schaaltje gelegd, afgedekt met huishoudfolie. Dus maakten we rechtsomkeert om de bij te halen.
Evengoed stonden we om 13.03 uur voor de school en trok ik m´n imkerpak aan. De les was voor een groep 3 en dat is altijd zó leuk. Er hing een feestelijke sfeer in de klas, gemengd met opwinding en zenuwen. De kinderen zouden namelijk vandaag hun allereerste rapport krijgen. En dan ook nog een imker in de klas.
Ik deed m´n praatje, liet van alles zien, stelde vragen, beantwoordde vragen en voordat ik het wist, was m´n tijd om. Gelukkig hing er een grote klok achterin het lokaal, zodat ik de tijd goed in de gaten kon houden. Ik moest echt zorgen, om om 14.00 uur klaar te zijn, anders zou ik te laat zijn voor het derde ´ding´ van deze dag. Om 14.00 uur deelde ik honingsnoepjes uit en twee kinderen overhandigden me een kado. Ik kreeg een prachtige bijenplaat, waar alle kinderen een bij op gekleurd hadden en hun naam hadden geschreven. Ook was er nog een VVV-bon, wat natuurlijk boffen was. En tenslotte toverde een meisje haar bijenwerkje uit haar map. Die mocht ik zomaar hebben. Wat lief!
We reden snel weer terug naar huis, want om kwart voor drie was daar m´n derde ding: de vrijdag insta live. Maria had hem al aangekondigd. We gingen van alles vertellen over de wonderpan. Dat was spontaan opgekomen, toen gisteren het maartnummer van Landleven in m´n brievenbus lag, met de culinaire rubriek van Klaske Bakker, die eens lekker los gegaan was met de wonderpan.
Stipt om 14.45 begonnen Maria en ik aan de live. We hadden alvast een kruidkoek en een red velvetcake in de wonderpan gebakken en tijdens de live vulde Maria de pan met een browniemix. We gaven veel info en beantwoordden vragen en ook nu vloog de tijd weer om. We proberen onze lives nooit langer dan een half uur te doen, want anders wordt het vast langdradig. Maar wat vliegen die 30 minuten altijd om!
