Wat hebben we een fijne en heel bijzondere dag gehad, gisteren! Het was 's morgens meteen al feestelijk, omdat Willem, Trijnie en Dirk de hele dag vrij hadden. Leendert had eigenlijk ook de hele dag vrij, maar die wilde graag de eerste twee uur nog naar school, om te scoren bij gym. Hij ging met de bus naar school en Willem heeft hem om kwart over 10 opgehaald. Hij was niet voor niets naar school gegaan, want hij had een tien voor de shuttle run. Heerlijk als een adhd-er op zo'n manier z'n teveel aan energie kwijt kan! Willem ging meteen nog even met mijn laptop langs de winkel. Hij laadt niet meer op en is dus in reparatie genomen. Ik zit nu steeds op Hans z'n minilaptop te werken. Vervelend is dat, een vreemde computer. Al was het alleen maar voor de favorieten, waar ik nu niet bij kan. Maar goed, zo gaat dat met apparaten...
Toen Willem en Leendert thuiskwamen, waren Marcel en Henriëtte al gearriveerd. In december hebben ze onze baby-uitzet meegenomen naar Roemenië. Het echtpaar voor wie de spullen bestemd waren wilden met alle geweld iets geven om te bedanken. Dat hoort zo in hun cultuur en dat moet je daarom ook aanvaarden. Gelukkig wist Henriëtte te voorkomen, dat ze iets in de winkel gingen kopen. Ze vertelde de vrouw, dat wij heel blij zouden zijn met iets zelfgemaakts. We kregen een grote pot ingemaakte stoofpeertjes, een grote pot jam, een fles wijn en een heel hartelijk kaartje. Echt lief!
Henriëtte verwende ons ook al met allerlei attente geschenkjes. Het is zo apart, als je elkaar nog maar twee keer in het echt gezien hebt en het is dan toch, alsof je elkaar al heel lang kent.
Intussen waren de basisschoolkinderen thuis gekomen. Ze mochten allemaal in de camper van Marcel en Henriëtte kijken. Daarna hebben we hen uitgezwaaid en zijn wij aan tafel gegaan voor de lunch.
Het werd tijd om ons te gaan klaarmaken voor het feest. Willem reed naar Streefkerk om Wim op de halen. Geertje zou met hun auto direct uit haar werk naar Dordrecht gaan. Terwijl Willem weg was, ben ik begonnen met de kinderen in schone, feestelijke kleding te krijgen en haren te kammen. Het is op zulke momenten altijd even aanpoten. Intussen moest er van alles worden ingepakt: het van tevoren opgelade fototoestel, verschoonspullen voor Henk, de portemonnee met parkeergeld, mobieltje enzovoorts. Maar we kregen het voor elkaar: kwart voor drie reden we met twee auto's weg.
Mijn ouders zouden om vier uur bij het zaaltje zijn en hadden ons op het hart gedrukt er toch echt ook rond die tijd te zijn. Stiekum hadden we met elkaar al om kwart over drie daar afgesproken. Dan konden we het welkomslied nog even met elkaar oefenen en nog wat dingetjes regelen. Zo gebeurde. We repeteerden het lied, bepaalden hoe we zouden opgesteld staan bij het zingen, zochten een goede plaats uit voor het familieportret, wat we wilden maken enzovoorts. Intussen was het al over vieren. Niets voor mijn ouders om te laat te komen! We waren er eigenlijk vanuit gegaan, dat ze er (zoals gewoonlijk) ruim voor tijd zouden zijn. We belden waar ze bleven. Het bleek dat ze aardig verlaat waren. Het was die middag zó leuk geweest. Om twee uur kwam de burgemeester op bezoek. Mijn moeder had daar best tegenop gezien, maar het was heel ontspannen en gezellig geweest en het had daarom langer geduurd, dan ze hadden gedacht. Daarna kwam de bloemist (weer!) en de afgeleverde boeketten moesten nog snel in het water. En zo kwam er nog het één en ander tussen. Maar eindelijk arriveerden ze dan in Dordrecht.
We loodsten ze naar hun versierde stoelen, mijn broer speechte en daarna zongen we met elkaar het welkomslied. Dat zorgde meteen voor de nodige ontroering bij mijn ouders. Heel fijn vonden ze het!
We dronken koffie, thee en fris met heerlijke taart erbij. Voor de mensen, die in de omgeving wonen: de appeltaart en monchoutaart van Eleos zijn ver-ruk-ke-lijk. Bestel ze gerust. Het maken van de taarten is voor de mensen daar een stukje zinvolle dagbesteding.
Na de koffie heeft mijn vader gespeecht. Hij had bewust dat moment uitgekozen, omdat hij verwachtte ná het eten niet fit meer te zijn. En dat was inderdaad zo. Mijn zus heeft de speech opgenomen op video. Heel waardevol.
Namens alle kleinkinderen en de twee achterkleinkinderen was er een mooi kado. Op 2 januari zijn we ná het Nieuwjaarsontbijt stiekum met de hele familie naar een locatie vlakbij de molens van Kinderdijk gereden en daar is een prachtige foto gemaakt van de 22 kleinkinderen, 3 aangetrouwden en 2 achterkleinkinderen. Deze foto hebben we op groot formaat laten afdrukken en die kregen ze in een mooie lijst. Ze waren heel blij en mijn moeder begreep nu pas, waarom iedereen toch zulke mooie kleren aan had bij het Nieuwjaarsontbijt :-).
Namens de kinderen was er natuurlijk ook een kado. We hadden een mand samengesteld met zeven kado's voor mijn vader en zeven kado's voor mijn moeder. Een week lang mogen ze iedere dag genieten en ieder één kado uitpakken.
Het werd tijd voor de maaltijd. Het begon steeds lekkerder te ruiken. We kregen eerst een rundercarpaccio. Sjiek hoor. Daarna was er een heerlijke ossenstaartsoep. Vervolgens mocht iedereen met z'n bordje langs het buffet: patatjes, aardappelschijfjes, kalkoenhaas, biefstuk, varkenshaas, eendeborstfilet, witlof met ham en kaas, stoofpeertjes, tutti frutti, spruitjes, pepersaus, satéhstokjes met saus. Wat een lekkers allemaal! En het ijsbuffet was natuurlijk de eindtopper :-). We hebben gezellig kunnen kletsen. De kinderen konden wat heen en weer lopen. Het was een genoeglijk feest.
De kleinkinderen hadden nog een spel in elkaar gezet. Opa en oma moesten met de ruggen naar elkaar gaan zitten. Ze kregen een hele vragenlijst. Ze moesten die beantwoorden door het opsteken van een bordje met 'ja' en één met 'nee'. Bij twee dezelfde antwoorden mocht er een letter omgedraaid worden. Aan het einde hing er in grote letters aan een lijn: Een warm huwelijk. En omdat in een warm huwelijk toch soms koude voeten kunnen vóórkomen, was er voor ieder een warmwaterzak met een mooie hoes ;-).
Mijn vader heeft het goed doorstaan. Maar om acht uur was hij echt helemaal op. Ook voor mijn moeder was het zo genoeg. Ze hadden al zo'n lange dag achter de rug! 's Morgens was er al familie-visite geweest. 's Middags weer visite. En natuurlijk is heel de dag alle aandacht krijgen ook behoorlijk inspannend. Mijn vader eindigde de maaltijd en het bruidspaar is maar snel naar huis gegaan. We dronken nog een kopje koffie en ruimden de boel wat op. Daarna was het, gezien de vermoeidheid van de kinderen, ook voor ons de hoogste tijd om naar huis te gaan!
Vandaag hebben we nagenoten. Vanmiddag ben ik nog snel even bij mijn ouders naar binnen gelopen. Het leek er wel een bloemenwinkel! En ze hadden zóveel post gekregen, dat er een hele stapel in een postelastiek zat, die ze nog niet hadden kunnen bekijken. Echt honderden stuks! Ook vandaag was er weer visite geweest. Volgens mij duurt het nog minimaal een week, voordat ze samen weer geland zijn :-)
