Ik verwachtte de loodgieters ook al vroeg. Maar die kwamen later dan ik had gedacht. Om half 10 stonden er twee op de stoep. Eén meneer, die gisteren ook geweest was, en een collega, die meer bouwkundig onderlegd was. Samen gingen ze de theorie, die gisteren bedacht was, nog eens helemaal na. Ook controleerden ze de watermeter opnieuw. Alle kranen moesten dicht en ze keken, of de meter bleef lopen. Toen sloeg de twijfel toe. Gisteren was duidelijk te zien geweest, dat de meter liep. Nu was het nauwelijks te zien. Ze kwamen erachter, dat ze gisteren de close-in boiler over het hoofd hadden gezien. Nu sloten ze die óók af, en dat gaf toch een ander beeld. Ze kwamen er niet uit. Er werd nog een derde collega bij gehaald en opnieuw begon het meten, overleggen, telefoneren en koffie drinken (met boterkoek ter ere van Trijnie's verjaardag). 't Was op den duur net zo'n droom: je wilt ergens heen, maar je komt er nooit. Ze ontdekten, dat het op Trijnie's kamer onder de vloerbedekking ook door- en doornat was. En dat verklaart haar benauwdheidsklachten en hoofdpijnklachten tot flauwvallen toe van de afgelopen maanden. Dat kind heeft in een vreselijk ongezonde omgeving geslapen!
Trijnie was inmiddels door haar vriendinnen opgehaald voor de High Tea en het weekendje weg. Ze was de hele morgen al gebeld en ge-smst door vriendinnen en ex-collega's, die haar wilden feliciteren. Ze genoot er echt van. Kaal, dat ze nu weg is. Maar het komt wel mooi uit, dat nu haar vloerbedekking zover mogelijk omgeslagen kan liggen en het raam open kan blijven. Dan kan het allemaal een beetje drogen op haar kamertje.
De mannen hadden na twee uur met z'n drieën zoeken besloten om het erop te wagen en wat tegels uit de wand van de douche weg te halen. Het was een gok. En zowaar een goede!! Inderdaad lekte daar de koudwaterleiding. En niet te zuinig ook. Wat een opluchting, dat de oorzaak eindelijk gevonden was. Petje af voor de mannen van Bouter! Ze zijn nèt zo lang door gegaan, tot ze het lek gevonden hadden. Twee mannen gingen rond half 1 weg. Eén bleef om het lek te dichten. Hij is nog wel tot half 3 bezig geweest. Nu mogen we tot dinsdag de douche niet gebruiken. Maandag, als het allemaal wat droger is, wordt de muur weer dicht gemaakt en alles royaal gekit. Die kit moet dan nog een dag drogen en daarna mogen we weer douchen. We moeten nog wel een half jaar wachten, voordat we de gipswanden kunnen gaan herstellen. Eerst moeten de wanden helemaal droog en hard zijn en de schimmels zoveel mogelijk dood. Dat wordt dus pas ná de zomer. Kunnen we nog even sparen ;-).
Het werk wat ik in mijn hoofd had, is lekker af. Vanmorgen deed mijn hulp de benedenverdieping en zelf heb ik de bovenverdieping afgemaakt. Vanmiddag heb ik de strijk weggewerkt en daarna nog wat verstelwerk gedaan. Bijna al het verstelwerk doet mijn moeder. Dat is super, want het kost veel tijd. Maar nu had ik iets, wat ik morgen wil meegeven aan Leendert, als hij naar de logeeropvang gaat. Dus dat heb ik zelf maar even gedaan. Nou ja, even, 't was toch wel een uur werk nog.
Aan het eind van de middag kwamen mijn vader en moeder nog even langs om naar de lekkage te kijken. Daarna ben ik snel de keuken in gegaan. Ik heb een flinke pan hachee gekookt en custard van boerenmelk als toetje. Lekker.
Na het eten hebben we met z'n allen snel opgeruimd. We wilden om half 8 de koffie ruiken. En dat lukte. Om kwart voor 8 zaten we aan ons vrijdagavond bakkie. De kinderen krijgen dan altijd frisdrank in plaats van aanmaaklimonade. En ik zorg ook altijd voor iets lekkers erbij. Deze keer genoten we van Leendert z'n boterkoek.
Straks komt Geertje nog even. Gisteren kregen ze het trouwalbum van de fotograaf. Het was wel lang wachten, maar het geduld werd beloond. Ik heb er al wat van gezien en dat zag er erg goed uit. Straks op ons gemakje het hele album bekijken.
Uit de huishoudknip:
50 euro voor de verjaardag van Trijnie. Ze heeft beloofd voor D.V. volgend jaar een geschenk te bedenken. Het is zo 'kaal' om geld te geven (vind ik).
40 euro huishoudelijke hulp
Totaal uitgegeven sinds 15 februari: 132,70
Ik had nog beloofd wat meer te vertellen over mijn uitgavenpatroon. Ik doe (bijna) al mijn uitgaven contant. Alleen benzine betaal ik met mijn pinpas. En soms dingen, die ik bijvoorbeeld op marktplaats koop, of parkeren met de chipknip (in Rotterdam) etc. Iedere maand doe ik 1250 euro in mijn portemonnee. Een vast deel daarvan is bestemd voor collectes/goede doelen/kerk/etc. Dat gaat in een aparte pot. Van de rest doe ik alles: de boodschappen, de kapper, kleding, schoenen, kadootjes etc. Het lijkt veel, 1250 euro, maar ik moet toch echt m'n best doen, om er mee uit te komen. Een enkele keer lukt het niet. Voor die gevallen heb ik een noodpotje, zodat ik niet in de problemen hoef te komen.
Trijnie is de enige van de kinderen, die een vaste baan en dus een salaris heeft. Een klein deel van haar salaris staat ze af als bijdrage aan de gezinsuitgaven. Wat over is gaat in tweeën. Eén deel gaat regelrecht naar haar spaarrekening. Over het andere deel mag ze vrij beschikken. Ze betaalt bijna alles zelf (en spaart voor een auto), behalve de kapper (eens per half jaar 10 euro, dus dat is niet veel) en dwarsfluitles (8 euro per week, behalve in de schoolvakanties). Ze krijgt twee keer per jaar 150 euro kleedgeld en verder ook nog 20 euro zakgeld per maand. Dat laatste gaat vervallen, nu ze een nieuwe baan heeft en (veel) meer gaat verdienen. Misschien gaat ze haar fluitles dan ook zelf betalen, maar daar gaan we het nog samen over hebben.
Als ik er aan toekom, wil ik morgen nog één keer bloggen deze week. Dan heb ik een hele week lang een beeld gegeven van mijn werkzaamheden. Hoe dan ook, het zal inmiddels wel duidelijk zijn, dat mijn werkzaamheden in geen enkel schema passen. Dat wil ik niet eens proberen, want daar krijg ik alleen maar stress van. Het minimale wat ik iedere week wil doen aan huishoudelijk werk is het hele huis stoffen en zuigen, zorgen dat op zaterdag alles netjes is voor de zondag, de was en strijk bijhouden, het sanitair schoonhouden, zorgen voor de catering, voor de administratie en voor de inkopen. Alles wat ik extra doe hangt af van de tijd die ik in die week heb en dan bepaal ik op dat moment wat het meest belangrijk is. Ik heb het moeten accepteren, dat er áltijd werk blijft liggen. Toch is dát wat ik iedere week opnieuw moeilijk vind om te aanvaarden. Dan heb ik de neiging om te kijken naar wat níet gedaan is, in plaats van naar alles wat wél gedaan is. Maar ik denk, dat er heel wat mensen zijn, die daar moeite mee hebben (?).
