Moeilijk!!

Hoe moeilijk kan dat zijn, gewoon een rekening betalen...

Je doet je laptop open, zoekt je bankpas en je bankpaslezer erbij, roept intussen de benodigde nummers in mijn herinnering en je kunt betalen je ziet dat je bankpas onleesbaar is. Een andere kaartlezer opgesnord, maar nee, ook die laat in het schermpje ´kaartfout´ zien. Hè, dat komt slecht uit, want ik wilde nu juist vanmorgen eindelijk eens met die administratie aan de slag :-( en er ligt een rekening die ik echt vandaag wil betalen. Wacht, ik bel Willem even of zijn pasje misschien thuis ligt, dan ga ik gewoon met die van hem aan de slag. Ik bel Willem en, gelukkig, zijn pasje is thuis en hij weet nog wáár ook :-). Ik zoek het pasje op, maar bedenk dan, dat ik dan wel zijn pincode nodig heb en die weet ik niet. Nog maar eens naar Willem gebeld en me wéér achter de laptop verschanst. Helaas! Als ik probeer in te loggen komt er een melding met een code en na onderzoek wat die code inhoudt, kom ik te weten, dat Willem zijn pas niet is geactiveerd voor internetbankieren. Het zit me niet mee. Maar vooruit, niet te lang treuren, gewoon linea recta naar de bank. Ik scheur naar de bank (de auto maar genomen, want het gaat me toch allemaal al veel te lang duren) en vertel daar dat mijn bankpas kapot is, ik lever en passant een kapotte kaartlezer in, én ik vraag of het klopt dat Willem zijn bankpas niet geactiveerd is voor internetbankieren. Voordat de baliemeneer ook maar één lettertje in ging typen vroeg hij naar mijn legitimatie. O ja, da´s waar ook. Vroeger kende men je gewoon bij de bank. Maar dan kwam je daar ook zo´n beetje wekelijks. Tegenwoordig kent niemand je meer, ook al ben je 44 jaar lang klant. Je moet dus bewijzen dat je klant bent. Maar in de haast ben ik zonder mijn tas weggerend en dus...geen legitimatie bij me. Nou, ik kon dus mooi terug. Kwaad scheurde ik weer heen en weer. Moest me inhouden om keurig 30 of 50 te rijden. Met mijn rijbewijs in de hand kwam ik de bank weer binnen. Dat ding werd eerst bekeken, het nummer werd overgenomen in het systeem en vervolgens werd hij ook nog eens gescand. Eindelijk was het zo ver, dat de baliemeneer me verder kon helpen.
Een nieuwe kaartlezer (pardon, cardreader) was geen probleem. Ik kreeg er zelfs twee. Eén voor mij en één voor meneer. Een nieuwe pas was ook geen probleem. Alleen ging dat wel een wéék duren! En al die tijd kan ik niets beginnen. Niet internetbankieren, maar ook niet flappen tappen of parkeren met de chip of wat dan ook, want die kaart blijkt echt volledig kapot. Om dat te bewijzen moest ik eerst nog even een rondje doen langs de geldautomaat en de chipkniplader.
Ok. Maar dan zou ik geweldig geholpen zijn als ik in elk geval met Willem zijn kaart kon internetbankieren. Op zijn gemakje ging die meneer in het systeem kijken hoe dat zat. Eerst bevestigde hij dat ik met mijn eigen kaart kon internetbankieren. Hè, dat wist ik nog niet :-(. Daarna kon hij bevestigen, dat dat met Willem zijn kaar níet kon. Er moest zegge en schrijve één vinkje geplaatst worden, maar daar moest Willem persoonlijk voor langs komen. En wanneer kan dat dan, als je de hele week werkt? Nou, op vrijdagavond bijvoorbeeld. Ik moet dan dus maar gewoon nog eens vier dagen wachten voordat ik de betaling kan doen? Nou, misschien kon het wel telefonisch. Dan moest mijn man maar naar de bank bellen en dan zouden er een aantal controlevragen worden gesteld en dan zou dat vinkje in de computer gezet kunnen worden. Ok, dan gaan we dat proberen. En warempel. Nadat ik Willem had gebeld en hem het hele verhaal had uitgelegd, ik het nummer van de bank voor hem opgezocht had, hij gebeld had en zijn verzoek ingewilligd werd, kan ik dan nu eindelijk een faktuur betalen. Zucht. Wat is alles toch vreselijk moeilijk geworden....

Eeeeeven een faktuur betalen..

Wat me soms beangstigt, is de afhankelijkheid van bepaalde dingen. Je ziet, dat je nu zonder pasje niets kunt beginnen. Maar wat dacht je als de stroom uitvalt? En wat dacht je van het volgende: Dirk kon vorige week een dag of vier niet e-mailen. Lastig als je een eigen bedrijf hebt! De oorzaak? Sandy! Moet je nagaan: er waart een storm over Amerika (weliswaar een superstorm, dat dan weer wel) en hier in Nederland kan je dan niet e-mailen.

De kinderen zaten gisteren te fantaseren over een huis, een auto en dat soort dingen meer. Ik liet ze al hun luchtkastelen vrolijk bouwen. Daarna reageerde ik met: ¨Weet je wat ik zou willen? Een HÚTJE...op de hei! En zónder electriciteit.¨ ¨O,¨ reageerde er één, ¨maar wat moet papa dan?¨ (die werkt met computers). Ik wist het antwoord wel hoor :-): ¨Die stuur ik ´s morgens de deur uit om een haas voor me te gaan schieten.¨ Ha, ha, lachten de kinderen en fantaseerden vervolgens vrolijk verder over het hutje op de hei ;-).

foto van internet geplukt