Die tafel was al wel oud. We hadden hem al zo lang als we getrouwd zijn en dat is toch alweer bijna 32 jaar! Het was een stevige tafel, zwaar eikenhout, leuke en aparte vormgeving: een zeskanter. Die 32 jaren hadden zo hun sporen nagelaten. Putten en krassen van kinderen die er met autootjes over reden, kringen van koppen koffie en glazen wijn enzovoorts. De putten en krassen waren nog tot daar aan toe, maar die lelijke kringen, die ik er op geen enkele manier uit kreeg, zagen er niet uit. (alles geprobeerd! van allerlei oliën tot strijken met keukenpapier). In een poging e.e.a. te verdoezelen bestelde ik bij Bellebien een afneembaar, op maat gemaakt tafelkleedje: zwart met witte stippen. De meningen over dat kleedje waren verdeeld. Sommigen vonden het prima, anderen afgrijselijk. Na een paar jaar haalde ik daarom m´n originele tafelbedekking weer van zolder: een antieke kamelenzak. Wederom tot afgrijzen van die en gene, maar tot goedkeuring van met name Willem. Die was nogal aan die zak gehecht :-). Het nadeel van deze tafelbedekking was, dat die niet over de hele tafel hing en de kringen, putten en krassen dus deels weer zichtbaar waren.
Afijn. Ik ben de moeilijkste niet. Ik had ooit iets gelezen van een bedrijf hier in de buurt, dat oude meubels weer als nieuw maakt en ik dacht steeds: daar moet ik eens achteraan gaan. Als die tafel een nieuwe laklaag of wat dan ook zou krijgen, kon hij nog prima mee. Maar omdat het geen prioriteit had, ging het een beetje op de lange baan.
Het liep allemaal anders.Vorige week waren Maria en ik een lading spullen bij de Kringloopwinkel gaan brengen en kregen daar een koffie-muntje voor. We besloten even een rondje door de winkel te maken en daarna een bakkie koffie te doen. En zoals dat weleens gaat: we liepen tegen wat interessante spulletjes aan. Een pracht van een fluitketel voor maar 3,95. Aangezien mijn wit gelakte ketel aardig lelijk aan het worden was, namen we de ketel mee. Mooie vervanging.
Ook gingen er wat kopjes in onze mand, een paar skeelers voor Henk, een reserve-broodbakmachine voor de workshops en nog wat kleine, fijne, nodige zaken.
We liepen over de meubelafdeling. Niet dat ik speciaal ergens naar op zoek ben, trouwens. Maar ineens viel ons oog op een echt mooie salontafel. Oh, ja! Die zou mooi staan bij ons! Heel donker hout, mooie maat, nagenoeg geen beschadiginen, heel stevig. Prijs: 65 euro. We namen wat foto´s om aan Willem te laten zien. Als de tafel er zaterdag nog zou zijn en Willem zou hem ook mooi vinden, was hij voor ons!
Zaterdag gingen Willem en ik daarom naar de Kringloopwinkel. Het was best druk, want het was de Dag van de Kringloop, voor als je dat gemist had ;-). De tafel was er nog! En Willem vond hem ook mooi. Wel moesten we allebei slikken bij het idee, dat onze oude, vertrouwde salontafel dan weg zou gaan. Gek, hoe je toch aan zo´n meubelstuk gehecht kan zijn juist vanwege putten en krassen! In gedachten zagen we de kinderen als peuter aan de tafel staan...Daar word je accuut weemoedig van. Maar ja. Die herinneringen blijven er ook wel met een nieuwe tafel, spraken we elkaar moed in.
We waren wel heel dom: ik had m´n portemonnee niet bij me en Willem z´n pasje zat niet in zijn portemonnee. Gelukkig konden we de tafel wel voor een paar uur reserveren. En eigenlijk kwam het nu nog mooi uit ook. Ik haalde m´n portemonnee en we laadden meteen onze oude salontafel in de auto. Paste precies! De oude tafel werd bij het afgiftepunt van de kringloopwinkel ingeleverd en de nieuwe tafel sjouwden we aan de voorkant eruit. We hadden nog een leuke meevaller ook. Vanwege de Dag van de Kringloop was de tafel afgeprijsd: van 65 euro voor slechts 45! Ik kan je vertellen, dat we voor onze oude tafel méér neergeteld hebben. Heel wat meer zelfs...
Thuis plakte Willem viltjes onder de tafelpoten en stofte ik het geval keurig af. Voor het ´hij is van ons´-gevoel haalde ik er een waslap over. Oh, wat ben ik blij met de nieuwe aanwinst! Leuke bijkomstigheid: iedereen vindt hem mooi en er hoeft géén kleedje over. Ha, ha, dat scheelt discussie :-).
