Toen ik vanmorgen wakker werd, was de rugpijn helaas niet verdwenen. Jammer! Ik startte in een lagere versnelling dan gewoonlijk. En dat is helemaal niet erg. Slakken komen er ook.
Willem had een paar uur vrij gevraagd, zodat we naar de begrafenis van Kees de Gelder konden. Wij moesten hiervoor tegen half 10 de deur uit. Nu kon Willem dus mooi Ciara uitlaten. Want dat zag ik niet zitten met die rugpijn.
Ik was blij, dat ik wel meekon naar de begrafenis. Online meeluisteren is toch anders.
Vanmiddag nam de pijn in mijn rug toe. En Willem wilde dat ik de dokter belde. Hij roept al vanaf maandag, dat ik dat moet doen, om hart- of longproblemen uit te sluiten. Dat soort problemen kunnen namelijk ook met pijn tussen de schouderbladen gepaard gaan. En ja, ik kom uit een familie met veel hart- en vaatproblemen. En ook heb ik al eens een longembolie gehad. Maar ja, ik ging toch vooral van iets als een spierverrekking uit. En daar ga je niet zomaar mee naar de dokter.
Toch werd ik op den duur wel een beetje zenuwachtig. Die pijn, die alleen maar erger werd. De spierbalsem, die niet hielp. Willem die liep te stressen. Een bezorgde bloglezer, die mijn voicemail ingesproken had...
Ik besloot de dokter te bellen. Die was echter alleen voor spoed bereikbaar. Dan maar een berichtje aangemaakt in de app. Dan word je teruggebeld.
Tegen vieren belde de assistent. En na wat heen-en-weer praten, vond ze het beter, dat ik even langskwam. Om half vijf was er plaats. Ok. Daar ging ik dan.
Dokter deed de normale controles van hartslag, bloeddruk en saturatie. Hij beluisterde hart en longen. Hij duwde op van alles in mijn buik. Stelde 100 vragen.
Het einde van het liedje was, dat hij me met maagzuurremmers naar huis wilde laten gaan. Die rugpijn zou te maken kunnen hebben met iets in mijn bovenbuik. Gal of maag of slokdarm, noemde hij. Maar juist toen hij die pillen wilde voorschrijven, besloot hij toch nog even nauwkeurig uit te vragen, hoe dat bij de doorgemaakte longembolie was gegaan. Hij kon dat toch niet helemaal naast zich neer leggen en besloot voor de zekerheid een tweesporenbeleid te volgen. Enerzijds dus die maagzuurremmers. Anderzijds moet een longembolie uitgesloten worden. Uit voorzorg kreeg ik vast een prik met bloedverdunners en morgenochtend mag ik me melden bij de bloedafname in het ziekenhuis. Dan wordt de d-dimeer bepaald. Is die goed, dan zal het in elk geval geen longembolie zijn. Is die verhoogd, dat mag ik verder de molen in.
Jammer hoor. Ik had me juist enorm op morgen lopen verheugen. ´s Middags zou ik een bijenles gaan geven aan een groep 3 op een school in Barendrecht. En daarna zouden Willem en ik een dagje vakantie nemen. Daar ben ik eigenlijk echt wel aan toe. We hadden een van der Valk-bon van Maaike en Jaap gekregen en wilden die gaan verzilveren. Samen naar een concert, nachtje weg, lekker ontbijten en een stadje bekijken of een route wandelen. Dat is veel te lang geleden.
Maar alles is afgeblazen. Want sinds vanavond kan ik werkelijk niet meer op of neer. Maar hopen en bidden, dat het morgen meevalt en dat die pijn zakt! En dat er niet een au, m´n rug! Deel 3-logje komt :-).
