Vrijdagochtend was ik bij mijn jarige schoonzus in Alblasserdam. Ik zat nog maar net, of we hoorden niet anders dan sirenes van hulpdiensten en even later ook een heli in de lucht.
Al snel kregen we een berichtje, dat er een schietpartij was aan de Molensingel. Wat een schrik! En intussen zag één van de aanwezige nichtjes op de appgroep van de kerk, dat er nog meer verdrietig nieuws was. Die nacht hadden namelijk twee meisjes een ernstig ongeval met de scooter gehad. Eén meisje was overleden, het andere lag in coma. En dat meisje bleek van een familie uit haar gemeente te zijn. Twee diep schokkende gebeurtenissen.
Steeds hoorden we méér akeligs over die schietpartij. Het was op een zorgboerderij en er waren doden en gewonden. En ik kreeg een appje van Maaike dat één van de cliënten van de zorginstelling waar zij werkt óók daar aanwezig was. Wat is het dan allemaal ineens dichtbij!
De hele dag waren we van slag door alles wat er gebeurd was en wat in fragmenten in het nieuws kwam.
Het verongelukte meisje bleek ons buurmeisje uit Alblasserdam te zijn. Wat een verschrikkelijk nieuws en wat een indrukwekkende gedachte, dat ze zo uit het leven is weggerukt. Ook het andere meisje was inmiddels overleden. Zo´n inmens verdriet.
En dan ook nog twee jonge dodelijke slachtoffers van de schietpartij en twee zwaar gewonden. De dader gepakt, die dan één dorp bij ons vandaan blijkt te wonen. Het is het gesprek van de dag. Dit is iets wat je nooit zal vergeten.
Intussen gaat het leven door, daar waar dat van anderen stilstaat...
Vandaag ben ik bezig geweest met het voorbereiden van de laatste fotoshoot voor het kookboek, wat ik aan het schrijven ben. Deze week moeten de lente-recepten gefotografeerd worden. Het is weer een flinke klus. Het fotograferen spreiden we deze keer uit over drie dagen. Als je het in twee dagen propt, is het eigenlijk nèt te veel. We hopen zo iets relaxter te kunnen werken.
En verder heb ik vandaag ook eindelijk tijd gehad om eens lekker wat aan de buitenboel te doen. Om te beginnen heb ik van twee kanten van het huis de ramen gezeemd. Dat was hard nodig. Niet alleen was het glas vuil, maar er zat ook veel spinrag en troep op en tegen de kozijnen. Het zag er echt niet uit. Nu glimt het weer.
De poepvogels zwaluwen zijn trouwens ook weer terug uit Afrika en hebben hun intrek weer genomen in de nesten onder de dakrand. Gezellig hoor. Ik keek naar ze uit. En dat ze steeds iets laten vallen, dat nemen we gewoon voor lief ;-).
Ik kookte een simpel prakkie. Nu alles zo enorm duur is geworden, let ik extra op bij het boodschappen doen. Bijna elke week belandt er een zak wortelen in m´n boodschappenkar. Dan heb je voor 79 cent een kilo groenten. Wat diepvriesdoperwten erbij en vers geraspte nootmuskaat erover (dat is 10 keer lekkerder dan nootmuskaat uit een potje) en dan smullen we weer.
Ik kan niet wachten tot er uit de tuin geoogst kan worden. Maar dat duurt nog even. Alleen rabarber hebben we al een paar keer gegeten. Twee keer als moes en één keer een rabarbertaart. Mmm.
Eén rabarberbloem heb ik laten staan en die staat nu in bloei. Schitterend!
De peultjes groeien als een malle en de aardbeien staan volop in bloei. Vanavond heb ik vast twee courgettes uitgeplant. Ik heb ze een week of twee laten afharden en met het warme weer en de niet zo koude nachten in het vooruitzicht, heb ik het gewaagd.
Voor de rest is het verschrikkelijk droog en sleep ik elke avond met gieters water uit de Graaf. Het is voor mij nog prima te doen, maar ik denk dat de boeren inmiddels toch wel bezorgd zijn om zulke droogte en geen spat regen in het vooruitzicht.
Vorige week heb ik ook eindelijk de tijd genomen om eens uitgebreid in de bijen te werken. Het was hoog nodig. Maar toen ik zo´n buikpijn had, zag ik het niet zitten, want het is best zwaar werk. Nu hoop ik de komende tijd elke week even te gluren, of het goed met ze gaat. Of ze nog genoeg ruimte hebben. Of ze de honingkamer vullen. Of ze geen aanstalten maken om te gaan zwermen.
Ik maakte ook een broedaflegger. In jip en janneke taal: je neemt dan een paar ramen met broed in alle stadia (van vers gelegd eitje tot larve die bijna uitkomt) en doet die samen met een vol raam met voer (honing en stuifmeel) in een kleine kast. De bijen zoeken dan enkele vers gelegde eitjes uit en kweken daar koninginnetjes uit. De sterkste koningin wordt de nieuwe koningin van het nieuwe volkje. Als ze 5 dagen oud is gaat ze op bruidsvlucht en komt ze, als het goed is, bevrucht terug. De rest van haar leven heeft ze slechts één taak: eitjes leggen. En zo ontstaat er dan een nieuw volk.
Wat krijg ik een energie van dat heerlijke buiten-zijn!
