woensdag 4 mei 2022

Spek en bonen

Ik heb anderhalve week maar voor spek en bonen meegedaan, hier. Het kwam, doordat ik ziek was van de buikpijn.

Het begon vorige week maandag al. Eenzelfde soort pijn, als wat ik vorig jaar ook een keer had. Toen was er ´een ontsteking´ geconstateerd door de dokter en kreeg ik antibiotica. Nu ren ik nooit meteen naar de dokter. Eerst maar even aankijken. Dat ´even´ duurde dit keer wat langer.

Donderdag had ik zóveel pijn, dat ik haast niet wist hoe ik de workshop van vrijdag moest voorbereiden. Willem had al een paar keer gezegd, dat ik die workshop beter kon afblazen. Maar daar had ik zóóó geen zin in. Al die mensen, die ernaar uit keken en oppas hadden geregeld, of vrij hadden genomen van hun werk enzo. Dus bakte ik ´s middags vier broden. Ging daarna een paar uur naar bed. Eten hoefde ik niet en de mannen moesten maar een keer voor zichzelf zorgen. Dat vonden ze helemaal niet erg. Ze wisten niet hoe snel ze iets moesten gaan halen bij Het Vogelhuisje (de plaatselijke snackbar) ;-).

´s Avonds bakte ik de rest van de broden en een brownie voor bij de koffie. Eén brood mislukte. En dat kon eigenlijk niet, want ik zou die vrijdag geen twaalf maar dertien personen op de workshop hebben. Ik besloot dat ene broodje op vrijdagochtend vroeg opnieuw te maken.

Gelukkig was de pijn vrijdag dragelijk, hoewel erg aanwezig. Maar het lukte! Het broodje kwam goed en de dertien vrouwen op de workshop hebben volgens mij er niet veel van gemerkt, dat het allemaal wat stroperig ging ;-).


Ook zaterdag en zondag was ik er maar ´half´. Ik heb steeds nauwelijks gegeten. Maar ik heb er wel voor gezorgd, dat ik heel veel dronk. Kamillethee uit m´n shop. Dat was lekker warm en is ook ontstekingremmend. M´n dagelijkse inname van moedertinctuur (propolis-extract) verviervoudigde ik tot het maximum. Ook dat is ontstekingremmend. En áls ik iets at, was het iets, wat ´lief´ is voor je darmen: havermoutpap, roggebrood, appels en noten. 

Maandag had ik het de hele dag bibberkoud. Het leek wel of ik koorts had, maar dat was niet zo. Ik had alleen wat verhoging. Hoewel dat bij mijn normaal lage lichaamstemperatuur wel ongeveer als koorts aan te merken is. Hoe het eruit ziet, als ik voor spek en bonen mee doe? Nou, dan heb ik totaal geen tempo. Ook geen focus. En steeds kruip ik even voor een half uurtje onder de dekens om warm te worden. 

Ik sprak met mezelf af, dat ik dinsdag naar de dokter zou gaan, als ik me nog steeds zo naar voelde. Nou, je raadt het al: dinsdag voelde ik me een heel stuk beter. Hè, hè. Alleen al, dat ik weer normaal kon dènken, was zo fijn! En wat ook zo fijn was? Dat we Jaap & Maaike niet af hoefden te zeggen. Zij hadden ons uitgenodigd om met z´n vieren een pannenkoek te gaan eten bij de Oude Maas. Nog voor de verjaardag van Maaike. We hadden dat al een keer moeten verzetten en dat wilde ik echt niet nóg een keer. Zo leuk, dat het kon doorgaan! Wat was dat gezellig, zeg! En het smaakte me ook weer, gelukkig.



Vandaag was de pijn nagenoeg weg! Alleen bij sommige bewegingen voel ik het nog. Of al ik iets moet tillen. Maar dat mag geen naam hebben.

Nu ben ik dus aan een inhaalslag bezig. Wassen, rommel opruimen, in de tuin werken. Noem maar op. Je zou het allemaal in één keer weer op orde willen hebben. Maar dat is een utopie. Eigenlijk zou ik deze week aan mijn kookboek gaan werken. Maar ik ben er domweg nog niet aan toe gekomen. Nu is de week nog niet voorbij. Dus wie weet. 

Je weet sowieso nooit wat er op je pad komt. Vanmorgen was ik onverwachts ehbo-er. Ik hoorde een klap en zei meteen tegen Maria: ¨Dat klinkt niet goed. Daar valt volgens mij iemand.¨ We liepen naar het raam en Maria zei: ¨O, er vallen en paar kinderen¨. Maar nee, ik zag ook een mevrouw liggen. Ik rende naar buiten en ach wat een narigheid. De mevrouw had een kind in het kinderzitje aan haar stuur en was gevallen. Kind lag op straat en z´n snoetje helemaal onder het bloed. Mama lag er soort van omheen gevouwen en wist niet hoe ze overeind moest komen. Ik heb eerst gezorgd, dat het kindje los kwam en daarna de fiets van de mama af gehaald. Ik heb ze mee naar binnen genomen om de wonden te verzorgen. Er waren nog drie kindjes bij en later kwam ook de papa. Ze waren met z´n allen op fietsvakantie en onderweg van Dordrecht naar Langerak. Toen het gewonde kindje schoongepoetst en wat bedaard was, lustte hij best een honinglolly :-). En z´n broertjes en zusje ook, natuurlijk. Daarna kon ik even goed naar de gewonde arm van de mama kijken en die verbinden. Al met al is het nog heel erg meegevallen. Je moet er niet aan denken, wat er allemaal had kunnen gebeuren.

De papa zag de broodplank in de keuken met de tekst: Geef ons heden ons dagelijks brood. ¨Ik ben ook christen,¨ zei hij, ¨en ik wil graag God danken, dat het zo is afgelopen en dat hij zulke lieve mensen op ons pad bracht.¨ En hij ging meteen in gebed.

Ik heb het gezinnetje daarna nog even letterlijk in het zadel gehesen en daar gingen ze weer. Voorbijgangers. Dingen op je pad. Mensen op je pad. En elke dag is het aan het begin van de dag een verborgenheid, wat de dag weer brengen zal.

zonsopgang van maandag