Een tijdje geleden kondigde ik hier blij nieuws aan: we hopen weer opa en oma te worden! Maar de afgelopen weken kwam hier de één na de ander met blij nieuws op de proppen. En zodoende verwachten we nu niet één, niet twee, niet drie, maar vier kleinkinderen op een rij! Nou, ik kan je zeggen: dat is echt heel speciaal, hoor!
Trijnie en Gerwin bijten het spits af. Trijnie is eind augustus uitgerekend. Koos en Willemijn verwachten hun kleine half november. Een goeie week later is de uitgerekende datum van Maria en Jan-Hendrik. En precies twee weken later sluiten Maaike en Jaap de rij. Uiteraard is het hier het gesprek van de dag en de zwangeren kunnen mooi bij elkaar terecht met hun vragen en kwaaltjes en shoppingtips enzovoorts. Het is voor alle vier hun eerste kindje en er valt dus heel wat uit te wisselen en te vergelijken enzo :-). Zaten we vorig jaar om deze tijd volop in de bruiloft-verhalen met gastenlijsten, wensenlijsten, pas-sessies van trouwjurken, ontwerpen van trouwkaarten, organiseren van bruidsboeketten, trouwvervoer, feestlocaties enzovoorts, nu gaan de gesprekken over wiegen en kinderwagens en al dan niet wasbare luiers en misselijkheid en vermoeidheid en spataderen :-) :-) :-).
En nu maar hopen en bidden, dat het allemaal goed zal verlopen. Want hoe mooi en leuk het ook allemaal is, we weten maar al te goed wat het is, als vreugdevolle verwachting omslaat in rauw verdriet.
Intussen was het hier een fijne zomerse dag. Om aan mijn target te komen, moet ik elke dag een paar uur aan het kookboek werken. Dat gaat niet in één keer achter elkaar. Dan word je helemaal suf. Ik wissel het dus maar een beetje af.
Eerst doe ik mijn werk in huis. Als het huishouden niet marcheert, heb ik toch geen rust om achter de laptop te gaan zitten. Ik ruim dus de boel op en doe wat aan de was enzo. En elke dag wil ik een klein extra klusje doen. Vandaag werden het er zelfs twee. Eerst ruimde ik de ehbo-doos op. Het deksel paste er niet goed meer op en het werd dus hoog tijd om de inhoud te inspecteren en te reorganiseren. Er zat een aantal doosjes met medicijnen in, die over de datum waren, of die hier niet meer nodig zijn. Die heb ik in een zakje gedaan en in mijn tas gestopt. Ik moet deze week juist nieuwe medicijnen voor Henk ophalen bij de dokter en dan kan ik dat zakje met oud en overbodig spul meteen inleveren. Na dat opruimrondje kon het deksel tenminste weer netjes op de doos. En toen Amarantha vanavond zo´n pijn in haar schouder had, wat maar niet overging, wist ik feilloos naar de doos te verwijzen voor een diclofenac. Ik had namelijk geconstateerd, dat we die royaal in huis hadden.
Aan het einde van de ochtend deed ik nòg een klusje: ik bond de klimroos naast de voordeur op. Eigenlijk had die van de winter een snoeibeurt moeten krijgen, maar dat is niet gebeurd. Nu hingen er lange takken, die steeds verder van de muur afbogen, omdat ze inmiddels vol zitten met knoppen. Ik pakte dus mijn rolletje ijzerdraad en een kruk en ging aan de slag. Een half uurtje later zaten weliswaar mijn handen en armen vol schrammen en wondjes, maar zat de roos netjes tegen het klimrek. Nog éven en hij zal bloeien. Dan hoop ik er extra van te genieten.
Maria deed inmiddels al het werk voor de shop, samen met een inpakster, die een paar uurtjes kwam helpen. Het is nu niet zo druk in de webshop en de meiden kunnen het prima aan. Zodoende kon ik vanmiddag dan fijn een paar uurtjes typen. Ik ben benieuwd, of ik mijn doel van deze week ga halen. Ik heb eigenlijk wel een paar dagen nodig gehad om in dit nieuwe werkritme te komen. We zullen zien. De week is nog niet om.
Na een paar uurtjes werken heb ik mezelf beloond. Ik ben even naar de Intratuin gereden met de bon, die ik voor Moederdag kreeg. Ik wilde in elk geval een zakje zaad van Nieuw-Zeelandse spinazie. Dan kon ik helaas niet vinden. Maar ik vond wel Turkse spinazie en die leek me ook wel wat. Ik nam meteen nog een zakje zaad voor bonte sla mee. Lekker!
Ik moest nog een zak potgrond voor binnenplanten en nam na enige aarzeling ook twee nieuwe orchideeën mee. Die ik had waren na tweeëneenhalf jaar echt op. Ook nam ik twee witte anthuriums mee. O ja, en toch ook nog een bakje Vlijtige Liesjes. Wat is dat luxe, als je dat met een kadokaart kunt afrekenen! Er bleef zelfs nog een bedrag over. Dat is voor een volgende keer dan weer.
Vanavond gingen Willem en ik naar de gemeente-catechisatie. En dat was fijn. Toen we terugreden, was het nog niet donker. De boeren waren nog hard aan het werk. We reden achter een kar met ouderwetse hooibalen. Die zie je niet meer zoveel, nu bijna al het gras in van die grote plastic rollen gaat.
