Vrijdagavond vierde Henk z´n verjaardag. Op twee na waren alle kinderen met aanhang er. Wat gezellig, om ze weer even allemaal om me heen te hebben, hun verhalen te horen, te luisteren naar hun gepraat met elkaar. Willem had zijn moeder ook opgehaald. Die hadden we ook bijna twee weken niet gezien.
Maaike en Maria hielpen me in de keuken.
Dat was fijn. Want naar mate de avond vorderde kwam de zenuwpijn in mijn rug weer opzetten. Wekenlang heb ik er geen last van gehad. Maar nu? Nu was-tie er dan toch weer :-(.
Eer dat ik naar bed ging, kon ik me niet eens meer zelf uitkleden en wist ik niet hoe ik moest gaan liggen van de pijn. Na wat hazeslaapjes heb ik me uit bed gedraaid en ben ik maar een poosje op de bank gaan zitten. Rond een uur of vier kreeg ik slaap en ben ik weer in bed gekropen. Het lukte me zowaar een comfortabel standje te vinden en ik voelde mezelf wegzinken in een heerlijke slaap.
Om kwart voor zes schrok ik wakker. Oei! Zou Hans het toch niet verslapen hebben? Hij moest om kwart voor vijf de deur uit, maar ik had zó diep geslapen, dat ik niets had gehoord. Ik maakte Willem wakker, omdat ik me amper bewegen kon, laat staan uit mijn bed kon springen. Willem ging kijken, of Hans al weg was. Jawel hoor, zijn werkbus was weg. Gelukkig!
De zaterdag verliep totaal anders, dan ik gedacht had. Ik had honing willen slingeren. Maar dat ging niet met die rugpijn. Ik liep maar wat te rommelen aan de was en trok de woonkamer en de keuken glad. Eén ding móest echt: boontjes wecken. Die had ik vrijdag namelijk al afgehaald en geblancheerd. Nu moest ik ze verder verwerken, anders kon ik alles weggooien. Het was niet heel veel en paste in vier potten, die ook weer met z´n vieren precies in een grote pan pasten. Zo kwam het met niet al teveel moeite nog helemaal goed.
´s Middags wilde Willem nog even er tussenuit. Ook omdat het de laatste zaterdag van Henk z´n vakantie was en neef Henk en kleinzoon Willem bij ons waren. Nu moest ik nog naar Gorinchem naar de Geldmaat en Willem bedacht om dan even met de jongens de stad in te gaan. Lopen ging me aardig af, ondanks de zenuwpijn, dus het was wel een leuk plannetje. We liepen heerlijk in de zonneschijn en we trakteerden de jongens op een ijsje.
Voor de rest bleef het erg lummelen met die rug van mij. Ik herinnerde me, dat ik van een bloglezer speciale Japanse pleisters had gehad, die zouden kunnen helpen tegen de pijn. De pleisters zorgen ervoor, dat het gebied, waar ze op worden geplakt, beter doorbloed raakt. Ik had de pleisters nog niet nodig gehad, maar zocht ze nu op. Willem plakte zo´n pleister op de zere plek.
En Geertje appte, of ik misschien haar spijkermatrasje wilde uitproberen. Geertje heeft zelf heel vaak pijn door de reuma. Zo´n spijkermatrasje helpt om te ontspannen en het doet iets met je brein. Ja hoor, dat wilde ik ook graag uitproberen. Geertje zou het meenemen naar de kerk, zondag. Fijn!
En zodoende lag ik zondag een tijdje op het spijkermatrasje en dat gaf zeker verlichting. Vannacht kon ik me nog steeds bijna niet bewegen in bed. Maar vanmorgen, toen ik opstond, voelde ik veel minder pijn. Ik heb vandaag zelfs tamelijk normaal mijn werk kunnen doen. Ok, ik was niet pijnvrij. Maar het was heel goed te doen.
Ik was heel blij. Het was Maria´s eerste werkdag na haar vakantie. En er lag veel werk. Oh, wat was het weer fijn, om samen te werken! Opruimen, bestellingen plaatsen bij leveranciers, orders inpakken, overleggen, winkelvoorraad bijwerken, alles kwam weer voorbij ;-).
Vanavond was het de opening van het schooljaar voor Henk. Normaal gaan wij daar altijd naartoe. Vandaag besloot ik, dat het beter was, om de bijeenkomst maar digitaal bij te wonen. Alles om m´n rug te sparen en om stress te voorkomen van op tijd te moeten zijn en parkeerdrukte etcetera. Dus zaten we om half 8 op de bank; ik met m´n rug tegen het spijkermatrasje.
Of de pleister zijn werk nu doet, of het matrasje, dat weet ik niet. Ik hoop maar, dat het morgen ook weer zo goed gaat!
Na de digitale bijeenkomst wilde ik de moestuin nog gieten. Henk zou de gieters voor me dragen. Het was nog opschieten geblazen, want het wordt alweer zo snel donker!
Snel oogstte ik nog even een schaal aardbeien en een schaaltje tomaten. De eerste San Marzano tomaten waren rijp! Wat leuk!
Ik heb heel wat meer lol van de tomatenkwekerij dan vorig jaar, toen het zo nat was en de phytophtera in mijn planten was gekomen. Ik heb nu een ander probleem: de trossen zijn te zwaar voor de planten en de planten zijn in het geheel te zwaar voor de stokken. Ik had daarom een touwtje gespannen van de stok van de grootste tomatenplant naar het bamboe bonenrek. Maar het lijken net dominostenen, want nu kachelde het bonenrek weer bijna omver.
Willem wilde wel een stevige paal voor het bonenrek in de grond zetten, waar ik dan het bonenrek aan vast kon maken, zodat de tomaat dan weer aan het bonenrek kon :-). Hij pakte de grondboor en een flinke paal. Maar hij stuitte op een puinlaag in de grond, waar hij niet doorheen kwam. Hans kwam juist thuis van z´n werk (ja, ja, dat was weer ruimschoots het klokje rond, vandaag) en die wist er wat op. Hij kwam met één of ander apparaat aanzetten, wat wel op een klein hand-heistellinkje leek. Maar ook daarmee kreeg hij de paal niet de grond in getrild. Vervolgens werd een andere paal geprobeerd. Eén met een punt. Nee hoor, lukte ook niet. Dan maar die paal met die punt een beetje verder weg van het bonenrek de grond in zien te krijgen. Dat lukte! Het was inmiddels helemaal donker. Ik moet het morgen bij daglicht maar eens bekijken, of het afdoende is zo. Hans ging snel aan zijn prak.
Ik had vandaag spinazie uit de moestuin klaargemaakt. Ik heb Turkse spinazie, maar ook een paar planten Nieuw-Zeelandse spinazie (waar ik van iemand zaadjes van toegestuurd kreeg, die ze over had; hoe lief). Ik heb van beide planten flink geknipt. Hopelijk kan ik er over een poosje nog een keer van oogsten. Het groeit nog best hard, dus wie weet. Beide soorten zijn stamspinazie en daar had ik nog geen ervaring mee. Het smaakte in elk geval verrukkelijk!
