Kamperen

Kamperen met z´n drieën is een nieuwe ervaring voor ons. Waren voorheen onze vakanties halve volksverhuizingen, het heeft nu wat dat betreft niet veel meer omhanden.

Het is wel even goed zo. We gaan tenslotte maar een paar dagen. En als je dan met z´n drieën bent, ben je heel ´wendbaar´. Het is een heel verschil of je met tien mensen en meningen te doen hebt, of maar met drie. We hebben ´s morgens dan ook niet veel tijd nodig om te beslissen wat we die dag gaan doen.

Gisteren zijn we naar Valkenburg geweest. Willem en ik waren al wel eens naar de kasteel-ruïne geweest, daar. Nu wilden we de Fluweelengrot bezoeken. Deze grot is eigenlijk een groeve, leerden we later. Maar dat maakt voor de ervaring niet uit. Het verschil is, dat een grot natuurlijk gevormd is, en een groeve door mensen.

Willem en ik waren nog nooit in een grot geweest en Henk ook niet. We hadden er zin in. We reden naar Valkenburg en parkeerden onze auto in de buurt en liepen naar de ticketverkoop. Dat is dan ook weer een voordeel van op vakantie gaan met een kleine groepje. Dat je eens iets kan bezoeken, wat je met een groot gezin niet zomaar betalen kunt. Wij hebben eerlijk gezegd dat soort dingen nooit kunnen doen. Niet dat dat zielig is, want we hebben altijd heel veel leuke dingen gedaan. Alleen moesten we altijd creatief zijn, omdat het weinig tot niets mocht kosten. 

Bij de kaartverkoop kregen we te horen, dat we met de groep van kwart over 1 mee mochten. We hadden nog ruim een uur de tijd, om even in Valkenburg rond te boemelen. Het was weer een warme dag, net zoals de andere dagen van de week en we gingen bij een ijsboer naar binnen om een lekker ijsje uit te kiezen. Terwijl we dat buiten zaten op te smikkelen, zagen we aan de overkant een heel gezellig Spaans delicatessenwinkeltje.

Daar wilden we wel even rondkijken. Het bleek een piepklein winkeltje te zijn met een heel aardige Spaanse signorita achter de toonbank. We mochten verschillende soorten olijven proeven en we maakten een nieuwsgierig praatje, half in het Engels (wij) en half in het Spaans (zij) en met veel handen- en voetenwerk. Ze verkocht ook verschillende soorten paella, wat ze allemaal zelf maakte en wat je mee kon nemen. Dat leek ons leuk als avondeten, die dag, en we vertelden, dat we later terug zouden komen.

Het was al snel tijd om ons bij de grot te verzamelen. We hadden al gehoord, dat het daar 12 graden was en dat was een heel verschil met de 32 graden buiten!

De rondleiding begon en we waren met 32 mensen en Leo, de gids. Leo wist heel veel te vertellen. Hij vertelde boeiend en met de nodige kwinkslagen, zodat het allerminst saai was. De rondleiding duurde een vol uur. We leerden van alles over het vroegere werken in de groeve en bewonderden mooie tekeningen. We hoorden hoe de grot in de Tweede Wereldoorlog dienst gedaan had. En ook, hoe het kasteel boven op de berg, waarin we liepen, in 1672 was opgeblazen. Het was echt een heel veelzijdig verhaal. Maar na een uur was ik toch weer blij om naar buiten te gaan, in het zonlicht en de warmte.

We konden met hetzelfde ticket ook de ruïne nog bezoeken en keken ook daar nog even rond. We genoten van het prachtige uitzicht. 

Ergens in de verte zagen we midden tussen de akkers een eenzaam boerenhuis. Toen we later over de snelweg weer richting het Noorden reden, zagen we datzelfde huis en Willem besloot om van de snelweg af te gaan, om te kijken, of hij bij dat huis kon komen. Het leek hem leuk om daarvandaan naar de ruïne te kijken.

Het was een leuk plan, maar het had wel het één en ander om handen. We kwamen namelijk al snel borden tegen: verboden voor auto´s, alleen bestemmingsverkeer toegestaan. We parkeerden dus de auto en gingen te voet verder. Een stuk door een bos, een stuk langs weilanden en akkers. 

En zowaar kwamen we bij het huis. Maar waar was nu de ruïne? Die konden we maar niet ontdekken. Het was warm en eenzaam. Op een gegeven moment kwamen we een scooterrijder tegen en Willem vroeg aan die meneer, of hij hier bekend was. Jazeker! Wist meneer soms ook waar we de kasteelruïne konden zien? Ja, hij wist waar die ruïne moest staan en wees de richting aan. De ruïne konden we echter niet zien, vanwege bomen, waar we tegenaan keken.

We konden dus stoppen met zoeken en terug te gaan naar de auto. Onderweg kwamen we twee losgebroken jonge koeien tegen. Wat moesten we nu? We besloten de politie zonder spoed te bellen. Deze namen de melding op en beloofden er een auto heen te sturen. Prima. Konden wij het verder vergeten.

We kwamen rond zessen weer op de camping aan en constateerden, dat de zon nog op onze tent scheen. Voor het mooi was dat net te heet om te gaan koken. Maar dat was vandaag toch een makkie. We hadden in Valkenburg de signorita nog bezocht en paella en huisgemaakte aïoli en een bakje olijven gekocht. Ik hoefde alleen de paella maar op te warmen. Om zeven uur zakte de zon achter de bomen en hadden we een heerlijke zomeravond voor onze tent.

Vandaag zag onze dag er vergelijkbaar uit. Eerst rustigaan opstarten, ontbijten en koffie drinken. Daarna gingen we op stap. Vandaag leidde de reis naar Aken. We hadden Henk beloofd om een dagje ´naar Duitsland´ te gaan. Willem had van tevoren een stadswandeling gedownload. Hiervoor konden we het best de auto buiten de stad op een P+R parkeren. Daarna konden we in de bus voor 5 euro een kaartje kopen, waarmee we met ons drieën naar de stad konden reizen.

Dat was handig. Alleen kwamen we er snel achter, dat er in Duitsland nog mondkapjesplicht is in het OV. We moesten weer terug naar de auto om mondkapjes te halen. Gelukkig hadden we een pakje bij ons. Eenmaal in de bus konden we niet pinnen. Want ja, ´dit is Duitsland´, zoals de chauffeur zei :-). Ik sprokkelde vijf euro bij elkaar en ook dat was weer opgelost. 

We hingen in de lussen in de bus, totdat we na een minuut of twintig bij de Elisabethbrunnen aankwamen. Daar moesten we eruit. 

Het was even een gedoe, voordat we doorhadden, hoe we het gemakkelijkst die wandeling konden lezen, op de telefoon. Maar het lukte en Henk mocht gidsen.

De wandeling was een kleine drie kilometer en we deden hem heel erg op ons gemakje. Overal keken we rond en gingen leuke winkeltjes binnen enzo. Echt de toerist uithangen dus :-). Ook deze middag was heel leuk. Henk was enthousiast.

Het was nog wat te vroeg om weer naar de camping terug te gaan. We wilden niet voor 7 uur terug zijn, omdat het anders te warm zou zijn. Daarom reden we met ´snelwegen vermijden´ via een mooie omweg richting Susteren. We reden daarbij een stuk door België en gingen met een pontje de Maas over. Het was echt schrikken om te zien hóe laag het water staat. Het is dan wel duidelijk, dat we zo langzamerhand echt een serieus probleem hebben vanwege de aanhoudende droogte.

Op de camping kookte ik weer een lekker maaltijd op het campinggasje. Heerlijk vind ik dat, dat klooien in de buitenlucht :-).

Willem en Henk liepen na het eten nog even naar het zwembad aan de overkant. Daar is een vakantiepark en de campinggasten mogen gratis gebruik maken van het zwembad daar. Ze konden zo mooi even lekker afkoelen. 

Intussen is het pikkedonker. Het is stil, op de stemmen van de overburen na. Die zitten met z´n vieren een tikje luiddruchtig na te kaarten na een spel wat ze eerst deden. Maar goed. Straks gaat iedereen z´n tent of caravan in en horen we alleen nog de nachtgeluiden. Ik krijg spontaan al slaap. Gaap.