Ze logeerden deze week in Thuis in Dinteloord. Daar zijn ze wel vaker, als ze hier in Nederland zijn. En, zo leuk, Ellen kent die mensen van dat hotel nog van vroeger. En zo maakte ze op een keer een praatje en vertelde, dat ze een vriendin heeft met een groot gezin en blablabla. Sindsdien bewaren die mensen van het hotel alle flessen badschuim en shampoo enzo, die de gasten achterlaten. Als Ellen er dan is, krijgt ze die mee voor ons. Wij zijn er weer blij mee! En ook met alle luxe Ritual-producten van het hotel, die de gasten soms maar één keer gebruiken en dan laten staan. Dat wordt anders allemaal weggegooid! Ik heb weer een leuk voorraadje :-).
Woensdag zouden Ellen en Marco een dagje naar Alblasserdam komen. Ik haalde ze om een uur of 9 op van Zuidplein en de dag lag blanco voor ons. Wat zouden we eens gaan doen? Nou, eerst maar even naar huis. Daar stond de ontbijttafel nog gedekt, moesten nog een paar wassen opgehangen worden en nog zo wat dingetjes. Natuurlijk dronken we gezellig een kop thee en kletsen vijf kwartier in een uur.
Ellen vertelde, dat ze zachte, zwarte stof wilde kopen voor haar dochter Svenja. ¨Nou,¨ zei ik, ¨dan gaan we toch even naar de markt in Ambacht?¨ Zo gezegd, zo gedaan. Met z´n drieën gingen we op stap. De stof was snel gevonden. Ellen blij. Marco ook, want die kocht meteen nog even een grote, warme stroopwafel bij de stroopwafelkraam. Tja, als je in Holland bent, eet je stroopwafels, toch ;-). Ik stopte nog snel even bij de kraam van ´t Stoepje voor een zak krentenbollen en een mooie bol poempoenpitbrood. Daar zouden we bij de lunch van gaan smullen.
We hadden verder niets te zoeken op de markt, maar we hoefden ook nog niet naar huis. We zouden nog even een rondje Kringloopwinkel doen. Iets wat we alledrie ook altijd leuk vinden. We snuffelden en struinden. Marco vond er een glas in lood raamhanger met het wapen van Sankt Gallen (de woonplaats van Ellen en Marco)! Wat bijzonder om dat hier in een kringloopwinkel tegen te komen! We vonden niets van onze gading, maar daar ging het ook niet speciaal om. Het was weer tijd om naar huis te gaan. Henk zou bijna thuiskomen uit school.
We lunchten uitgebreid met de luxe krentenbollen en verschillende broodsoorten. Echt vakantie! En dan na de lunch nog een poos blijven aanzitten om te kletsen :-).
Ellen had eigenlijk nog wel wat ´boodschappen´. Ze wilde nog een jurkje voor Svenja en voor haarzelf kijken voor een blouse. En, o ja, Marco had nieuwe scheermesjes nodig. Ok. Dat was een mooie reden om naar Dordrecht te rijden. Van de kinderen, die inmiddels thuis waren, had niemand zin om mee te gaan. Ook goed. Gaan we lekker weer met z´n drieën.
We parkeerden in de binnenstad, waar Ellen nota bene een garage wist, waar ik nog nooit had gestaan. Naast Albert Heijn. Heel fijn, want dan sta je meteen in het centrum. Ik herinnerde me, dat Leendert midden in de stad aan het werk was. We gingen kijken, of we hem zagen. En jawel, hoor, daar zat hij. In de ´etalage´ van wat binnenkort de nieuwe ANWB-winkel wordt. Die ruimte is door Krijgsman Bouw, waar Leendert werkt, helemaal verbouwd. Ze waren juist bezig er de laatste had aan te leggen. Leendert keek wel even op, toen wij ineens voor het raam stonden :-).
We struinden winkel in, winkel uit. Vonden het jurkje voor Svenja, maar niet de blouse voor Ellen. En toen we eigenlijk al onderweg waren naar de parkeergarage, vroeg Marco, waar de scheerwinkel was. Waren we bijna de scheermesjes vergeten! We liepen weer terug. Ellen heeft ooit voor Marco mesjes gekocht bij Scheer en schuim in Dordrecht en nu wil hij prompt nooit anders meer. En Ellen is verslingerd aan het scheerzeepluchtje van Marco. Dus...mesjes en zeep uit Dordrecht! Dat is het helemaal :-). Scheer en schuim is een klein, leuk, gezellig winkeltje. Waar je bediend wordt door een keurige meneer en waar je dus een praatje maakt! Echt, het lijkt alsof je 30 jaar terug in de tijd bent. Achter in de winkel staat een barbiersstoel, wat het sfeertje nog meer accentueert. Jammer, dat er niet meer echt geschoren wordt. Oh, waren er maar meer van die winkels, waar het zo heerlijk rustig is, waar de haast vanzelf van je wegebt en waar er persoonlijk contact is! Heel bijzonder. Als ik een man was.... :-).
Maar goed. We hadden nu toch alles wat op het verlanglijstje stond en het werd tijd om naar huis te gaan. Want: als Ellen en Marco bij ons zijn, moeten we toch eigenlijk wel een keer pannenkoeken eten. Dat is zo´n beetje traditie.
We hadden een feestelijke pannenkoekenmaaltijd, zakten nog een poosje uit, deden nog een ´bakkie´ (met heel bijzondere bruidskoekjes, die een lezeres voor me had gebakken!) en gingen op weg naar Dinteloord om Ellen en Marco weer ´Thuis´ te brengen.
De volgende dag zouden Ellen en Marco een dagje naar Utrecht gaan. En ineens kreeg Willem een lumineus idee: zou hij vrij vragen van zijn werk en zouden we dan met z´n vieren op stap gaan? Ja! Leuk!
Willem belde z´n manager en het was gelukkig geen enkel probleem. Helemaal toppie! Ik regelde meteen opvang voor Henk voor tussen de middag en nog zo het één en ander. Het kwam allemaal goed.
En zo kwam het, dat wij gisteren zomaar een dagje uit waren met onze vrienden!
Eigenlijk stond Utrecht al heel lang op ons gezamenlijke wensenlijstje. Althans, de Domtoren van Utrecht. Vier jaar geleden wilde Willem al met Marco de toren op. Maar toen kwam het er niet van. Nu zou het er alsnog van komen!
We speelden heerlijk toeristje in Utrecht. Genoten van de herfst in de stad.
Reden langs het kantoor van de Rabobank, waar Dirk werkt.
We vonden eindelijk een parkeerplaats. Waardeloos als de halve stad opgebroken is en de boel slecht aangegeven is!
We gingen aan de wandel. Keken onze ogen uit op etalages met truien ´in de aanbieding´. Nu slechts 275,00 euro voor twee truien. O ja...Ze hadden daar ook een prachtige collectie boxers.
En daar was de Domtoren.
De mannen liepen samen op.
Wij vrouwen ook ;-).
Toen we langs Betsie´s kookwinkel kwamen, besloten we ´even´ binnen te kijken. Ik voelde me een kind in een snoepwinkel. Wat een leuke, mooie, maar ook onzinnige spullen! Voorbeeld van iets onzinnigs? Wat dacht je van een cakesteker? Daar kun je mee controleren of je cake gaar is, weetjewel? Je prikt ermee in je cake en als de steker er droog uitkomt, is je cake gaar. Maar dat doe je toch met een breinaald? Of een satéprikker? Nee, Teunie, daar heb je een cakesteker voor nodig. Echt waar! Kost maar 6,95 en dan heb je er nog twee ook :-).
Ok. Ik dacht eigenlijk dat ik niets nodig had. Strikt genomen had ik dat ook niet. Maar ineens piepte een wens in mij op, die ik allang had: een suikermeter. Die heb je nodig om bijvoorbeeld bonbons te maken. Of nougat. Enzo. Een behulpzame verkoopster diepte de meter voor mij op. Helemaal blij ben ik ermee!
Ellen kocht nog wat voor Svenja, want die is zo dol op bakken. (Ellen koopt, geloof ik, nooit eens een kadootje voor zichzelf..). En we sjokten weer verder.
Winkeltje in, winkeltje uit, totdat we vlakbij de VVV waren, waar Willem en Marco tickets gingen kopen om de toren te beklimmen. Daar hoorden ze, dat er pas om 17.00 plaats was. Nou, best hoor. Dan maken we het dagje wat langer. Dat is het voordeel als je kinderen wat ouder zijn. Dan kun je op afstand wel even wat regelen voor wat betreft eten en opruimen en huiswerk enzo.
Met de tickets op zak liepen we de stad weer in. Ellen en Marco zouden trakteren op een lunch. We zochten iets waar we fijn binnen konden zitten. Niet dat het koud was. Verre van dat. Maar...ik had het wel koud. Ik heb het eigenlijk altijd koud, maar de laatste tijd is het wel heel erg. Terwijl Ellen, Marco en Willem zonder jas liepen, liep ik met mijn winterjas aan en had nog ijskoude handen.
We vonden een restaurantje aan een gracht, met uitzicht op de toren.
 |
| Met uitzicht op de toren. |
Na de lunch hadden we nog een paar uur de tijd voordat het 17.00 uur was. We vervolgden ons toeristisch vermaak van drentelen en kijken en keuvelen. We hadden nog een wens: naar Dille&Kamille. Daar waren we vlakbij. Wat een heerlijke winkel is dat toch, om in rond te struinen.
 |
| ¨Kijk, Teun, ze verkopen hier ook jammetje. En stukken duurder dan die van jou!¨ |
Giftshop, Duurzame kado´s, allemaal even leuk. Kijken, kijken en niets kopen. Want we hebben niets nodig, hé ;-).
Even een stop bij een bakker. Marco trakteert op macarons!
En terwijl Ellen en ik lekker op het bankje zitten, maken Willem en Marco dé Utrechtfoto:
Zo liep het ineens tegen vijven. Willem en Marco vertrokken naar de Dom. Ellen en ik zochten een restaurantje, waar we een kop warme chocolademelk konden drinken. (en weer mijn handen warmen, he!).
Terwijl ik langzaam opwarmde met de chocolademelk en bij een fijne, brandende haard, genoten Willem en Marco van de Domtour. Het was eigenlijk een perfecte timing om die toren te doen, zo met het vallen van de avond. Ze vonden het allebei heel bijzonder en indrukwekkend. Wij hadden de toren van de zomer ook al beklommen, dus het was voor Willem de tweede keer in korte tijd. Maar ook hij was er weer heel opgewonden over. Het was prachtig geweest. En zo leuk, om dat dan samen met een vriend te doen. Gedeelde vreugde is dubbele vreugde.
Het was al kwart over zes toen we weer met z´n vieren waren. Het was inmiddels donker geworden. Ellen en ik werden helemaal draaierig van al die fietsers die zonder licht ons van twee kanten voorbij scheerden. We wilden graag snel naar de auto nu. Dus zetten we er stevig de sokken in.
Het plan was eerst om Ellen en Marco naar Zuidplein te brengen, waar vandaan ze met de bus naar Dinteloord zouden gaan. Willem vond dat eigenlijk maar niets, om onze gasten op de bus te zetten. En toen bleek, dat Marco geen kontanten meer had voor de bus, was het besluit eenvoudig: we zouden ze gewoon naar Dinteloord rijden. En, weetjewat? Dan zouden we daar lekker een patatje eten. Ja, ja, helemaal niet moeilijk om spontane plannetjes te laten opborrelen, als je allemaal van dezelfde soort dingen geniet!
In Dinteloord streken we neer bij Cafetaria ´t Hoekje. Willem en Marco gingen aan de spareribs, Ellen hield het op een patatje met frikandel speciaal en ik nam een boerenpatat. Daar bleek, behalve een berg gebakken champignons en uien, een flinke speklap bij te horen. Die mochten de heren samen delen :-). Ik houd het op vegetarisch.
Thuis was alles goed gegaan. Dat is ook al een kadootje! Al met al echt een dag met een gouden randje. Het maakte het afscheid, vandaag, wat lichter. Jammer dat het weer voorbij is. Dat Ellen en Marco weer in het vliegtuig zitten. Maar...we hebben de herinneringen!
