Ik had vandaag een erg druk programma: 2 keer een workshop brood bakken en 3 keer een workshop limonade maken. Het was dus even strak plannen. Het fijne was, dat ik m´n kraam met een gerust hart aan Willem en de kinderen kon overlaten. We hebben een simpele verdeling van de werkzaamheden: Maria is de hele dag aan het bakken met onze bakmixen, zodat er steeds iets te proeven is. Willem en Maaike zijn druk met klanten helpen. Jan is onze kassa-man. En Henk helpt steeds mee, als er iets uit te delen valt: brood na de broodbakworkshops, limonade na de limonadeworkshops. Zelf loop ik heen-en-weer tussen kraam, keuken en podium.
Vanmiddag, op het heetst van de dag, hadden we het een poosje heel rustig. Aan de ene kant was dat wel even lekker, aan de andere kant kun je beter maar bezig moeten zijn, anders ga je je vermoeidheid voelen.
Maar doorheen genomen, was het lekker druk en was het weer een dag vol ontmoetingen en verhalen. Geweldig! We genieten er allemaal van na. Van die mevrouw, die zo´n prachtig verhaal had over een oud familie-recept van Jan Hagel. Een oude tante had altijd zélf Jan Hagel gebakken, maar was dementerend. De mevrouw probeerde de tante weleens blij te maken met zelfgebakken Jan Hagel. Maar wèlk recept ze ook probeerde, tante wist het zéker: háár Jan Hagel van vroeger was veel lekkerder! Helaas wist ze dat recept niet meer zomaar op te lepelen. Maar op een goede dag met een helder moment, wist ze ineens te vertellen, dat dat recept in dat ene laatje lag! En zo kwam het recept weer terug in de familie en werd de Jan Hagel weer gebakken als vanouds.
Wie er ook ineens achter m´n kraam stond: de kraamverpleegster, die bijna 30 jaar geleden bij ons kraamde, toen Wim geboren was. Ik was haar nóóit vergeten en dat bleek wederzijds! Oh, wat vond ik dát leuk, dat ik haar nog eens ontmoette en met haar kon praten.
Veel mensen vertrouwden me toe, dat ze motivatie en inspiratie opdoen uit m´n blog. Dat is altijd mooi om te horen. Eén mevrouw vertelde me, dat ze weleens bij me zat te lezen en als ze dan dacht, dat ik m´n werk van een hele dag beschreven had, las ze: daarna gingen we aan de lunch. Ha, ha, daar moesten we toch wel even kostelijk om lachen, hoor.
Maria kreeg weer een lief kaartje met kadootje toegestopt. Hoe fijn is dat, om te merken hoe mensen met haar meeleven in haar ziek-zijn. Dat doet echt goed. Ook de warme, belangstellende vragen, hoe het nu met haar gaat. Super fijn!
Het was ook heel leuk om mensen in een mini-workshop te leren, hoe ze zelf kunnen brood bakken en dan na afloop bedankt te worden voor de goede uitleg. Daar ben ik dan heel blij om, want het is nog best lastig om zóveel informatie in 30 minuten te delen. Hoe leuk is dat, dat er nu binnenkort in weer zó veel keukens zèlf brood gebakken wordt door bezoekers van de fair!
Het kijkt weer heel fijn terug op deze mooie dag. En, hóe inspannend ook, het is geweldig om het zo met elkaar te doen. Dit is iets, wat we ons leven niet meer zullen vergeten. Die rare vakantie in die hete, droge zomer van 2018 :-).
Nog maar weer wat fotootjes en dan weer snel in de slaapzak,
Het laatste waar Jan vanmorgen zin in had, was wel om op de foto te gaan! Dan doe je toch gewoon even je capuchon over je hoofd :-). Je ziet hier wel meteen onze knusse 5-persoons slaapkamer.
Een Terdege-collega maakte foto´s van ons hele team. Eén achter de kraam en één voor m´n keukenblok.
Aan het eind van de dag vullen we alvast weer de tassen met startpakketten voor brood bakken.
Pas als de kraam weer tip-top is en alles bijgevuld, gaan we naar ´huis´. De meligheid slaat dan toe en we hebben slappe lol door zoiets onnozels als expres ´wippen´ op de loopbrug en opmerkingen als: ¨En tot slot deden we nog een rondje in de bots-autootjes¨, als we het verschrikkelijk hobbelige parkeerterrein afrijden. Ach ja, lekker ontspannend is dat, na een lang dag van inspanning.
Maar nu is het genoeg. We zijn weer volledig gekalmeerd, lekker onder de douche geweest en klaar om naar bed te gaan.
