Ook vandaag zette ik me weer aan verstelwerk. Elke dag een draadje, is tenslotte een hemdsmouw in het jaar. Ik had de boel lekker vroeg aan kant en was een paar uurtjes alleen thuis. Dat leek me een geschikt moment om, net als gisteren, de naaimachine op tafel te zetten en weer een spijkerbroek te restaureren.
Terwijl ik alles klaarlegde, wat ik nodig had, viel mijn oog op mijn naaldenboekje. Het naaldenboekje is, net als het speldenkussentje, een werkstukje wat ik als jong meisje op de basisschool maakte. En ook het naaldenboekje heb ik na ruim 40 jaar nog altijd in gebruik. Leuk hè?
De broek die ik vandaag restaureerde was in erbarmelijke staat. De ene pijp viel nog wel mee en die had ik in no time dicht. Maar zo snel als dat eerste gat ging, zo langzaam ging het tweede.
Omdat het gat helemaal rafelig was, heb ik de randen eerst met de hand bij elkaar gestoken.
Daarna bedacht ik om de kontzak van een oude broek te halen en die bij wijze van knielap over het gat te naaien. Leuk bedacht. Alleen trok mijn naaimachine dat niet. Hij liep tot twee keer toe vast. En toen ik uiteindelijk halverwege was en ik dacht, dat het me ging lukken, kwam ik erachter, dat ik toch (ik had nog wel zó goed opgelet!) de achterkant van de pijp gedeeltelijk had meegestikt. Toen had ik het helemaal gehad. Ik tornde de zak er weer af en zette weer gewoon een lapje áchter het gat. Hè, hè. Dat ging beter. Dat had ik meteen moeten doen.
Ik stikte nog even een klein rondje over een gaatje bovenaan de pijp en voilà de broek kan weer een poosje mee.
Het liep inmiddels tegen elven. Qua tijd is dit echt niet lonend. Maar het spaart wel grondstoffen. Juist spijkerbroeken zijn erg vervuilend om te produceren. Vanuit dat oogpunt voelde het toch wel zinnig. Maar één broek-restauratie vond ik echt wel weer genoeg voor vandaag.
Snel ging ik aan mijn andere huishoudelijke taken. Ik wilde voor de lunch alle gewone werkjes gedaan hebben, zodat ik vanmiddag weer een kledingkast kon gaan uitmesten. Maria zou me helpen. Lekker alles vast uitzoeken, zodat het straks met de verhuizing wat overzichtelijker is.
Zo bedacht, zo gedaan.
Vanmiddag lag de hele overloop bezaaid met stapeltjes kleding.
We hebben grondig opgeruimd. Er kon een hele vuilniszak kleding naar de kledingcontainer! Net als gisteren, trouwens. En af en toe doe je een vondst. Willem was al een tijdje een colbertje kwijt. Dat vonden we terug in de kast van de jongens. Fijn! Het was dus niet bij een klant blijven hangen, ofzo. Ook vonden we een prachtig paar Van Lier schoenen en ik wist niet van wie ze waren. Ik appte de jongens. Nee, ze waren niet van Leendert. En nee, ook niet van Hans. Koos wist van niets. Jan draagt zulke schoenen niet. Bingo! Die waren mooi voor Willem. Makkelijk trouwens dat alle mannen hier dezelfde maat hebben :-).
Vanavond zijn Willem en ik even naar ons nieuwe huis geweest om nog eens ter plekke te kijken, hoe de keuken nu moet komen. Maar na enig wikken en wegen en wat overleg, bleven we bij de keuze, die we vorige week al maakten. Dat is gewoon de beste.
In het huis is het nu echt een droeftoeter-bende. Plafonds eruit, vloeren eruit, keuken eruit....Zaterdag hopen we er met een heel ploegje aan de slag te gaan. We gaan proberen om al het schuurwerk klaar te krijgen, zodat volgende week woensdag de boktorrenmeneer aan de slag kan. Ik ben daarom bezig geweest om mens en materieel (schuurmachines!) te pakken te krijgen. We gaan het zien. Ik merk, dat ik het best spannend vind, allemaal.
