Verstelwerk

Ik ben jarenlang heel erg verwend door mijn moeder, die al het verstelwerk voor me deed. Heerlijk was dat! In de tijd, dat we alle tien de kinderen nog thuis hadden, was er áltijd wel verstelwerk. En dat was typisch een klusje, waar ik niet zo aan toe kwam. Verstelwerk vind ik behoorlijk tijdrovend. En, eerlijk is eerlijk, het is ook niet echt mijn lievelingswerk. Ik ben er, denk ik, te ongeduldig voor. Mijn moeder daarentegen vond het fijn werk. Ze deed het echt graag en was heel blij, dat ze mij zo kon helpen. Ze heeft het gedaan, totdat ze begin 2016 ziek werd en in mei overleed.

Nadat mijn moeder is overleden, heb ik de groeiende stapel verstelgoed eerst een tijd genegeerd. Het was op de één of andere manier zó confronterend om die klus op te pakken. Want ja, dat herinnerde me er schrijnend aan, dat mijn moedertje er niet meer was.

Maar op den duur moet je je daar toch overheen zetten en nu, drie en een half jaar later, is verstelwerk iets wat gewoon tot mijn huisvrouwentaken hoort. Ook al is het nog steeds niet mijn lievelingswerk en ben ik nog steeds ongeduldig ;-).

Gisteren hebben Koos en ik samen zijn kledingkast opgeruimd en ook zijn werkkleding nagelopen. Vandaag ging hij voor het eerst, nadat hij 7 weken geleden zijn sleutelbeen brak, weer aan het werk. Hij draagt altijd goedkope spijkerbroeken naar zijn werk. En aangezien hij stratenmaker is, gaan natuurlijk altijd zijn knieën kapot. Nou ja, die van zijn broeken dan. Er lagen maar liefst drie kapotte broeken in zijn kast, die hij graag gerepareerd wilde hebben. Welja...

Toen ik vanmorgen de boel aan kant had, besloot ik m´n naaimachine dan maar eens voor de dag te halen.

Er was nog een vierde spijkerbroek. Die was niet kapot, maar daar was lijm aan gekomen en daardoor bleven de pijpen zo ongeveer rechtop staan. Die broek moest ik maar weggooien, vond Koos. Maar nee, die broek ging niet weg. Die kon ik mooi gebruiken om lapjes van te knippen om achter de gaten in die andere broeken te naaien.

Ik speldde de lapjes achter de gaten. Mijn speldenkussentje heb ik zelf gemaakt, toen ik een jaar of 10 was. In die tijd kregen wij, meisjes, nog ´nuttige handwerken´ op school. Ik weet het nog goed. Wij hadden een handwerkjuf, die op dinsdag bij ons op school was. Op die dag moest je dus zorgen dat je je handwerk bij je had. We leerden breien en haken en borduren. Maar ook bijvoorbeeld macramé. Ik was dól op handwerken. Het speldenkussentje was dus bedoeld om te leren borduren. Het katoenen lapje aan de achterkant moest met de hand aan het lapje borduurstramien vastgezet worden. En natuurlijk moest dat met keurige, heel kleine steekjes. En ja, daar deed ik echt mijn best op!

Toch leuk, dat je dan dik 40 jaar later nog altijd zo´n schoolwerkje gebruikt :-).

Het repareren van de spijkerbroek hoefde gelukkig niet met kleine, bijna onzichtbare steekjes. Dat mocht gewoon met grof geschut. Als het maar weer dicht zat en liefst een beetje stevig. Nou, dat is wel gelukt.

oeps. Grote gaten :-(

lapje erachter spelden

op de goede kant zigzaggen

Het gat komt keurig dicht

Zo ziet het er aan de binnenkant uit.
De overtollige stof wordt netjes weggeknipt

Poeh, in de andere knie minstens zo´n groot gat.

Wat op dezelfde manier gerepareerd wordt.

Ziezo. Klaar voor een volgende ronde.

Ik zigzagde ook nog even een kleine winkelhaak onderaan één van de pijpen dicht en vond het wel weer eens geschoten. Ik was een uur verder! Eigenlijk nog twee broeken te gaan. Maar nee, ik ben niet geschikt om een hele ochtend achter de naaimachine te zitten. Het masjien ging weer fijn van tafel en die broeken wachten maar tot een volgende keer. Ik vond dat ik koffie met een dikke plak cake verdiend had. Ha, ha! Je moet jezelf maar belonen. Een ander doet het niet.

De dag kabbelde verder en ik deed allerlei administratief werk. Vorige week stak er post in de brievenbus van ons nieuwe huis. Een brief van het waterleidingbedrijf met het contract om in te vullen. En een brief van Stedin, dat wij contractloos waren en dat dat verboden was en dat wij van gas en licht afgesloten zouden worden, als we niet binnen 10 dagen reageerden. Dat was raar! Ik had namelijk al sinds 17 september een contract voor gas en licht bij Gezinsenergie! Daar maar eens heen gebeld en gevraagd, of er misschien iets mis ging. Ze gingen het uitzoeken en ik zou terug gebeld worden. Na een kwartiertje werd ik teruggebeld, dat ze langer tijd nodig hadden. Maar ik zou vòòr 13.00 uur teruggebeld worden. Dat gebeurde en gelukkig was alles inmiddels opgelost.
De post bracht facturen, die ik meteen voldeed. Ook kwam er een onterechte aanmaning voor een dienst, die ik niet had afgenomen. Daar heb ik meteen achteraan gebeld en ook dat werd recht gezet. Zo kun je zomaar weer een uur verder zijn met onzichtbaar werk.

Na de lunch ben ik met een dubbele paracetamol even in bed gekropen. Ik had flinke hoofdpijn. Zo´n gevoel of er een steen door je hoofd rolt, als je bukt :-(. Holtepijn dus. Na een half uurtje was de hoofdpijn gezakt en begon ik aan mijn middagprogramma: was ophangen, benedenverdieping opruimen en stofzuigen, de keuken aan kant maken en de webshopbestellingen klaarmaken. De middag vloog voorbij, met aan het einde van de middag onze huiskapper over de vloer, die 7 personen kwam knippen. Ook Leendert was van de partij. Die at meteen een hapje mee. Gezellig! We zaten met z´n negenen te smullen van stamppot rauwe andijvie. Dat was lang geleden, dat we dat op hadden!

Na het eten zochten Willem en ik samen met Leendert dakramen uit voor ons nieuwe huis. En we bespraken details van de verbouwing. Elke dag vorderen we een klein stukje. Vandaag is de houtwormmeneer geweest. Ik noem hem de boktorrenmeneer. Dat vind ik leuker klinken :-). Er bleken helaas houtwormen actief en dus moet er van alles behandeld worden. Hiervoor moeten de te behandelen balken en vloerdelen eerst (licht) opgeschuurd en stofvrij gemaakt worden. En alles moet kaal en leeg of met dik plastic afgedekt zijn, als de boktorrenmeneer komt. En als hij geweest is, mogen we minimaal 1 dag de boerderij niet in. Zo gaat dat met een verbouwing aan een oude boerderij...

Na de koffie nam ik nóg maar een verstelwerkje ter hand. Dat had ik eigenlijk klaargelegd om vanmiddag tijdens het koffieuurtje met schoonmama te doen. Maar schoonmama appte af en het verstelgoed was blijven liggen. Het was nog weer wat van Koos: de rits uit z´n winterjas was een heel eind losgescheurd. Een raadsel, hoe hij het voor elkaar kreeg. Nou ja, het kostte me nóg een uur, om ook dat gerepareerd te krijgen. Toch fijn ... als het klaar is :-).