donderdag 30 juli 2009

Taart, opruimen en plaatkoek.

Gisteren stopte de auto van Bakker de Heer bij ons voor de deur. Er werd aangebeld en de gezinshulp nam een hele grote taart in ontvangst. "Beterschap" stond er op en verder geen afzender. Vanmorgen heeft Willem even naar de bakker gebeld, of de afzender soms anoniem wilde blijven. En dat bleek inderdaad het geval. Misschien is de afzender wel een lezer van dit blog. In dat geval wil ik hier graag heel hartelijk bedanken voor deze geweldig traktatie! Ik heb de taart in de vriezer gedaan en D.V. zondag willen we er na kerktijd lekker van smullen:



Ik knap gelukkig goed op. Ik voel een groot verschil met vorige week. Ik moet nog wel oppassen met tillen enzo. Maar licht werk is prima. Ik ben dinsdag begonnen met opruimen. We hebben nu anderhalve maand gezinshulp. En dan niet steeds dezelfde, maar inmiddels al 6 verschillende. Het is geen wonder, dat zo'n beetje alles volgebouwd lag met kleine 'troepjes' waarvan niemand weet waar het hoort. Onze grote franse buffetkast boog nog net niet door ;-). In de lectuurbak lagen de oude folders en kranten zo ongeveer een meter hoog. En jullie kunnen je vast wel een voorstelling maken van alle kledingkasten ;-). Stapje voor stapje, kast voor kast, ruim ik alles op. Vanmiddag, na m'n middagdut, heb ik met m'n hoofd in de wind m'n voortuintje voor de helft gewied. Het is heerlijk om een beetje bezig te zijn en afleiding te vinden in werk en de kinderen om mij heen. De avonden zijn moeilijker. Ik merk, dat ik dan ga 'malen'. Net of ik, nu ik lichamelijk ga opknappen, pas aan het verwerken van al het verdriet toekom. En als er dan in één week tijd in onze nabije omgeving 3 baby's geboren worden, is dat best moeilijk. Dan moet ik me heel bewust richten op al het goede wat ons gelaten is. En dat is heel veel.

Vanavond waren we vroeg klaar met eten en opruimen. Om 7 uur zaten we al kant en klaar. Meestal komen we dan pas van tafel. Nog een uur de tijd, voordat we koffie zouden gaan drinken. Ik kreeg ineens een idee. Ik had geen koek meer in huis en sneed daarom al anderhalve dag steeds plakken ontbijtkoek voor bij de koffie. Ik heb nog geen puf in zelf bakken. Maar daarom zou Hans best eens een lekkere plaatkoek kunnen bakken! Ik riep Hans (11) en die vond dat een prima idee. Binnen een uur zaten we aan de koffie met lekkere plaatkoek en het hele huis rook fantastisch. Vast een idee voor als de kinderen zich vervelen. Het is zó'n gemakkelijk recept. Tik maar 'plaatkoek' in, in het zoekscherm op dit blog. Dan vind je het basisrecept.

Na de koffie heb ik nieuwe sokken opgezet. Ik ga nóg een paar kabelsokken breien. Kabels breien had ik al heel lang niet meer gedaan en dan is dat weer heel leuk. Deze keer brei ik met mooie dunne wol en het worden ook andere kabels dan het vorige paar. Twee keer hetzelfde vind ik nooit zo leuk ;-). Iemand vroeg me, of ik voor alle kinderen brei. Nee, zo'n snelle breister ben ik niet. Ik kan ook nog maar sinds 2 jaar sokken breien en ik ben dus eigenlijk nog maar een beginneling. Maar inmiddels dragen de kinderen toch al redelijk vaak door mama gebreide sokken.

maandag 27 juli 2009

Knal

Hebben jullie vanmiddag die knal gehoord? Die werd veroorzaakt door het gat, wat ik in de lucht sprong, toen de dokter zei, dat ik naar huis mocht!! De trombosedienst gaat het instellen van de medicijnen nu verder overnemen en zolang ik maar netjes 2 maal daags Fragmin spuit en m'n medicijnen inneem, kan er volgens de hematoloog 'niets' gebeuren.

Ik belde meteen naar Willem en die stond nog geen uur later in het ziekenhuis om me op te halen ;-). Ik heb vanmiddag heerlijk was opgehangen, gevouwen, een beetje gestreken en appelmoes gekookt. Voor vandaag is dat weer even genoeg. De hele week heb ik nog gezinshulp. Alles wat ik zelf doe is dus maar bezigheidstherapie. Zodra ik moe word, kan ik gaan zitten of liggen.

Jan was deze keer de gelukkige voor nieuwe sokken. Het zijn winterse kabelsokken geworden. Henk wilde wel graag mee poseren met Jan:

Verwennerij en hoe het gaat

De verwennerij houdt maar niet op. Mijn vader heeft zaterdag een grote pan met gestoofde kabeljauw gebracht voor zondag. Dat was smullen geblazen voor Willem en de kinderen! Papa had nog meer lekkers bij zich: mooie verse bospeen, pruimen (die een tante voor ons afgegeven had) en nog een envelopje met geld (wat iemand uit de gemeente had afgegeven). En juist toen Willem naar de boer wilde, ontdekte hij bij de achterdeur tassen vol heerlijke, verse groenten. Dankjewel hoor S! (Voor vandaag staan de boontjes op het menu ;-)). Nu hoefde Willem alleen maar even naar de winkel om brood in te slaan. En wat denk je? Nauwelijks was hij op weg, of achter hem werd er hard geseind: mijn vader reed achter hem en wenkte, dat Willem moest stoppen. Hij had een kistje lekkere aardbeien voor ons in zijn auto. Geschonken door mijn neef. Dankjewel neef! Willem was gisteren met alle kinderen én Geertje thuis. Ze hebben de voorraad heerlijkheden flink aangesproken. Willem verbaasde zich er (weer) over, hoeveel je met zo'n koppel er doorheen jaagt. Fijn hoor, dat er dan allemaal gezonde dingen voorhanden zijn en dat iedereen daar zo van kan genieten.


Intussen lig ik hier maar van de verhalen te genieten. Alle kinderen zijn in de loop van 2 dagen bij me op bezoek geweest. Zo goed om al die koppies weer te zien en al hun vertelsels te horen. Dat varieert van Wim en Geertje, die de sleutel van hun huis hebben gekregen en hard aan de slag zijn gegaan, tot alle vakantie-verhalen van de 4 kinderen die met oom en tantes mee mochten op vakantie.

Mijn i.n.r. blijft lummelen. Gisteren was hij 1.4 en vandaag 1.5. Steeds nog te laag, ondanks meer medicijnen. Vandaag zou de gynaecoloog weer overleggen met de hematoloog over het te voeren beleid. Ik hoop natuurlijk nog steeds, dat ik snel naar huis mag. Maar ik geloof het nu niet eerder, dan wanneer de gynaecoloog klaarstaat om me een schop naar buiten te geven.

zaterdag 25 juli 2009

Tegenvaller

Gisteren kwam de hematoloog. Ze vertelde, dat mijn bloedwaarden nog niet helemaal goed waren (1.7 voor de kenners), maar dat ik tóch zaterdag naar huis zou mogen. Alles werd geregeld: trombosedienst gebeld, apotheek gebeld, dokter geïnformeerd enzovoorts. Ik had met de verpleging afgesproken, dat vandaag de nachtdienst bloed zou prikken, zodat de uitslag snel bekend zou zijn en dat Willem me dan om 10 uur op zou komen halen. Vanmorgen stond inderdaad al om half 7 de zuster bij m'n bed om te prikken. Later kreeg ik m'n ontbijt en ik ging onder de douche en me aankleden. Ik was net bezig om mijn tas in te pakken, toen de dokter met z'n gevolg binnenkwam. De deur ging dicht en de dokter ging er maar eens bij zitten: Hij vond het niet verantwoord me naar huis te laten gaan :-(. Mijn bloedwaarden waren nog niets verbeterd. Bovendien heb ik 4 embolieën, die in grote takken van mijn longen zitten. Ik zou longontsteking kunnen krijgen en weet ik al wat nog niet meer. Je zou er mismoedig van worden. De zuster bleef nog even bij me, toen de dokter weg was. Ze was heel lief en zei, dat Willem maar met de kinderen hierheen moest komen. Dat iedereen welkom was en er niet naar bezoektijden zou gekeken worden. Da's leuk natuurlijk. Straks verwacht ik Willem dus hier. Met in elk geval Jan, die woensdag 6 jaar is geworden, wat we deze morgen zouden vieren.

Ik wist niet, dat een oefening in geduld zoooooooooo lang kon duren...

Trouwens nog iets leuks consuminderigs: Jan wilde graag een step met luchtbanden voor zijn verjaardag. De 2 speelgoedwinkels op ons dorp hadden alleen maar stepjes met van die kleine wieltjes. We belden gisterenavond hier vanuit het ziekenhuis naar de fietsenmaker, om te vragen of hij ze soms verkocht. Die had inderdaad steppen op luchtbanden. Maar die bleken maar liefst 70 euro te kosten! Ik zei, dat ik dat teveel vond. Het verjaardagsbudget ligt hier op 50 euro per kind. Had de fietsenmaker niet iets van 50 euro staan? Nee, dat had hij niet. Maar hij wilde wél het verschil met ons delen en de step voor 60 euro aan ons verkopen. Daar konden we ons prima in vinden. Dan hoefden we in elk geval niet verder te zoeken en zou Jan toch op tijd zijn kado krijgen! Toch mooi 10 euro 'verdiend' in 5 minuten tijd :-)



woensdag 22 juli 2009

Borduurwerk

Nou, het gaat vast helemaal goed komen met dat borduurwerk van me ;-). Ik lig namelijk weer in het ziekenhuis. Deze keer voor longembolie. Als het goed is, mag ik over 3 dagen naar huis. Maar ik kan me dus 3 l a n g e, s a a i e dagen aan m'n borduurwerk wijden :-)

Meer over jam maken

Er zijn nogal wat vragen gesteld bij mijn logje over aardbeienjam. Daarom schrijf ik nu wat uitgebreider over jam maken.

Waarom zou je zelf jam gaan maken, als je voor een paar dubbeltjes jam in de winkel kunt kopen?

Zelf jam maken is in economisch opzicht alleen lonend, als je het fruit (bijna) gratis hebt. Het is een handige manier van verwerken van fruit, als je overvloed hebt in je tuin, als je een flinke hoeveelheid voor een habbekrats kunt kopen, of als je zelf gaat plukken in de natuur (bosbessen, bramen, vlierbessen, rozebottels). De aardbeienjam, waar ik vorige keer over schreef, maakte ik van de aardbeien, die ik van een lieve tante kreeg.

Welk fruit kan je gebruiken?

In principe kan je van iedere soort fruit jam maken. Je moet er alleen op letten, dat je weliswaar mooi rijp, maar beslist geen overrijp of beschimmeld fruit gebruikt. Ook is het handig om, bijvoorbeeld via Google, even na te kijken, of het fruit, wat je wilt gebruiken, een geschikte hoeveelheid pectine bevat. Pectinerijk fruit is gemakkelijker om tot jam te verwerken, dan pectinearm fruit. Pectine is de stof in het fruit, wat maakt, dat de jam opstijft (geleert). Aardbeien zijn pectinearm. Vandaar dat ik er wat pectinerijke rabarber bij gebruik. Bij pectinearm fruit kan je het sap van 1 citroen per kilo fruit erbij doen, om de jam stijf genoeg te krijgen. Citroenen bevatten heel veel pectine.

Welke suiker en hoeveel moet je gebruiken?

Als je de meest eenvoudige jam wilt maken, kan je als vuistregel hanteren: 1 kilo gewone kristalsuiker op 1 kilo schoongemaakt fruit. Dat is de ouderwetse manier, waarop onze moeders en grootmoeders jam maakten. Het nadeel van deze manier is, dat de jam soms lang moet inkoken om tot de juiste dikte te komen. Ander nadeel is, dat de jam, die je op deze manier maakt, mierzoet is. Wij vinden dat niet zo lekker. Voordeel van deze manier is: het is de goedkoopste manier. Om te controleren of de jam de juiste dikte heeft, laat je een druppel op een schoteltje afkoelen. Als het niet uitvloeit na het afkoelen, dan is de jam goed. Anders moet je nog een poosje verder inkoken.

Een andere eenvoudige manier is: geleisuiker gebruiken. Dit is duurder dan gewone suiker, maar je jam kan haast niet mislukken. Het fruit hoeft maar 4 minuten te koken en heeft dan de goede dikte. Er zijn 2 soorten geleisuiker. Je hebt pakken van 1 kilo en van 500 gram. Beide soorten zijn bedoeld voor 1 kilo fruit. Uiteraard is de jam die je met een kilo suiker kookt, veel zoeter, dan die met 500 gram.

Behalve kristal- of geleisuiker is Marmello ook een mogelijkheid om jam mee te maken. Marmello is bij goed gesorteerde drogisten te verkrijgen, maar ook via internet te bestellen. Zelf bestel ik het altijd bij www.brouwmarkt.nl Hier kan je ook (weck)potten en andere (jam)zaken kopen, waar ik straks nog op terug kom.
Ook Marmello is er in 2 soorten: Marmello 1 en Marmello 2. De ene soort is geschikt voor suikerarme/suikervrije jam, de andere is bedoeld voor 'gewone' jam.

Je kunt bij Brouwmarkt nog een ander geleermiddel kopen dan Marmello of geleisuiker. Het is een soort pectinepoeder, waar je maar heel weinig van nodig hebt en wat heel voordelig uitpakt. Maar op de één of andere manier lukt het mij niet om daarmee goede jam te maken.

Jam bewaren

Hoe meer suiker de jam bevat, hoe langer je ze kan bewaren. Ik heb hier jam staan uit 2005 en die is gewoon nog goed. Om de houdbaarheid te verhogen, kan je eventueel ook wat citroenzuur toevoegen.

Je kunt de jam in gewone klikklakpotjes bewaren. Deze potjes kan je zelf bewaren of laten sparen door mensen in je omgeving. Als je deze potjes brandschoon maakt met heet sodawater en de dekseltjes uitkookt, heb je gewoon goede en gratis potjes. Klikklakpotjes kan je ook nieuw kopen (o.a. bij genoemde www.brouwmarkt.nl). Dat is een idee voor als je de jam wilt weggeven of verkopen. Er zijn echt mooie potjes te koop, in allerlei maten, en bijvoorbeeld ook met van die leuke rood-wit geruite dekseltjes. Giet de jam zo heet mogelijk in de glazen (minimaal 70 graden Celsius). Doe de dekseltjes erop en zet de potten op z'n kop. Als de jam is afgekoeld moeten de klikklakdekseltjes ingedruk (vacuüm) zijn.

Weckpotjes zijn ook geschikt. Voordeel is, dat je de jam langer houdbaar kunt maken, door de potjes 20 minuten op 80 graden in de weckketel te zetten.

Wecken

Alles om te wecken kun je nieuw kopen bij www.Brouwmarkt.nl. Als je begint met wecken is het Weckboek eigenlijk onmisbaar. Daarin kan je precies lezen hoe je te werk moet gaan, welke materialen je nodig hebt en hoe lang en op welke temperatuur je alles moet inmaken. Weckpotten zijn tweedehands vaak voor een habbekrats te koop op Marktplaats. Daar kun je ook weckketels vinden. Ik heb zelf een electrische en die bevalt erg goed. Potjes (met rubbertjes en klemmetjes) zijn o.a. ook te koop bij Dille @ Kamille. Maar daar zijn ze stukken duurder dan bijvoorbeeld bij Brouwmarkt.

Tipje: hier zijn vorige week al de eerste (wilde) bramen geplukt. Nog even en het bramenplukseizoen is in volle gang! MMMmmm!

zaterdag 18 juli 2009

Aardbeienjam

Op de dag, dat mijn vliezen braken, vorige maand, had ik juist heerlijke aardbeien-rabarberjam gemaakt. Het is mijn lievelingsjam en ik wil daarom alsnog het recept bloggen.

Dit heb je nodig:
1800 gram aardbeien (schoon)
200 gram rabarber (schoon)
1 pak van Gilse geleisuiker van 500 gram
1 pakje Marmello 1

Gebruik mooie, rijpe, zoete aardbeien. Was de aardbeien en verwijder daarna de kroontjes. Let erop, dat je dat nooit andersom doet. Dan zuigen de aardbeien het waswater op. Doe 1800 gram gewassen, ontkroonde en in stukjes gesneden aardbeien in een grote pan.

Neem dan 200 gram gewassen en in heel kleine stukjes gesneden rabarber en voeg die aan de aardbeien toe.

Neem 1 pak van Gilse geleisuiker van 500 gram (voor 1 kilo fruit). Doe 1 flinke eetlepel van de suiker apart in een kopje. De rest gaat bij de aardbeien/rabarber. Als je niet teveel haast hebt, kan je de aardbeien/rabarber met suiker eerst een paar uur laten staan. Dan trekt de suiker in het fruit. Heb je geen geduld, dan ga je meteen aan het koken.

Je brengt de aardbeien/rabarber met suiker aan de kook. Intussen meng je 1 zakje Marmello 1 (voor 1 kilo fruit) met de geleisuiker die je apart hield in het kopje.
Roer af en toe met een houten lepel in de pan. Zodra het aardbeien/rabarbermengsel kookt, zet je het gas laag. De fruitmassa moet zachtjes blijven pruttelen. Blijf nu gedurende 3 minuten roeren met de houten lepel. Dan strooi je het suiker/marmello-mengsel in de kokende massa. Nu nog 1 minuut al roerend laten koken. Klaar is je jam.

Doe de jam zo heet mogelijk in brandschone potjes met een klikklak-dekseltje. Draai de dekseltjes er meteen op en zet de potten op z'n kop. Je kunt uiteraard ook weckpotjes gebruiken.

Deze jam bevat weinig suiker. Dat komt de smaak zeer ten goede. Het is de meest fruitige jam die je ooit geproefd hebt. Het lage suikergehalte heeft wel invloed op de houdbaarheid. Ik zou zelf zo'n beetje 6 tot 9 maanden houdbaarheid aanhouden. Maar zover komt de jam hier nooit. Zodra ik een pot op tafel zet, is die binnen 2 dagen leeg :-)

Bijzonder

Vanmiddag zei Willem, dat hij nog even naar de boer wilde, om fruit te kopen. Want fruit eten is zo belangrijk, nu. Amper was hij uitgesproken, of er stopte een bestelbusje voor de deur. Er stapte een meneer uit, die alvast naar ons zwaaide. Zo van: "Ik heb wat voor jullie." Hij deed z'n busje open en tilde daar een enorme doos uit, met appels erop geprint. Nieuwsgierig ging Willem naar de deur, een paar kinderen in zijn kielzog. Er moest getekend worden voor ontvangst en als afzender stond erop: op verzoek anoniem. Willem maakte de doos open en tilde er een prachtige, grote hengselmand uit, zeer mooi opgemaakt met het heerlijkste fruit. Is dat niet héél bijzonder?

Ik vermoed, dat de anonieme afzender een lezer is van dit blog. Daarom heb ik een paar fotootjes gemaakt van dit bijzondere geschenk. Het is jammer, dat ik geen geuren kan posten. Want dat fruit ruikt me toch lekker!



woensdag 15 juli 2009

Geven en ontvangen

Bij een eenvoudig leven hoort voor mij, als vanzelfsprekend, dat je ook deelt/geeft. En geven hoort dan (dat is volgens de Bijbel) niet een sluitpost van de begroting te zijn. Geven kan, mag en moet je met gulle hand doen. Denk niet, dat je dan per definitie altijd maar met geld moet strooien. Naast het geven van geld aan je naasten en aan goede doelen, kan geven ook betekenen, dat je iemand een stukje van jouw tijd geeft. Een bezoekje afleggen, een kaartje sturen, delen van je overvloed aan groenten of fruit, een bemoedigend mailtje, met een collectebus lopen. Dit zijn ook allemaal voorbeelden van geven.

Op dit moment is onze situatie anders. In plaats van gevers zijn wij nu vooral ontvangers. Behalve dat ik al wekenlang niet voor mijn gezin kan zorgen, hebben we ook flinke onkosten. Twee punten waarop wij nu hulp behoeven en wat ons ontvangers maakt. Het wonderlijke is, dat we op een bijzondere manier van alle kanten hulp ontvangen. Dat is nu al wekenlang aan de gang. Mensen die je aanbieden om je kinderen op te vangen (uit school), mensen die je komen helpen met de huishouding (strijk!), mensen die je kinderen meenemen op vakantie of bij uitstapjes, mensen die je geld geven, mensen die boodschappen bij je laten bezorgen, mensen die je een vakantie aanbieden, die je tuintje komen wieden, die maaltijden bij je bezorgen. Noem maar op. Het is gewoon heel bijzonder.



Ik ben er toch weer eens opnieuw opmerkzaam op gemaakt, hoe waardevol het is, om steeds je ogen open te houden voor de nood van je medemens. Hoe waardevol het is, om een stukje van die nood te lenigen. Het hoeft maar een klein gebaar te zijn. Het kan zo heel veel voor iemand anders betekenen. Daarom wil ik graag een oproep doen aan alle lezers, om eens bewust om je heen te kijken, of je iets voor je medemens kunt doen. Of je iets (van jezelf) kunt geven.

Als je kinderen hebt, leer ze dan ook hoe belangrijk het is, om iets belangeloos voor een ander te doen. Om iets voor een ander over te hebben. Ik weet van mensen, die hun kinderen uitbetalen voor karweitjes in het huishouden. Niet doen!! Het huishouden is een gemeenschappelijke zaak. De karweitjes die daaruit voortvloeien zijn in het kader van het nut van het algemeen. Daar hoort echt geen geld tegenover te staan, naar mijn mening.

Vroeger heb ik een hele periode één keer per week opgepast bij mensen, die die avond noodzakelijk weg moesten. Mijn moeder prentte me altijd in: denk erom, géén geld aannemen. Ik vond dat toentertijd ook volstrekt normaal. In feite hoefde ik er niets voor te doen, of om te laten. Ik kon daar gewoon mijn huiswerk maken, wat ik anders thuis had gedaan. Het bijzondere is, dat ik later, toen ik kinderen kreeg, jarenlang zakken vol prachtige kleding van die mensen kreeg.

In dit geval bleek geven zelfs iets materieels op te leveren. Maar natuurlijk is dat niet het oogmerk wat je hebt, als je iets geeft. Wat ik zéker weet is, dat geven nooit arm maakt. Geven levert altijd iets op. Geven maakt rijk. Maar op zijn tijd kan het gebeuren, dat je niet de gever, maar de ontvanger bent. Geven is iets wat je misschien niet van nature in je hebt. Maar je kunt het zéker leren. Ontvangen is volgens mij nog veel minder iets, wat je van nature kunt. Maar ook ontvangen is iets, wat je kunt leren!

maandag 13 juli 2009

Zoeken naar evenwicht

Wanneer mensen beginnen met consuminderen is het vaak een hele zoektocht naar het juiste evenwicht. Waar wil je op bezuinigen? Hoeveel tijd heb je voor je consuminderactiviteiten? Wat vind je nog acceptabel en wat dan niet? De antwoorden op dit soort vragen vind je vaak pas na een lange zoektocht, die uiteindelijk moet leiden naar een evenwicht.

Toen wij zo'n 20 jaar geleden kennismaakten met consuminderen, zijn wij als eerste gestopt met het kopen van merkspullen. Ik heb het dan niet over merkkleding. Dat was in die tijd nog lang niet zo'n issue als tegenwoordig. Ik heb het over de merken in de supermarkt. Hero, Venz, Douwe Egberts, Calvé etcetera. Veel merkloze/goedkope producten bleken prima binnen te houden. En als je nu eenmaal geen cent te makken hebt, móet je dit soort overstappen wel maken. Een paar zaken hebben wij nog heel lang wél van een A-merk gekocht. Gewoon, omdat we de b- of c-keuze echt niet lekker vonden. Het ging om Calvé pindakaas en Douwe Egberts koffie. Dit duurde totdat we in een periode kwamen, dat ook dit soort luxe producten voor ons financieel onbereikbaar werden. En uiteindelijk bleken we helemaal gewend geraakt aan alle goedkope spullen. Zelfs zo, dat, toen het financieel wat beter ging, we niet meer terug overgestapt zijn naar merkspullen. De b- of c-keuze producten bleken geen invloed meer te hebben op het juiste evenwicht.

In de zoektocht naar een goed evenwicht is ook de factor 'tijd' van belang. Ik heb bijvoorbeeld lange tijd steeds al mijn boodschappen gekocht bij de winkel waar dat het goedkoopste was. Daarvoor liep ik gerust 3 of 4 winkels af. Totdat dit zó'n aanslag op mijn tijd betekende, dat het evenwicht voor mij totaal zoek was. Tijd om daarvoor een andere manier te vinden. Ik ging over op maandboodschappen doen. Eén keer in de maand alle houdbare spullen inslaan en dan nog wel in één supermarkt (wel een voordelige). Lange tijd is me dit prima bevallen. Ik deed de boodschappen op zaterdagmorgen. In die tijd ging 'mijn' supermarkt op zaterdag al om 7 uur open en om die tijd stond ik dan ook voor de deur. Lekker rustig was het dan en de vakken waren meestal goed gevuld. Het ging goed zolang ik uitkwam met 3 volle karren. Die kon ik precies nog in onze auto vervoeren (met de banken ingeklapt). Toen kwam er een tijd, dat ik rustig aan moest doen vanwege een zwangerschap en het dus niet verstandig was om een halve zaterdagmorgen met boodschappen te slepen. In die tijd zag ik een busje van een supermarkt hier op het dorp rijden, waarop stond, dat ze boodschappen bezorgden. Ik belde naar die winkel en het bleek erg eenvoudig. Ik kon gewoon per e-mail bestellen en dan werd alles de volgende dag bezorgd. Boven de 100 euro werden er zelfs geen bezorgkosten in rekening gebracht. Inmiddels doe ik op deze manier al een paar jaar mijn boodschappen. En intussen is de maandelijkse hoeveelheid zó groot, dat ik het toch niet meer in onze auto zou kunnen vervoeren. De voordelen van het thuisbezorgen zijn: geen gesleep en veel tijdwinst. Al met al ben ik best wel wat duurder uit, dan wanneer ik alles zelf zou halen bij de goedkoopste supermarkt. Ik denk, dat het me wel zo'n 30 euro zou schelen. Toch is voor mij de boel in evenwicht, als ik mijn spullen gewoon per e-mail bestel en het bij ons tot in de garage gebracht wordt. Leuke bijkomstigheid is, dat er een nieuwe manager in de supermarkt is gekomen, die bij ons in de kerk zit. Ik gun hem de klandizie van harte.

Veel geld is er te besparen door dingen zelf te doen/maken. Maar daar gaat ook enorm veel tijd in zitten. Weer een punt waarop gezocht moet worden voor het juiste evenwicht. Sinds bijna 10 jaar bak ik al ons brood zelf. Alleen in tijden van bijvoorbeeld de vakantie wil ik nog weleens een poosje brood kopen. Ook nu wordt er tijdelijk geen brood gebakken. Maar dit voelt niet zo goed. Zelfgebakken brood is gewoon lekkerder. Bovendien vind ik het niet zo leuk om geld uit te geven aan brood, terwijl ik nog wel 50 kilo meel heb staan. Zodra ik het zie zitten (ik hoop morgen) ga ik weer zelf bakken. Wat dit betreft is het zelf doen en de tijd die daarin gaat zitten voor mij acceptabel om een juist evenwicht te hebben.

Ik merk, dat, nu ik nog haast niets kan doen, het opnieuw een zoektocht is naar het juiste evenwicht. Koekjes bakken is bijvoorbeeld iets, wat ik normaal graag zelf doe. Op dit moment kost me dat teveel energie. Dus dat is tijdelijk geschrapt, zoals zovéél dingen nu even geschrapt zijn.

Als je op álle fronten wil bezuinigen, is dat alleen mogelijk wanneer je over een enorme hoeveelheid energie, creativiteit en tijd beschikt. Wanneer dat niet zo is, zal je keuzes moeten maken. En die zijn heel persoonlijk. Wanneer je na een lange zoektocht eindelijk jouw evenwicht hierin gevonden hebt, blijkt, dat door omstandigheden dat evenwicht ineens weg kan zijn. En dan begint je zoektocht dus gewoon opnieuw ;-).

Vandaag heb ik de eerste paar stapjes gezet in het zelf oppakken van mijn huishouden. Het zijn maar babystapjes. Vanmorgen heb ik 2 wasmachines gevuld, de vaatwasser uitgeruimd en de tafel gedekt. Daarna was ik gevloerd en ben in mijn bed gekropen. Liggend/zittend in bed bleek er gelukkig ook nog wel iets nuttigs voor me te doen. Ik heb een paar kilo bonen gepunt, een paar kilo gerimpelde appels geschild (waar de zuster appelmoes van heeft gekookt) en Maaikes sokken afgebreid. Toen Willem om half 6 thuis kwam en ging eten koken, heb ik, zittend op de grond, een stukje tuin gewied. En vanavond heb ik koffie gezet. Het lijkt al heel wat (vind ik). Maar als ik bedenk, dat ik normaal gesproken in de zomer om half 6 naast m'n bed sta en ongeveer non-stop doorwerk tot 's avonds een uur of 10, dan is het erg schamel. Toch vond Willem het eigenlijk al teveel, toen ik aan hem vroeg, hoe hij het vond. Hij wilde me liever nog wat weekjes verzorgen. Tja, ik probeer niet anders, dan ook hierin het juiste evenwicht te vinden...

vrijdag 10 juli 2009

(Zieken)huisvlijt

Toen ik 2 weken geleden naar het ziekenhuis ging, lag het in de verwachting, dat ik daar best lang zou moeten liggen. Ik had daarom naast wat boeken, ook wat te handwerken meegenomen. Uiteraard m'n sokkenbreiwerk. Dat is iets wat ik standaard in mijn tas heb en waar ik overal aan werk. Onderweg in de auto, op een verjaardag, in de wachtkamer bij de dokter en noem maar op. Verder had ik ook een borduurwerk in mijn tas gestopt, wat al jaren in de kast lag stof te verzamelen. Het is een superfijn merklapje. Zó fijn, dat ik er alleen bij daglicht aan kan werken. En aangezien ik me niet zo snel overdag tijd gun om te gaan zitten borduren, kwam dat werkje nimmer af. Maar in het ziekenhuis heb ik er zowaar een flink stuk aan kunnen werken. Als ik me kwaad zou maken, zou het deze zomer toch echt af kunnen zijn. Wie weet :-).



Wat zónder me kwaad te maken afgekomen is, zijn de wolwitte opengewerkte kuitsokken voor Maaike. Wat vond ze dát leuk, toen ik die uit m'n ziekenhuistas opdiepte. Het enige wat er nog aan moest gebeuren, was een picotrandje eraan haken. Dat heb ik hier thuis gedaan, want ik had geen haaknaald bij me in het ziekenhuis. Sterker, ik bleek niet eens een geschikte haaknaald in huis te hebben! Ik geloof, dat ik in geen 20 jaar gehaakt heb. Mijn moeder bleek nog een geschikte haaknaald in huis te hebben en dus heb ik vanmiddag dat picotrandje zitten haken. En wat leuk eigenlijk, haken. Ik ga dat vast weer eens vaker doen!



Toen ik Maaikes sokken in het ziekenhuis had afgebreid, heb ik meteen nóg een paar voor haar opgezet. Ik had van de andere kinderen geen maten bij me. Maaike boft dus maar. Maar als déze sokken af zijn, is er toch eindelijk weer eens een ander kind aan de beurt.

donderdag 9 juli 2009

Afsluiting

Vandaag was de begrafenis van Theo. Wat hadden we daar tegenop gezien. Het is zo aangrijpend, dat allerlaatste. Toch kijken we er nu weliswaar met weemoed, maar toch ook met een warm gevoel op terug. We zijn erg blij met hoe het is verlopen. We hebben Theo in heel kleine kring begraven. Alleen ons eigen gezin, met natuurlijk Geertje, en de 2 oma's waren erbij aanwezig. Een jonge ouderling uit onze kerk had de leiding. Onze oudste zoon heeft het kistje gedragen en in het grafje gezet. Daarna heeft de ouderling Psalm 131 voorgelezen en aan de hand van Job 1 vers 21 een toespraakje gehouden. Behalve Willem en ik als ouders, en de beide oma's, zijn ook de kinderen allemaal toegesproken. En dat heeft zeker indruk gemaakt. Daarna heeft de ouderling afgesloten met gebed. Theo is begraven naast zijn zusje Wilma. We hebben de kinderen ook laten zien, waar onze andere gestorven kindjes liggen. Als strakjes de steen op Theo's grafje ligt, gaan we nog eens met ze kijken.

Deze dag was op een bepaalde manier een afsluiting. Theo is lichamelijk niet meer bij ons. Uiteraard zijn er veel dingen níet afgesloten. Simpelweg, omdat die nooit afgesloten zullen kunnen worden. Toch wil ik deze dag ook hier op dit blog iets gaan afsluiten. Mijn ziekte, de geboorte en het overlijden van Theo. Misschien zal het zijdelings nog weleens langs komen. Vooral de komende weken, als ik nog niet uit de voeten kan. Maar ik wil het niet meer de hoofdmoot van dit blog laten zijn.

Dit blog gaat over Eenvoudig Leven. En natuurlijk zijn er heel veel dingen die daarbuiten vallen, maar toch heel belangrijk zijn. Maar, zoals ik in de introductie heb aangegeven, wil ik op dit blog mensen de weg wijzen naar een eenvoudige levensstijl. Mijn blog is bewust geen medium om mijn zieleroerselen met anderen te delen. Daarvoor heb ik geen blog nodig. Dat soort dingen deel ik voornamelijk met Willem en er is ook heel veel wat ik voor mezelf houd. Zoals Maria, de moeder van Jezus, de zaken in haar hart bewaarde.

Daarom nu dus een afsluiting. Ik wil nogmaals iedereen heel, heel hartelijk bedanken, die in deze moeilijke tijd zo heeft meegeleefd. Dat was verrassend en zeer verwarmend. Eigenlijk weet ik gewoon daarvoor de woorden niet te vinden. Weet, dat het zeer gewaardeerd is!

woensdag 8 juli 2009

Thuis!

Vanmiddag kreeg ik eindelijk groen licht om naar huis te gaan. Wat was ik blij! Ondanks dat het heel dubbel was, om het ziekenhuis achter me te laten, overheerste toch vooral de blijdschap.

Om een uur of 3 kwam ik thuis. Kleine Henk kwam meteen op me af en wilde gedragen worden (wat natuurlijk nog niet gaat). Maaike kwam vertellen, dat de kranten zo laat waren. En de hulp bleek met Leendert bij de huisarts te zitten, omdat hij een dikke vishaak dwars door z'n vinger had zitten. Ja hoor, écht thuis :-))) Heerlijk!

Ik ben wel meteen in bed gekropen. Er staat een bed in de kamer. Da's wel fijn. Ik kan gewoon liggen, terwijl ik toch erbij ben. Ik ben nog geen cent waard. Maar dat wist ik van tevoren. Dit gaat nog wel een poosje duren. Dat is niet erg. Als ik iedere dag maar een piepklein stapje vooruit mag gaan.

maandag 6 juli 2009

Oefening in geduld

Het loopt hier uit op een oefening in geduld. Ik mag nog niet naar huis. Maar gelukkig heb ik me eraan mogen overgeven en lukt het om geduldig af te wachten. Het gaat wél vooruit met me, maar gewoon wat langzamer als we aanvankelijk dachten. Ik ben nog niet van de zuurstof, maar die staat nu wel op de laagste stand. Ik denk, dat ik morgen wel zonder zal kunnen. De hartecho is verzet naar morgen. De internist was vanmorgen niet ontevreden. Er zit nog wel vocht in mijn longvlies en in mijn buik, maar het wordt minder. Sinds vorige week woensdag ben ik maar liefst 10 kilo afgevallen. Dat was allemaal vocht. Langzaam krijg ik m'n eigen lijf weer wat terug ;-).

Morgen hopen wij alweer een jarige te hebben. Onze Koos wordt dan 9 jaar. Eens kijken hoe we dat allemaal weer in het vat gaan gieten. Willem heeft zaterdag al z'n verjaarskado gekocht. En Trijnie koopt vanavond iets om te trakteren. Raar hoor, als je dat normaal gesproken zelf allemaal regelt en klaarmaakt!

Ik hoop, als ik thuis mag komen, snel de rode draad van dit blog weer te kunnen oppakken: eenvoudig leven. Daar kijk ik toch alweer naar uit. Om weer fijn met m'n gezin te zijn en de zorg daarvoor op me te nemen. Natuurlijk zullen er nog veel moeilijke dingen te overwinnen zijn. Dat weten we uit ervaring. Ik vind zelf altijd, dat eerst alle seizoenen over je verdriet gegaan moeten zijn, voordat dat verdriet anders wordt. Mijn manier van verdriet verwerken is trouwens: letterlijk verWERKEN. Ik hoop ook daarom, dat ik snel wat sterker word, zodat ik een beetje aan de slag kan. Vorig jaar, toen wij dit ook moesten doormaken, heb ik de eerste weken, dat ik weer thuis was, me bezig gehouden met de was vouwen en strijken. Dat deed ik allemaal zittend. Al doende kon ik mijn gedachten laten gaan. Ik kijk ernaar uit, om weer zover te zijn. Maar eerst dus oefening in geduld.

zaterdag 4 juli 2009

Alles door elkaar

Wat kan alles toch raar door elkaar lopen. Vreugde, verdriet, pijn, blijdschap, vrede, verlangen. Wat is er vandaag toch weer veel door me heen gegaan.

Het begon vanmorgen met de tranen hoog. Dat kwam, doordat ik een heel slechte nacht had door benauwdheid. De dokters zijn hier vandaag weer mee aan de slag gegaan en sinds vanmiddag krijg ik opnieuw zuurstof. Daardoor voel ik me stukken beter. Er is een internist bij gehaald, die haar licht op de zaak heeft laten schijnen. Ik houd gewoon veel en veel teveel vocht vast en verder moet er een hartecho gemaakt worden. Voor het vocht krijg ik plastabletten en dat helpt goed.

Om 11 uur kwam Geertje (a.s. schoondochter) met onze Koos, Maaike en Henk. Wat een blijdschap om die kinders weer te zien. En wat fijn om te horen, dat het goed met ze gaat.

Vanmiddag kwam Willem samen met de jarige Leendert en Hans. Ze waren naar een echte bakker geweest en hadden 4 gebakjes uitgekozen. Helemaal verlekkerd waren ze :-). Ze hadden al bedisseld welk gebakje voor wie bestemd was. Voor mij was er een hazelnootgebakje. De zuster zorgde voor koffie en limonade. Zo werd het toch een feestelijk uurtje voor Leendert. Hij had een tas met kadootjes bij zich, die hij hier heeft uitgepakt. Echt jarig. Dertien jaar alweer.

Het dubbele is, dat intussen Willem de foto's van Theo aan het uploaden was. Ik had ze nog niet gezien. Het is niet te beschrijven, wat het je doet, als je dat lieve koppie op het scherm ziet.

En dat bedoel ik dus: alles door elkaar.

vrijdag 3 juli 2009

Update-tje

Even laten horen hoe het met ons gaat. Willem is nu bij me op bezoek. Iedere middag gaat hij een uurtje eerder naar huis van zijn werk. Hij kleedt zich dan om en komt dan naar het ziekenhuis. We eten samen een boterhammetje en hij blijft dan bij me tot 9 uur. Het zijn de uurtjes waar ik me aan optrek. Het is zo fijn om samen te zijn. Te praten, te zwijgen, de post te bekijken en zonder woorden te weten waar je samen weer doorheen moet. Ik knap langzaam op. Gisteren had ik niet zo'n goede dag. Ik was zó krachteloos. Vandaag gaat het beter. Ik heb zelfs vanmiddag mijn breiwerkje gepakt. Niet dat ik er zin in had, maar het voelt beter, dan alleen maar naar buiten staren. Als alles goed gaat mag ik maandag naar huis. Ik had erg gehoopt, dat ik vandaag of morgen naar huis zou mogen, omdat morgen Leendert jarig is. Maar daar is helaas geen sprake van. Ik heb heimwee. Heb gisteren en ook vandaag gehuild van verlangen om thuis te zijn. Maar ik moet geduld hebben.
De kinderen houden zich goed. Ze zijn erg lief en het gaat eigenlijk geweldig. Dat is wel iets om dankbaar voor te zijn. Ik verwacht wel, dat de reactie bij de kinderen pas echt komt, als ik er weer ben en we Theo moeten gaan begraven. Dat is toch wel erg moeilijk allemaal, weten we uit ervaring. Ik ben erg blij, dat het bijna vakantie is. Dan zijn we allemaal bij elkaar en kunnen we volop ruimte geven aan alles wat is gebeurd is, zonder dat we daarbij aan allerlei schoolverplichtingen moeten denken.
Dankjulliewel voor alle lieve woorden. Het verwondert me, dat er zóveel meeleven is, van mensen die me alleen maar kennen via m'n blog. En dan toch zo'n warmte. Echt heel bijzonder!