Vanmiddag kreeg ik eindelijk groen licht om naar huis te gaan. Wat was ik blij! Ondanks dat het heel dubbel was, om het ziekenhuis achter me te laten, overheerste toch vooral de blijdschap.
Om een uur of 3 kwam ik thuis. Kleine Henk kwam meteen op me af en wilde gedragen worden (wat natuurlijk nog niet gaat). Maaike kwam vertellen, dat de kranten zo laat waren. En de hulp bleek met Leendert bij de huisarts te zitten, omdat hij een dikke vishaak dwars door z'n vinger had zitten. Ja hoor, écht thuis :-))) Heerlijk!
Ik ben wel meteen in bed gekropen. Er staat een bed in de kamer. Da's wel fijn. Ik kan gewoon liggen, terwijl ik toch erbij ben. Ik ben nog geen cent waard. Maar dat wist ik van tevoren. Dit gaat nog wel een poosje duren. Dat is niet erg. Als ik iedere dag maar een piepklein stapje vooruit mag gaan.
