Even laten horen hoe het met ons gaat. Willem is nu bij me op bezoek. Iedere middag gaat hij een uurtje eerder naar huis van zijn werk. Hij kleedt zich dan om en komt dan naar het ziekenhuis. We eten samen een boterhammetje en hij blijft dan bij me tot 9 uur. Het zijn de uurtjes waar ik me aan optrek. Het is zo fijn om samen te zijn. Te praten, te zwijgen, de post te bekijken en zonder woorden te weten waar je samen weer doorheen moet. Ik knap langzaam op. Gisteren had ik niet zo'n goede dag. Ik was zó krachteloos. Vandaag gaat het beter. Ik heb zelfs vanmiddag mijn breiwerkje gepakt. Niet dat ik er zin in had, maar het voelt beter, dan alleen maar naar buiten staren. Als alles goed gaat mag ik maandag naar huis. Ik had erg gehoopt, dat ik vandaag of morgen naar huis zou mogen, omdat morgen Leendert jarig is. Maar daar is helaas geen sprake van. Ik heb heimwee. Heb gisteren en ook vandaag gehuild van verlangen om thuis te zijn. Maar ik moet geduld hebben.
De kinderen houden zich goed. Ze zijn erg lief en het gaat eigenlijk geweldig. Dat is wel iets om dankbaar voor te zijn. Ik verwacht wel, dat de reactie bij de kinderen pas echt komt, als ik er weer ben en we Theo moeten gaan begraven. Dat is toch wel erg moeilijk allemaal, weten we uit ervaring. Ik ben erg blij, dat het bijna vakantie is. Dan zijn we allemaal bij elkaar en kunnen we volop ruimte geven aan alles wat is gebeurd is, zonder dat we daarbij aan allerlei schoolverplichtingen moeten denken.
Dankjulliewel voor alle lieve woorden. Het verwondert me, dat er zóveel meeleven is, van mensen die me alleen maar kennen via m'n blog. En dan toch zo'n warmte. Echt heel bijzonder!
