Het loopt hier uit op een oefening in geduld. Ik mag nog niet naar huis. Maar gelukkig heb ik me eraan mogen overgeven en lukt het om geduldig af te wachten. Het gaat wél vooruit met me, maar gewoon wat langzamer als we aanvankelijk dachten. Ik ben nog niet van de zuurstof, maar die staat nu wel op de laagste stand. Ik denk, dat ik morgen wel zonder zal kunnen. De hartecho is verzet naar morgen. De internist was vanmorgen niet ontevreden. Er zit nog wel vocht in mijn longvlies en in mijn buik, maar het wordt minder. Sinds vorige week woensdag ben ik maar liefst 10 kilo afgevallen. Dat was allemaal vocht. Langzaam krijg ik m'n eigen lijf weer wat terug ;-).
Morgen hopen wij alweer een jarige te hebben. Onze Koos wordt dan 9 jaar. Eens kijken hoe we dat allemaal weer in het vat gaan gieten. Willem heeft zaterdag al z'n verjaarskado gekocht. En Trijnie koopt vanavond iets om te trakteren. Raar hoor, als je dat normaal gesproken zelf allemaal regelt en klaarmaakt!
Ik hoop, als ik thuis mag komen, snel de rode draad van dit blog weer te kunnen oppakken: eenvoudig leven. Daar kijk ik toch alweer naar uit. Om weer fijn met m'n gezin te zijn en de zorg daarvoor op me te nemen. Natuurlijk zullen er nog veel moeilijke dingen te overwinnen zijn. Dat weten we uit ervaring. Ik vind zelf altijd, dat eerst alle seizoenen over je verdriet gegaan moeten zijn, voordat dat verdriet anders wordt. Mijn manier van verdriet verwerken is trouwens: letterlijk verWERKEN. Ik hoop ook daarom, dat ik snel wat sterker word, zodat ik een beetje aan de slag kan. Vorig jaar, toen wij dit ook moesten doormaken, heb ik de eerste weken, dat ik weer thuis was, me bezig gehouden met de was vouwen en strijken. Dat deed ik allemaal zittend. Al doende kon ik mijn gedachten laten gaan. Ik kijk ernaar uit, om weer zover te zijn. Maar eerst dus oefening in geduld.
