Eerlijk gezegd had ik wel een vaag kriebelgevoel in mijn buik vanmorgen. Een echte WORKshop kon ik er niet van maken, want het zou een zaal zijn waar 100 mensen in konden en ik had 3 kwartier de tijd. Da's natuurlijk niet genoeg om eens gezellig koekjes of brood te gaan bakken. Daarom had ik bedacht om maar gewoon van alles en nog wat mee te slepen van huis en zo veel mogelijk te visualiseren.
Eerst heb ik een introductie-praatje gehouden en daarna ben ik gewoon met de zaal aan de slag gegaan. Iedereen mocht vragen stellen over m'n boek, m'n blog, de spullen die ik had meegenomen, of wat dan ook.
Dat was een spannend moment: gaat de zaal écht vragen stellen? En ja, gelukkig!
De eerste vraag was meteen een heel leuke. Iemand vroeg hoe de kinderen het nu vonden om altijd maar gekregen kleding te dragen en zelfgebakken brood te eten. Nu waren er zes kinderen mee gekomen en dus konden ze daar zelf een antwoord op geven. Eerst mocht Maaike het podium op om te vertellen wat ze van gekregen kleding vindt. Maaike heeft een prachtig antwoord gegeven, vertelde dat ze op dat moment ook bijna alleen gekregen kleding aanhad en sloot af met: "Ik vind toch niet dat ik er raar uitzie!" Dat was een applausje waard :-)
Vervolgens mocht Koos op het podium komen vertellen, wat hij van zelfgebakken brood vindt. Volgens zijn verhaal is het heerlijk! Vooral op zondagavond met pindasaus erop!
Er kwamen allerlei vragen. Zowel praktische vragen, zoals bijvoorbeeld over limonadesiroop die gegeleerd was, als vragen over het geloof. Het kriebelgevoel was inmiddels allang verdwenen. Het was heerlijk om zo met de zaal aan de slag te gaan. 't Was eigenlijk veel te snel om, die drie kwartier. Aan de andere kant was het ook wel weer genoeg. Want echt, ik was compleet doorgezweten!
Meneer Boer van uitgeverij de Banier sloot de workshop af en namens de familie bood schoonzus Ria nog een boeket bloemen aan. Echt lief.
Er was nog even gelegenheid om boeken te signeren. Daarbij kwamen er verschillende bloglezers langs. Jammer dat ik niet iedereen even persoonlijk kon spreken. Het ging in een sneltreinvaart.
Het boek moet nu gewoon via alle boekhandels verkrijgbaar zijn, al zullen ze niet overal zomaar uit voorraad leverbaar zijn. In Alblasserdam kan je in elk geval bij De schuilplaats terecht.
Bij het verlaten van de zaal deelden de kinderen plakken kruidkoek uit de wonderpan uit.
Intussen waren er ook nog aardig wat spullen van eigenaar gewisseld. Een poosje geleden vroeg ik via dit blog om skeelers voor José, die in de Oekraïne woont en werkt. Twee paar werden er vanmiddag uitgewisseld. Samen met de skeelers die ik al eerder toegestuurd kreeg is het precies de wens van José. Binnenkort gaan de skeelers op transport en dan hopen we dat er Oekraïense kinderen veel plezier van hebben.
Ook waren er twee bloglezers die van de gelegenheid gebruik maakten om kleding door te geven. Prachtig! Helemaal in de sfeer van de logjes van de afgelopen week.
Ik kijk met een heel fijn gevoel terug op deze voor mij zo nieuwe ervaring. Maar voorlopig is het wel weer eens mooi geweest. Ik hoop volgende week weer gezondheid en kracht te krijgen om in mijn huishouding bezig te zijn. Werk genoeg!
